കർണ്ണ ധര്‍മം [Ajith Divakaran] 62

അല്ല കര്ണാ….നിന്റെ കവച കുണ്ഡലങ്ങള്????
അതോ…അത് ഞാന് ഒരു ബ്രാഹ്മണന് ദാനം കൊടുത്തു. നിര്വികാരനായി കര്ണന് പറഞ്ഞു.
എന്ത്? ഞാന് തുടര്ന്നു. കര്ണാ ഇത് ചതിയാണ്! നിന്റെ ജീവന് എടുക്കാന് ഉള്ള ഏതോ ഒരു ചതി?
കര്ണന്: ചതി…അതെനിക്കറിയില്ല.അത് കൊണ്ട് ഞാന് അതില് വിശ്വസിക്കുന്നില്ല. സുര്യപുത്രന് ആയി ജീവിച്ച എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ പഠനം ആണ് ദാനം അതിന്റെ മഹാത്മ്യം. ആവശ്യവും ആയി ആര് വന്നാലും ഒരു വ്യവസ്ഥയും ഇല്ലാതെ ഉള്ളത് ദാനം നല്കുക എന്നത്. അതില് ഞാന് നാളെയുടെ നഷ്ടങ്ങള് നോക്കാന് പഠിച്ചിട്ടില്ല…ഒന്നുമില്ലാതെ ജീവിച്ചവനെ ഇല്ലായ്മയുടെ ആഴം അളക്കാന് കഴിയു. എന്നാലും നീ ചോദിച്ച ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരം ഞാന് എന്റെ ജീവന് തന്നെയാണ് അയാള്ക്ക് ദാനം നല്കിയത്.
കുറച്ചു നേരം മൌനം പാലിച്ചിട്ടു കര്ണന് തുടര്ന്നു ….
അറിയാതെയല്ല ….പഠിച്ചത് കര്മത്തില് വരുത്തണം എന്നുള്ള ഉള്ക്കാഴ്ച ഉള്ളത് കൊണ്ടാണ്, അത് കൊണ്ട് ഞാന് ഇനിയും പറയും എന്നെ ആരും ചതിച്ചിട്ടില്ല.

എന്റെ കണ്ണുകള് നിറഞ്ഞു…ഞാന് ആകാശത്തേക്ക് നോക്കി കുറച്ചു നേരം നിന്നു. അപ്പോള് ഞാന് ശ്രദ്ധിച്ചു എന്നെ ചുറ്റും താഴുകിപോയ ആ കാറ്റിന്റെ ചതി….സാക്ഷാല് ദേവേന്ദ്രന്….ചിരിക്കുകയാണ്…തന്റെ മകന് അര്ജുനന്റെ ജീവന് വേണ്ടിയുള്ള ഒരു പിതാവിന്റെ കൌശലം ….
ഞങ്ങളുടെ സംസാരത്തിന് ഇടയ്ക്കു ഞാന് ഒരു കാലടി ശബ്ദം കേട്ട്. ഞാന് മല്ലെ അവിടെ നിന്നുമാറി അടുത്ത കുറ്റികാട്ടില് ഒളിച്ചിരുന്ന് ശ്രദിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു ആ സംഭാഷണം.പെട്ടന്ന് ആ രൂപം കണ്ടു ഞാന് അമ്പരന്നു…സാക്ഷാല് ഭഗവാന് ശ്രീ കൃഷ്ണന്…അദ്ദേഹം കര്ണനോട് സംസാരിക്കുകയാണ്.

കര്ണാ….യുദ്ധത്തില് നിന്ന് നീ പിന്മാറണം. കാരണം പാണ്ഡവന്മാര് നിന്റെ സഹോദരങ്ങള് ആണ്. കുന്തി നിന്റെ അമ്മയാണ്. നീ ധര്മ പക്ഷത്തു നില്ക്കണം. യുദ്ധം ജയിച്ചാല് നീ ആണ് ഇന്ദ്രപ്രസ്ഥം നയിക്കുക.അതെ പോലെ നീ ആഗ്രഹിച്ച പോലെ ദ്രൌപതിയെ നിനക്ക് ലഭിക്കും. ദയവു ചെയ്തു നീ ഈ യുദ്ധത്തില് പാണ്ടവ പക്ഷത് അമരക്കാരന് ആയുണ്ടാകണം.
കര്ണന് ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഭഗവാന് മുഖം തിരിഞ്ഞു നില്ക്കുകയാണ്. ശരീരം ആകെ വിറക്കുന്നുണ്ട്,കണ്ണുകളില് നിന്ന് കണ്ണുനീര് പോടിയുന്നുണ്ട്.
എന്നിട്ട് ഭഗവാനെ നോക്കിയിട്ട് ചുവന്ന കലങ്ങിയ കണ്ണുമായി തുടര്ന്നു….
ജനാര്ദനാ…..അങ്ങ് എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം…എന്റെ യുദ്ധം എന്റെ സുഹൃത്തിനു വേണ്ടിയാണ്. ലോകം എന്നെ തള്ളി പറഞ്ഞപ്പോള് എനിക്ക് കൈ താങ്ങ് നല്കിയവന് വേണ്ടിയാണ്. പിന്നെ അര്ജുനന് എന്റെ ശത്രു തന്നെയാണ്. നാളെയുടെ ശുഭജീവിതം കൊതിച്ചു ഇന്ന് എന്നെ ആക്കിയ ആത്മ മിത്രത്തെ എനിക്ക് ചതിക്കാന് കഴിയില്ല. ഭഗവാന്, പെണ്ണും മണ്ണും മോഹിച്ചല്ല കര്ണന് യുദ്ധത്തില് ഇറങ്ങുന്നത്. സനാതനമായ സ്നേഹത്തിന്റെ ഒരു ആത്മ ബന്ധമാണ്. അതില് പരാജയം ആണെങ്കില് പോലും ഞാന് സന്തോഷത്തോടെ കൈ കൊള്ളും. ഭഗവാന് കര്ണന്റെ മറുപടിയില് സംതൃപ്തന് ആകാതെ അവിടെ നിന്ന് മടങ്ങി.
ഭഗവാന് പോയി കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ പാടെ കര്ണനെ ലക്ഷ്യമാക്കി ഒരു സ്ത്രീ രൂപം നടന്നു വരുന്നുണ്ട്. ഞാന് ആ കുറ്റി ചെടികള്ക്കിടയില് കൂടി ശ്വാസം അടക്കി പിടിച്ചു ആ സ്ത്രീരൂപത്തെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി.
കുറച്ചു പ്രായം ഉണ്ട്. മുടികള് പാതി വെള്ള പൂശി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
അവര് കര്ണന്റെ അടുത്ത് ചെന്ന് നിന്നു.
കര്ണന് അവരെ കണ്ടതും,ആകെ ഞെട്ടി സ്തംഭിതനായി നില്ക്കുകയാണ്.
പതിയെ ആ ശരീരം വിറക്കാന് തുടങ്ങി…ശരീരം മുഴുവന് ആ വിറ പിടിച്ചു.
ഞാന് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി..അതു മറ്റാരുമല്ല …കുന്തി …..പാണ്ഡവരുടെ മാതാവ്…അവര് പൊട്ടികരഞ്ഞു കൊണ്ട്…കര്ണനെ മകനെ എന്ന്