മെർവിൻ 4 (Dead, but lives in another body) [Vickey wick] 99

അവൻ അൽപ്പം ഓടിയപ്പോഴേക്കും ശബ്ദം ഏതാണ്ട് അടുത്തെത്തിയെന്ന് അവനു തോന്നി. അവൻ പതിയെ നടക്കുവാനാരംഭിച്ചു. അപ്പോഴേക്കും ഏദനും അവനും തമ്മിൽ പിരിഞ്ഞു പോയിരുന്നു. എന്നാൽ അവനതൊന്നും കാര്യമാക്കിയില്ല. ഒരു മരത്തിനു പിന്നിൽ മറഞ്ഞു നിന്ന് അവൻ ആ കാഴ്ച കണ്ടു. ചെന്നായ്ക്കൾ എല്ലിൽ പറ്റിയിരിക്കുന്ന അൽപ്പം ഇറച്ചിക്കുമേൽ ഉറുമ്പുപോലെ പൊതിയുകയാണ്. അവൻ നിൽപ്പൊന്നു ശരിയാക്കാൻ വലതുകാൽ പതിയെ പറിച്ചു ചവിട്ടി. പെട്ടെന്ന് ഒരു ചുള്ളി ചവിട്ട് കൊണ്ടൊടിഞ്ഞു.

ഉടനെ ഒരു ചെന്നായ ശബ്ദം കെട്ടിടത്തേക്ക് നോക്കി. രണ്ടുമൂന്നെണ്ണം അപ്പോഴും കടിപിടിയിൽ. ആ നോട്ടത്തിൽ അവൻ ആകെ തരിച്ചു പോയി. കൈകാലുകൾ അനങ്ങിയില്ല. പെട്ടെന്നാണ് അവൻ തന്റെ ചുറ്റിലും നിന്നും ചെറിയ മുരൾച്ചകൾ കേട്ടത്. ആ ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ പൊന്തക്കുള്ളിൽ തിളങ്ങുന്ന ഒന്നിലധികം കണ്ണുകൾ അവനെ തുറിച്ചു നോക്കിക്കൊണ്ട് അടുക്കുകയായിരുന്നു. അവൻ ഞെട്ടി തിരിയുന്നതിനിടയിൽ മരത്തിൽ തട്ടി പന്തം താഴെ വീണു കെട്ടു.

ഒപ്പം തന്നെ മേഘകീറു മാറ്റി നിലാവ് തെളിഞ്ഞു. ആ കാഴ്ച കണ്ടു ഒരു നിമിഷം ശ്വാസംനിലച്ചവൻ നിന്ന് പോയി. തിമിരം ബാധിച്ച കണ്ണുകളെ ഒരു പാട വന്ന് മൂടുന്നതുപോലെ ഇളം പച്ചനിറത്തിൽ തിളങ്ങുന്ന ഒരു പാട ആ ചെന്നായ്ക്കളുടെ കണ്ണിനെ മൂടിയത് പോലെ തോന്നിപ്പിച്ചു. അവയവനെ വളഞ്ഞു, ഏതുനിമിഷവും കുതിച്ചു ചാടാൻ തയ്യാറായി അടുക്കുകയാണ്. അവൻ എങ്ങനെയോ തോക്ക് കൈയിൽ എടുത്തു. ഉടനെ പിന്നിൽ തൊട്ടടുത്തായി ഒരു ശബ്ദം കേട്ടു. അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കേണ്ട താമസം. ഒരു ചെന്നായ് അവന്റെ മേൽ ചാടിവീണു.

ആ ചെന്നായ അവന്റെ മേലേക്ക് വീണതിന്റെ ആഘാതത്തിൽ തോക്ക് തെറിച്ചു പോയി. ഉടനെ മറ്റെല്ലാം അവന്റെ മേലേക്ക് കുതിച്ചു. ഉടനെ ഒരു മരക്കമ്പു അവയെ അടിച്ചു തെറിപ്പിച്ചു. ഏദൻ ആണ്. എന്നാൽ അവ വിടുന്ന ഭാവമില്ല. എണ്ണം കൂടി വന്നതോടെ അവർക്കു പിടിച്ച് നിൽക്കാൻ വയ്യാതായി. പെട്ടെന്ന് സെനോൻ നിലത്തു വീണു. അവന്റെ മേൽ നഖങ്ങൾ ആഴ്ന്നിറങ്ങി. പല്ലുകൾ അവന്റെ ദേഹം കടിച്ചു പറിച്ചു. രക്തം നഷ്ടമാകുന്നത് അവൻ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. സ്വന്തം മാംസം ചവച്ചരക്കുന്ന ശബ്ദം അവനു കേൾക്കാമായിരുന്നു.

ചെറുതായി തല പൊന്തിച്ചു നോക്കിയ അവൻ കണ്ടത് തന്റെ കുടൽ മാലയും മറ്റും അവ വലിച്ചു ഊരുന്നതാണ്. അവ വയറ്റിൽ നിന്നും ഊർന്നു പോകുമ്പോൾ ഉള്ള വേദന അവനു സഹിക്കാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു. എങ്കിലും അവനു ഞെരങ്ങുവാനല്ലാതെ കരയാൻ കഴിയുന്നില്ല. രക്തത്തിന്റെ രൂക്ഷഗന്ധം അവിടെയെങ്ങും നിറയുന്നത് അവനറിഞ്ഞു. പതിയെ പതിയെ ആ മണം അവന്റെ മൂക്കിൽ നിന്നും മാഞ്ഞു തുടങ്ങി. അവന്റെ നിറഞ്ഞൊഴുകി കാഴ്ച മങ്ങിയ കണ്ണിൽ, നിസ്സഹായനായി അവൻ സ്വയം കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്ന വെറിപൂണ്ട ചെന്നായ്ക്കൾ സ്വന്തം ശരീരത്തെ കടിച്ചു കീറുന്ന ദൃശ്യവും കൂടുതൽ മങ്ങി മങ്ങി മറഞ്ഞു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ സാവധാനം അടഞ്ഞുപോവുന്നതിനു മുൻപ് സഹായത്തിനെന്ന പോലെ അവൻ വിളിച്ചു.

“ഏദൻ… ഏദൻ… “