അമ്മ അറിയാൻ 2 🖤 [പി.കെ] 61

“റൂബാ റൂ…. ………റോഷ്…നീ…..”

റഹ്‌മാനും കൂട്ടരും പാടുന്ന അവസാനരംഗങ്ങൾ കണ്ട് … കണ്ണിലൊരു തുള്ളി ഉപ്പുനീർ നിറച്ചു കൊണ്ട് കൂടെ ഞാനുമിരുന്നു…….

കട്ടിലിലേക്ക് കിടന്ന് കൈ

തലയ്ക്കടിയിൽ പിണച്ചു വെച്ച് മുകളിലെ

കറങ്ങുന്ന ഫാനിലേക്ക് നോക്കി അവൻ കിടന്നു ….. ചുവരിലെ ചിരിക്കുന്ന ഗാന്ധിയപ്പൂപ്പൻ ഞങ്ങളെ തന്നെ നോക്കുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി.

എന്റെ ഉൾക്കണ്ണിൽ വീണ്ടും അവന്റെ

തിരിച്ചറിവുകളോടുള്ള ബഹുമാനം നിറഞ്ഞു. കഥകളെ വികാരപരമായി മാത്രം കാണുന്ന എനിക്ക് ….., അത് അവരുടെ അവസാനമല്ല ….പുതിയ തുടക്കമാണെന്ന് മനസിലായത് …., അവന്റെ വാക്കുകളിലൂടെയാണ്.

……… ചിരിച്ചു കൊണ്ട് മരിച്ചവർ …,

ഈ ലോകത്ത് നൻമയുടെ പിൻഗാമികളെ സൃഷ്ടിച്ച നല്ല രക്തസാക്ഷികൾ !!!.

പലർക്കും പലപ്പോഴും

പ്രാന്തൻ ചലനങ്ങളായി തോന്നാറുള്ള അവന്റെ ഭാവങ്ങൾ എനിക്ക് പാഠശാലകളായിരുന്നു.

അവന്റെ മുഖത്ത് അനുഭവങ്ങളുടെ തിരിച്ചറിവാണ് കൂടുതലും കാണാനാവുക…. പ്രതീക്ഷയുടെ

സ്വപ്നതിളക്കത്തേക്കാൾ .!

““എടാ കഴിഞ്ഞ വർഷം റിയാദിൽ നിന്ന് തിരിച്ച് വന്ന് ഞാൻ രണ്ട് മാസം തിരുവനന്തപുരത്ത് പണിക്ക് പോയത് നിനക്കോർമയുണ്ടോ…..””

സിനിമ കഴിഞ്ഞ നിശബ്ദതയിൽ അവൻ