“ഞാൻ ഒരുപാട് ചിന്തിക്കുന്നു…
പക്ഷേ ഞാൻ കുറച്ച് മാത്രം സംസാരിക്കുന്നു….”അന്തർമുഖരെ കുറിച്ച് ആരോ പറഞ്ഞ കാര്യമാണിത്…

അന്തർമുഖൻ.. ഇന്‍ററോവേർട്ട്‌… പത്ത് പതിനഞ്ച് വയസ്സ് മുതൽ ഞാൻ സ്ഥിരമായി കേൾക്കുന്ന വാക്കുകൾ ആയിരുന്നു ഇവയെല്ലാം…

എല്ലാവരോടും കൂട്ടുകൂടാനും സംസാരിക്കാനും ഒക്കെ എനിക്ക് ഭയങ്കര താൽപര്യം തന്നെ ആയിരുന്നു…

പക്ഷേ മിക്ക സമയങ്ങളിലും ഞാൻ എന്റെ മാത്രം ലോകത്ത് ഒതുങ്ങാർ ആയിരുന്നു പതിവ്…
ഒരുപാട് ചിന്തിക്കാനും വായിക്കാനും ഒക്കെ ചെറുപ്പം മുതലേ എനിക്ക് വലിയ ഇഷ്ടമായിരുന്നു..

എന്റെ മൂത്ത സഹോദരൻ എന്റെ നേരെ വിപരീത സ്വാഭാവക്കാരൻ ആയിരുന്നു…
അദ്ദേഹം ആരോട് വേണമെങ്കിലും ഇടിച്ചു കയറി സംസാരിക്കാൻ തക്ക കഴിവുള്ള ആളായിരുന്നു…

പലപ്പോഴും എല്ലാവർക്കും ഇടയിൽ ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഒരു സംസാര വിഷയമായി കടന്നു വരാറും ഉണ്ടായിരുന്നു..

ഒരുപാട് സംസാരിക്കുന്ന ഏട്ടനും ഒട്ടും സംസാരിക്കാത്ത അനിയനും…
🔹🔹🔹🔹🔹

കോളേജിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ ക്‌ലാസിലെയോ അല്ലാതെയോ ഉള്ള പെൺകുട്ടികളോട് ഒന്നും ഞാൻ അനാവശ്യമായി സംസാരിക്കാറോ കൂട്ടു കൂടാറോ ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നു…

ഇത് കൊണ്ട് തന്നെ പല പുരുഷ സുഹൃത്തുക്കളും കളിയാക്കാൻ എന്നവണ്ണം ഞാൻ ഗേ ആണോ എന്ന് വരെ ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്…

സത്യത്തിൽ അത് സത്യമായിരുന്നില്ല.. എനിക്ക് എതിർ ലിങ്കകാരോട് താൽപര്യം ഒക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും പ്രണയം അല്ലെങ്കിൽ ഒരു മെന്റൽ അറ്റാച്ച്മെന്റ് ഒന്നും ആരോടും തോന്നിയിരുന്നില്ല…

പക്ഷേ, ഇപ്പോൾ, ഇവിടെ എഴുതുമ്പോൾ, ഞാൻ അതിൽ ചെറിയ ഒരു മാറ്റം വരുത്തേണ്ടതുണ്ട്…

പ്രണയവും മെന്റൽ അറ്റാച്ച്മെന്റും എല്ലാം എനിക്ക് തോന്നിയിരുന്നു…
ഒരാളോട് മാത്രം…..

എന്റെ മാത്രം ധാമിനിയോട്…..
🔹🔹🔹🔹🔹

ഒരു ദിവസം.. ഒരു അവധി ദിവസം, ടൗണിലെ ലൈബ്രറിയിൽ നിന്ന് ബുക്കും എടുത്ത് ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി വരിയായിരുന്നു…

ടൗണിലെ ലൈബ്രറി എന്റെ പ്രധാന സന്ദർശന സ്ഥലങ്ങളിൽ ഒന്നായിരുന്നു..
ആഴ്ചയുടെ അവസാനത്തിൽ അവിടെ പോവുകയും ഒരാഴ്ച വായിക്കാൻ ഉള്ള പുസ്തകങ്ങളും ആയി തിരികെ പോരുകയും ചെയ്യും..
കഴിഞ്ഞ ആഴ്ചയിലെ പുസ്തകങ്ങൾ തിരികെ എൽപ്പിക്കാനും മറക്കാറില്ല..

അങ്ങനെ എല്ലാ ആഴ്ചയിലെയും പോലെ ഞാൻ പുസ്തകവുമായി തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് വരികയായിരുന്നു..

ബസ്സിൽ ആണ് മടങ്ങി വരുന്നത്.. ജനാലക്ക്‌ അടുത്തുള്ള സീറ്റിൽ ആണ് ഞാൻ പതിവായി ഇരിക്കുന്നത്..