വസന്തം പോയതറിയാതെ – 6 [ദാസൻ] 480

ഹരിയുടെ വീട്ടിൽ ചെന്നപ്പോൾ കൂട്ടുകാർ എല്ലാവരും എന്നെ കണ്ട അത്ഭുത സ്തബ്ധരായി. പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് ഒരുമാതിരി ഡ്രസ്സും ഇട്ട് അലങ്കോലമായി നടന്നിരുന്ന ഞാൻ ഇപ്പോൾ, ചെറിയ രീതിയിൽ താടിവളർത്തി മുടിയും വെട്ടിയൊതുക്കി ഒരു ജെൻറിൽമാൻ ലുക്കിൽ. ബ്രാൻഡഡ് ഷർട്ടും വൈറ്റ് മുണ്ടും ലെതർ ചെരുപ്പും ധരിച്ചു വരുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അവർക്കൊക്കെ അത്ഭുതം. എല്ലാവരും എൻറെ അടുത്ത് വന്ന് ഹസ്തദാനം ചെയ്തു, എൻറെ പഴയ കോളേജ് മേറ്റ്സും അവസാനം പഠിച്ച ബാച്ചിലെ കുട്ടികളും വന്ന് പരിചയം പുതുക്കി അവരുടെ കമ്പനിയിലേക്ക് എന്നെ ക്ഷണിച്ചു. രണ്ടു കമ്പനിയിലും പോയിരുന്നു എങ്കിലും എത്ര നിർബന്ധിച്ചിട്ടും ഒരു തുള്ളിപോലും ഞാൻ കഴിച്ചില്ല. ഇത് കണ്ടുനിന്ന ജയശങ്കർ എന്നെ വിളിച്ച് ഒരാളെ കാണിച്ചു തരാം എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ടുപോയി. എൻറെ ലാസ്റ്റ് ബാച്ചിലെ പെൺ കുട്ടികളുടെ കൂടെ പഴയ, പ്രസരിപ്പൊന്നുമില്ലാതെ അവൾ ഇരിക്കുന്നു. ഇതിനിടയിൽ മദ്യ കമ്പനിയിൽ നിന്നും രാജൻ എഴുന്നേറ്റ് ആ കൂട്ടത്തിൽ നിന്നും സൗമ്യയെ വിളിച്ച് എൻറെ അടുത്ത് കൊണ്ടുവന്നു. എന്നെ കണ്ട് അവൾ അമ്പരന്നു, കാരണം അവൾ ആ വേഷത്തിൽ എന്നെ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് വെറും ഒഴപ്പൻ ആയി നടന്നിരുന്ന എന്നെ, ഇത്തരം വേഷത്തിൽ കണ്ടപ്പോൾ അവൾ അമ്പരന്നതിൽ അത്ഭുതപ്പെടാനില്ല. അവൾ ഉടനെ

” അവരെയൊക്കെ അങ്ങോട്ട് വിളിക്കട്ടെ മാഷേ, ചേട്ടനെ ഈ വേഷത്തിൽ അവരൊക്കെ ഒന്ന് കാണട്ടെ ”

” വേണ്ട സൗമ്യ ”

” ടീച്ചറെ എങ്കിലും ഇങ്ങോട്ട് വിളിക്കാം”

” എന്തിന് അവളുടെ ഇപ്പോൾ ഉള്ള സമാധാനം നഷ്ടപ്പെടുത്താനോ, വേണ്ട. പിന്നെ നിങ്ങൾക്കൊക്കെ സുഖം തന്നെയല്ലേ ”

അവൾ മറ്റുള്ള രണ്ടു പേരുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി

” ചേട്ടനോട് ഇവർ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലേ ”

” എന്തു പറയാൻ ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ കണ്ടതേയുള്ളൂ, അപ്പോഴാണ് നിങ്ങളെ കാണിച്ചുതന്നത്. എന്നാൽ സൗമ്യ അവരുടെ കൂട്ടത്തിലേക്ക് പൊയ്ക്കോളൂ.”

അവൾ എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചിട്ട് മടങ്ങിപ്പോയി. അവൾ പോയതിൻറെ പുറകെ ഞങ്ങൾ അവിടെ നിന്നും ഇരുട്ടിലേക്ക് മാറിനിന്നു. അവൾ അവിടെ ചെന്ന് എന്നെ കണ്ട കാര്യം പറയുമെന്നും അവരെല്ലാം അങ്ങോട്ട് വരുമെന്നും എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് നിർബന്ധിച്ച് ഞാൻ അവരെയും കൊണ്ട് ഇരുട്ടിലേക്ക് മാറി. ഇരുട്ടിൽ നിന്നും ഞങ്ങൾ നോക്കുമ്പോൾ സൗമ്യ എന്തൊക്കെയോ അവരോട് പറഞ്ഞ ഞങ്ങൾ നിന്നിരുന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നുണ്ട്. എല്ലാവരും അങ്ങോട്ട് നോക്കിയെങ്കിലും കൂട്ടത്തിൽ ഏറ്റവും ആകാംക്ഷയോടെ നോക്കുന്ന ഒരാളെ മാത്രമേ ഞാൻ കണ്ടുള്ളൂ. ഇവൾക്ക് ഇതെന്തുപറ്റി എന്ന് ആലോചിച്ചു നിൽക്കുമ്പോൾ ജയശങ്കറും രാജനും കൂടി ആളൊഴിഞ്ഞ മറ്റൊരു സ്ഥലത്തേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി. പിന്നീട് രണ്ടുപേരും എൻറെ കയ്യിൽ കയറി പിടിച്ചു, രാജൻ പറഞ്ഞുതുടങ്ങി

” ചേട്ടൻ ഞങ്ങളോട് ക്ഷമിക്കണം. ഒരിക്കലും ചെയ്യാൻ പാടില്ലാത്ത കാര്യങ്ങൾ ആണ് ഞങ്ങൾ ചേട്ടനോട് ചെയ്തിട്ടുള്ളത്. ക്ഷമിച്ചു എന്ന് പറയില്ലേ ചേട്ടാ ”

” അന്ന് ആ കോളേജ് സമയത്തുണ്ടായ കാര്യത്തിന് ഞാൻ നിങ്ങളെ തല്ലുകയും, പിന്നീട് അതൊക്കെ തീരുകയും ചെയ്തതല്ലേ. അതിനിപ്പോൾ ക്ഷമ ചോദിക്കേണ്ട കാര്യമൊന്നുമില്ല”

ജയശങ്കർ ഇടയിൽ കയറി പറഞ്ഞു

” അതല്ല ചേട്ടാ വിഷയം, ചേട്ടൻ ഞങ്ങളോട് ക്ഷമിച്ചു എന്ന് പറയണം”

” കാര്യമറിയാതെ ഞാൻ എങ്ങനെയാണ് ക്ഷമിച്ചു എന്ന് പറയുക, എന്നാലും ഞാൻ ക്ഷമിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇനി നമുക്ക് തിരിച്ചു പോകാമല്ലോ “