കണ്ണീർമഴ 24

പോകാൻ തുടങ്ങിയ ഡോക്ടർ എന്തോ ആലോചിച്ച പോലെ വീണ്ടും അകത്തു കയറി ചോദിച്ചു…..
യെസ്… ഡോക്ടർ. ഉത്തരം പറഞ്ഞത് ഷാഹിക്കയാണ്.
“ഹസ്ബന്റ്”
“ഓൻ കയ്ഞ്ഞാഴ്ച പോയി സാറേ ….” ഷാഹിക്ക മറുപടി പറയും മുമ്പ് റാഷിക്കാടെ ഉമ്മ ഇടയിൽ കേറി പറഞ്ഞു.
“ഓകെ, ഒന്നു യൂറിൻ ടെസ്റ്റ് ചെയ്യണം.” പേഷ്യന്റിനെ ലാബിലോട്ട് കൂട്ടി വന്നോളൂ …. റിസൾട്ട് വന്ന ശേഷം വൈകുന്നേരം വീട്ടിലേക്ക് പോകാം ….”
“ഊം…. ഉമ്മ മൂളി.
കൂടെ വന്ന നഴ്സിനോട് എന്തോ പറഞ്ഞ് ഡോക്ടർ പോയി.
റാഹിലാത്ത യായിരുന്നു എന്റെ കൈ പിടിച്ച് ലാബിലോട്ട് കൊണ്ട് പോയത്. ഞാൻ രാവിലെ കണ്ട മുഖമായിരുന്നില്ല അവർക്ക് .
എന്തൊരു സ്നേഹമായിരുന്നു. ആര് കണ്ടാലും കൊതിച്ചു പോകും. ഇങ്ങനെയൊരു നാത്തൂനെ കിട്ടാൻ ….. യൂറിൻ ടെസ്റ്റിന് കൊടുത്ത് ഞങ്ങൾ റൂമിലേക്ക് വന്നു.
അര മണിക്കൂറിന് ശേഷം ഷാഹിക്കയാണ് റിസൾട്ടുമായി വന്നത്.ഇക്കാടെ മുഖം തെളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ആ മുഖത്തീന്ന് തന്നെ വായിച്ചെടുക്കാം. റിസൾട്ട് പോസിറ്റീവാണെന്ന്.എങ്കിലും ഇക്ക പറയാതെ എങ്ങനെയാ സന്തോഷിക്കുക.
ഇക്ക റിസൾട്ട് ഉമ്മാടെ കൈയ്യിൽ കൊടുത്ത് ആർക്കോ അർജന്റായി ഫോൺ വിളിച്ചോണ്ട് പുറത്തേക്ക് പോയി.
അമ്മുവാണ് ആസന്തോഷ വാർത്ത പറഞ്ഞത്…..
ശാദ്യേ….ഇയ്യൊരു ഉമ്മയാവാൻ പോകുന്നു.
അൽഹംദുലില്ലാഹ്….. ഞാൻ വയറിനു മുകളിൽ കൈ വെച്ച് അള്ളാഹുവിനെ സ്തുതിച്ചു.
[ പ്രഗ്നൻസി റിസൾട്ട് വന്ന ഉടനെ ഭർത്താവിനോടു പറയും മുമ്പ് വയറിനു മുകളിൽ കൈ വെച്ച് അൽ ഹംദുലില്ലാഹ് എന്ന് പറഞ്ഞ് അള്ളാഹുവിനെ സ്തുതിക്കുക .] ഒരു പെണ്ണിന്റെ ജീവിതത്തിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട രണ്ടാമത്തെ ഘട്ടം. ഭാര്യ എന്ന പദവിയിൽ നിന്നും ഉമ്മ എന്ന അതിമഹത്തായ പദത്തിലേക്ക് …. ഇത്ര വലിയ സന്തോഷ ഘട്ടത്തിൽ ഏതൊരു പെണ്ണും ആഗ്രഹിച്ചു പോകും. ഭർത്താവിന്റെ സാമീപനം. അല്ലെങ്കിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്നേഹത്തോടെയുള്ള സംസാരം. പക്ഷേ എന്റെ മുന്നിൽ ഇവ രണ്ടും അന്യമാണ്……
ഷാഹിക്ക ഫോണിൽ സംസാരിച്ച് കൊണ്ടാണ് റൂമിലേക്ക് കയറിയത്.
“ആ ഓക്ക് ഞാൻ കൊടുക്കാം ….” എന്നു പറഞ്ഞു ഇക്ക എന്റെ കൈയ്യിൽ ഫോൺ തന്നു.ഉമ്മയും റാഹിലാത്തയും അമർഷത്തോടെ എന്നെ നോക്കി…..
“ഹ … ഹ…. ഹലോ…..”
ഹലോ…… മോളേ സുഖല്ലേ അനക്ക്…. റാഷിക്കാടെ സ്നേഹത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ ചോദ്യം.
ഞാനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. എന്തിന് മിണ്ടണം. പോയിക്കഴിഞ്ഞ് സ്നേഹത്തോടെ ഒരു പ്രാവശ്യം ….. ഒരൊറ്റ പ്രാവശ്യം എനിക്ക് വിളിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ …. ഇതിപ്പോ ഷാഹിക്ക എല്ലാം പറഞ്ഞു കാണും. അത് കൊണ്ട് ഒരു പക്ഷേ കുംബസാരം നടത്താൻ വേണ്ടി വിളിക്കുന്നതായിരിക്കും. വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റില്ല. ആട്ടിൻ തോലണിഞ്ഞ ചെന്നായ് കൂട്ടങ്ങളാ ഇവറ്റകൾ….. എന്നാലും പൊട്ടിത്തെറിക്കാൻ പറ്റില്ലല്ലോ … മഹ്റ് തന്ന പുരുഷനായിപ്പോയില്ലെ……
“എന്താ മോളെ…..! ഇയ്യാന്നും മിണ്ടാത്തെ… റാഷിക്കാടെഈ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോഴാണ് എനിക്ക് പരിസര ബോധം വന്നത്….
“ഊം പറഞ്ഞോളൂ …..”
“അനക്ക് പെണക്കാണോ ന്നോട്…. എന്തേലും ഒന്ന് പറ ഇയ്യ്….. ഇങ്ങനെ മിണ്ടാണ്ടിക്കല്ലെ.നിക്ക് സങ്കടാവുട്ടോ…..”
ഹും…. സങ്കടം:… അതിനർത്ഥം എന്തെന്നറിയോ ഇങ്ങക്ക് .അതറിഞ്ഞിരുന്നേൽ ഇങ്ങള് ഇങ്ങനെ പെരുമാറില്ലായിരുന്നു.അങ്ങനെ പലതും പറയണമെന്ന് തോന്നി. എല്ലാവരും ചുറ്റും ഉണ്ടായത് കൊണ്ട് എനിക്ക് വാക്കുകളൊക്കെ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങി .ഫോണും കൈയിൽ പിടിച്ച് എന്ത് പറയണം ന്നറിയാതെ ഞാനാ കോൾ കട്ട് ചെയ്തു.. എന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീർ തുള്ളി ഇറ്റി വീഴുന്നുണ്ട്. സന്തോഷക്കണ്ണീരാണോ സഹനക്കണ്ണീരാണോ എന്നറിയാതെ…..
ഓപ്പോസിറ്റ് ബെഡിലിരുന്ന ഇക്കാക്ക എന്റെ കണ്ണീരു കണ്ടു നേരെ വന്നു എന്റെരികിൽ ചേർന്നിരുന്നു.എന്റെ കൈ ഇക്കാടെ കൈയിൽ ചേർത്തു പിടിച്ചു.
“ന്തിനാ ന്റെ മോള്കരയണെ…. സന്തോഷിക്ക്യല്ലെ ബേണ്ടേ….. ഈ സമയത്തിനി കരയാൻ പാടില്ല.അന്റെ അമ്മൂനെ ഇക്ക പൊന്നു പോലെയാ നോക്ക്യേ….. അത് പോലെയതന്യാ അന്റെ റാഷീം ….. അന്നെ പൊന്നുപോലെ നോക്കും .ഇക്കാക്ക് ഒറപ്പാ….
അത് കേൾക്കേണ്ട താമസം റാഹിലാത്തയും ഉമ്മയും എന്നെ നോക്കി മുഖം കൊണ്ട് ഗോഷ്ടി കാട്ടി റൂമീന്ന് പുറത്തേക്ക് പോയി…..
ഡോക്ടർ പറഞ്ഞ പോലെ വൈകുന്നേരം ഡിസ്റ്റ് ചാർജായി. ഇക്കാക്ക് എന്നേം കൂട്ടി വീട്ടിലോട്ട് പോണംന്നുണ്ടായിരുന്നു.ഉമ്മാടെ മുഖഭാവം കണ്ടിട്ടാവണം. ഇക്കാക്ക നിർബന്ധിച്ചില്ല.
.ഷാഹിക്ക കൊണ്ടുവീടാന്ന് പറഞ്ഞതാ…. “വേണ്ട ഞങ്ങള് കിട്ടുന്ന വണ്ടിക്ക് പോയിക്കോളാം” എന്ന് ഉമ്മ വാശി പിടിച്ചു. അമ്മുവും ഇക്കാക്കയും ഉമ്മയും കൂടി കാറിൽ യാത്രയായി….. എല്ലാ മാസവും കൃത്യായി ചെക്കപ്പിന് വരണം ന്ന് പറയാനും ഷാഹിക്ക മറന്നിരുന്നില്ല.
റാഹിലാത്ത ഒരു ഓട്ടോയും പിടിച്ച് വന്നു. ഞങ്ങൾ മൂന്ന് പേരും അതിൽ കയറി.ടൗൺ വഴി വീട്ടിലേക്ക് നല്ല ഹൈവേ റോഡുണ്ടായിട്ടും ഡ്രൈവറിന് റാഹിലാത്ത കാണിച്ചു കൊടുത്തത് കുണ്ടും കുഴിയും മാത്രമുള്ള ചെങ്കൽ പാതയാ യിരുന്നു. വളരെ ദുസ്സഹനീയമായ യാത്ര…..
വീട്ടിലെത്തുമ്പോഴേക്കും ഒന്നുകിൽ ഞാൻ …. അല്ലെങ്കിൽ എന്റെ കുഞ്ഞ്…. രണ്ടിൽ ഏതെങ്കിലും ഈ ലോകത്തോട് വിട പറയേണ്ടി വരും എന്ന അവസ്ഥയിലായി.രണ്ടു പേരും മുമ്പേ കരുതിക്കൂട്ടി ചെയ്യുന്ന ഒരു തിരക്കഥ പോലെ…….. ആ വണ്ടി ഞങ്ങളേയും കൊണ്ട് മുന്നോട്ട് നീങ്ങി…..