എല്ലാവർക്കും നമസ്കാരം. ആദ്യമായിട്ട് ഒരു കഥ എഴുതി.  അതിനു സപ്പോർട്ട് ചെയ്യാൻ കുറച്പേരെ കിട്ടി.  എന്താ പറയണ്ടേ എന്ന് സത്യം പറഞ്ഞ അറിഞ്ഞൂടാ.  ഞാൻ ഇന്നേവരെ ഒരു ഉപന്യാസം പോലും എഴുതിയിട്ടില്ല.  ആ ഞാൻ ഒരു കഥ എഴുതുക. അതിൽ ഒരുപാട് തെറ്റുകൾ ഉണ്ട്. അതെല്ലാം സഹിച്ച് നിങ്ങൾ തന്ന സ്നേഹം.എല്ലാരുടെയും പേരെടുത്തു പറയുന്നില്ല.  എങ്ങാനും ആരെയെങ്കിലും വിട്ടുപോയ എനിക്ക് അത് സങ്കടമാകും.

അപ്പൊ തുടങ്ങാലെ

………………………

തെറിച്ചു റോഡിൽ വീഴുന്നതിനുമുന്നേ ഞെട്ടിത്തരിച്ചു നിൽക്കുന്ന ചിന്നുവന്റെ മുഖം ആണ് കാണ്ടത്.

ബോധം വീണപ്പോൾ ആശുപത്രി കിടക്കയിൽ ആയിരുന്നു.

തുടരുന്നു

ചെമ്പനീർപ്പൂവ് 3

മരുന്നിന്റെ ഡോസ് കുറഞ്ഞപ്പോ ഞാൻ ഉറക്കമുണർന്നു.

തലയ്ക്ക് ഒക്കെ എന്തോ പെരുപ്പ് പോലെ.

ചുറ്റും നോക്കിയപ്പോ എന്റെ ഇടത് വശത്ത് കസേരയിൽ ഇരുന്നുറങ്ങുകയാണ് ധന്യേച്ചി.

എന്തോ വല്ലാത്ത വാത്സല്യം തോന്നിപ്പോകും.  അത്ര ഓമനത്തമുള്ള മുഖം. ഉറങ്ങുമ്പോ ഉള്ള നിഷ്കളങ്കത വേറെ. ഞാൻ ചേച്ചിയെ തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു. അത് അറിഞ്ഞുകൊണ്ടോ എന്തോ ചേച്ചി പെട്ടന്ന് എണീറ്റു. പിന്നെ എന്നെ നോക്കി മനോഹരമായി പുഞ്ചിരിച്ചു.

ഒരാഴ്ച കൂടെ ആശുപത്രി വാസം നീണ്ടു.അപ്പോഴെല്ലാം എനിക്ക് ആശ്വാസം ആയത് ധന്യേച്ചി തന്നെ ആയിരുന്നു. സ്വന്തം അനിയനെ പോലെ ചേച്ചി എന്നെ പരിചരിച്ചു. അല്ലേലും നേഴ്സ് മാരൊക്കെ അങ്ങനെ ആണല്ലോ… അതുകൊണ്ടല്ലേ അവരെ ഭൂമിയിലെ മാലാഖമാരായി വാഴ്ത്തുന്നത്.