വസന്തം പോയതറിയാതെ – 6 [ദാസൻ] 480

അയാൾ എന്നെ വണ്ടിയിൽ നിന്നും വലിച്ചിറക്കാൻ നോക്കി നടക്കാത്തതിനാൽ മറ്റു മൂന്നു പേർ കൂടി വന്ന് പിടിച്ചു. പിടി വലിക്കിടയിൽ വണ്ടി മറിഞ്ഞു കൂട്ടത്തിലുണ്ടായിരുന്നവൻ്റെ കാലിൽ വീണു. അവൻ്റെ കാലിൽ നിന്നും വണ്ടി ഉയർത്താൻ ഒരുത്തൻ പോയി. ബാക്കി രണ്ടു പേർ എൻ്റെ രണ്ടു കൈകളിൽ പിടിച്ചു. അതിൽ ഒരുത്തനെ കാലുയർത്തി ഞാൻ ചവിട്ടിത്തെറുപ്പിച്ചു. അപ്പോഴേക്കും വണ്ടി ഉയർത്താൻ പോയവൻ വന്ന് എന്നെ പുറകിൽ കൂടി വട്ടം പിടിച്ചു മുറുക്കി അവനെ, എൻ്റെ ഫ്രീയായിരുന്ന കൈയുടെ മുട്ട് കൊണ്ട് കൂമ്പിനിട്ട് കുത്തിയപ്പോൾ അവൻ്റെ പിടി അയഞ്ഞു. പക്ഷെ പിന്നീട് നാലു പേർ കൂടി ഒരു വണ്ടിയിൽ മുട്ടൻ വടികളുമായി വന്നു. എല്ലാവരുടേയും കൈയിൽ വടികളുമായി എന്നെ നേരിട്ടു. അതിൽ ഒരുത്തൽ പറഞ്ഞു

“ഇത് ഞങ്ങളുടെ മുതലാളിയുടെ മകളുടെ സമ്മാനമാടാ.നിനക്ക് ഒരിക്കലും മറക്കാൻ പറ്റാത്ത സമ്മാനം”

ഇതേ സമയം കുറച്ചകലെ ഒരു കാറിൽ അവളും മറ്റൊന്നിൽ അവളുടെ സഹോദരനും രണ്ടാമത് വന്ന സെറ്റിൻ്റെ വണ്ടി ഓടിച്ചിരുന്ന ഇളയ സഹോദരനും ഇതല്ലാം നിരീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പുറകിൽ നിന്നും തലക്ക് അടി കിട്ടി ബോധം പോകുന്നതിനിടയിൽ അവൾ കാറിൽ നിന്നും ഇറങ്ങുന്നതു കണ്ടു. ബോധം പോയതിനു ശേഷം എന്തൊക്കെ നടന്നുവെന്ന് ഇപ്പോൾ എൻ്റെ ദേഹത്തുള്ള ഒടിവും മുറിവുകളും ചതവുകളും പറയും. ഈ ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിയതു വരെയുള്ള ഫ്ലാഷ്ബാക്കാണിത്.

പിറ്റേ ദിവസമാണ് എനിക്ക് ബോധം വന്നതെന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞറിഞ്ഞു.

“മോൻ ഒരു കാരണവശാലും അവളോട് യാതൊരു വിധത്തിലും പ്രതികരിക്കരുത് ”

എന്ന് അമ്മ എന്നെക്കൊണ്ട് സത്യം ചെയ്യിച്ചു. അച്ഛൻ്റെ ഏതൊ പരിചയക്കാരനാണ് ഇവിടെ എത്തിച്ചതും അച്ഛനെ അറിയിച്ചതും. മൂന്ന് നാല് ദിവസം ആശുപത്രിയിൽ കഴിയേണ്ടിവന്നു. ഇതിനിടയിൽ പോലീസ് എൻ്റെ മൊഴിയെടുക്കാൻ വന്നിരുന്നു. ഞാൻ, എന്നെ മർദ്ദിച്ചവരെ അറിയില്ലയെന്ന് പറഞ്ഞു.

“നിങ്ങൾക്ക് ആരെയെങ്കിലും സംശയമുണ്ടൊ ”

Sl ചോദിച്ചപ്പോൾ ഇല്ലായെന്ന് മറുപടിയും പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചു. അയാൾ എന്നെ രൂക്ഷമായി നോക്കിക്കൊണ്ട്

“എടാ പന്നത്തായോളി, നീ ഈ ചൊരുക്ക് വെച്ച് ആ കൊച്ചിൻ്റെ അടുത്തെങ്ങാനും ചെന്നാൽ പൊന്നുമോനെ നീ, എഴുന്നേറ്റ് നടക്കില്ല ഓർമ്മയിൽ വെച്ചൊ”

പോലീസ് പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയപ്പോൾ അവളുടെ കാർ വന്നു നിന്നു അതിൽ നിന്നും അവളും അവളുടെ ഭാവി വരൻ (SP) ഇറങ്ങി Sl സല്യൂട്ട് അടിച്ചു. അവർ മൂന്നു പേരും കൂടി എന്തെക്കൊയൊ സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്. അതിനു ശേഷം അവർ വന്ന വഴിക്ക് തിരിച്ചുപോയി. അമ്മ ഇതെല്ലാം കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു.അമ്മ

” അവൾ എന്ത് വേണമെങ്കിലും കാണിച്ചോട്ടെ. കുറച്ചു നാൾ അവൾ എന്നെ, അമ്മേ എന്ന് വിളിച്ചതാണ്. അമ്മ എന്ന വിളിയിൽ ഞാൻ അവളെ സ്നേഹിച്ചു പോയി, ശോഭയെപ്പോലെ. എനിക്ക്, അവൾ ചെയ്തതുപോലെ മറക്കാൻ കഴിയില്ല. എൻ്റെ മോൻ എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഭേദമായി ഇവിടെ നിന്നും പോകണം, ഈ നാട് നമുക്ക് വേണ്ടടാ. അച്ഛൻ അവിടെ ഒരു വീടും സ്ഥലവും നോക്കി വെച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് പറയാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് കുറെ നാളുകളായി. ഞാനാണ് അതിന് തടസ്സമായി നിന്നത്, ഇനി അതാണ് നല്ലത്. എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഇവിടത്തെ വീടും സ്ഥലവും വിറ്റ് പോകാം, അല്ലെങ്കിൽ ഇതുപോലെ പലതും കാണുകയും സഹിക്കാതെ വരുമ്പോൾ നീയും നിൻ്റെ കൂട്ടുകാരും എന്തെങ്കിലും അബദ്ധം കാണിക്കും, അതു വേണ്ട. നീ ഡിസ്ചാർജ് ആയിട്ട് നേരെ പാലക്കാടേക്ക് പൊയ്ക്കോ”

ഞാൻ അതിനു മറുപടി പറഞ്ഞത് വേറൊരു തരത്തിലാണ്.

“എന്തിന് നമ്മൾ പേടിച്ചോടണം, നമ്മുടെ നാട് ഇതാണ്. നമുക്ക് ഒളിച്ചോടേണ്ട ആവശ്യമില്ല, പിന്നെ അവൾ കാണിക്കുന്നത് കണ്ടിട്ട് എനിക്ക് ചിരിയാണ് വരുന്നത്. അവൾ കോളേജിൽ പഠിപ്പിക്കുന്ന ടീച്ചറല്ലെ എന്നിട്ടും, ചെറിയ കുട്ടികളെപ്പോലെ എൻ്റെ മുന്നിൽ വന്നു കാണിക്കുന്ന കോപ്രായങ്ങൾ ….. കഷ്ടം അവളുടെ നിലയും വിലയും അറിയാത്തവൾ”