മെർവിൻ 4 (Dead, but lives in another body) [Vickey wick] 97

 

അവർ ആ സ്ഥലം അന്വേഷിച്ച് കാടുകയറി. കൂട്ടത്തിൽ ജെനിക്ക് മാത്രമാണ് കാട്ടിൽ നിന്നും തിരിച്ചിറങ്ങാനുള്ള വഴി കണ്ടെത്താൻ അറിവുണ്ടായിരുന്നത്.

ഒരുപാട് കാട്ടിലൂടെ അലഞ്ഞു. പലപ്പോഴും ചെന്നായ്ക്കളുടെ കണ്ണിൽ പെടാതെ രക്ഷപെട്ടത് വളരെ വിഷമിച്ച് ആയിരുന്നു.

 

എങ്കിലും ഒന്നും തന്നെ അവരെ പിന്തിരിപ്പിച്ചില്ല. പക്വതയിലായ്മ അവർ ധൈര്യമായി തെറ്റിദ്ധരിച്ചതാവാം. ഒരു തോക്ക് ജെനിയുടെ കയ്യിലും ഒരെണ്ണം ലിന്റയുടെ കൈയിലും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒടുവിൽ ലിന്റ തന്നെയാണ് അത് പറഞ്ഞത്.

 

 

“നോക്കൂ… ”

 

 

കാടിന്റെ താഴ്ഭാഗത്തു, ചെറിയ ഉയർച്ചകളും താഴ്ചകളുമുള്ള പുൽത്തകിടിയിലെ ശവപ്പറമ്പ്. ആ കല്ലറകൾക്ക് ഒക്കെ അപ്പുറം പഴയ ഒരു കല്ലിൽ തീർത്ത പള്ളിയും. അവർ പതിയെ നടന്നു താഴേക്ക് ഇറങ്ങി. ചെറിയ ഭയത്തോടെ തന്നെ കല്ലറകൾക്ക് ഇടയിലൂടെ നടന്നു. ഓരോ കല്ലറയും കാണുമ്പോൾ എല്ലാവരുടെയും മനസ്സിൽ മരണത്തിന്റെ മരവിപ്പ് പടർന്നു. അങ്ങനെ അവർ പള്ളിക്കെട്ടിടത്തിന്റെ മുൻപിലെത്തി നിന്നു.

ലിന്റ തന്നെ മുൻകയെടുത്തു. അവൾ പള്ളിയുടെ വാതിൽ പതിയെ തുറന്നു. തുറന്നത് തീരെ ഇഷ്ടമാകാത്ത പോലെ ഒരു പ്രേത്യേക ശബ്ദത്തിൽ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് വാതിൽ തുറന്നു. അവർ ഉള്ളിലേക്ക് കടന്നു. വളരെ പഴയ രീതിയിലുള്ള ഒരു പള്ളിയായിരുന്നു. അതിന്റെയുള്ളിൽ പലതരം എല്ലിൻ കഷ്ണങ്ങളും തലയോട്ടികളും നിരന്നിരുന്നു. അവർ അതിനിടയിലൂട, പള്ളിയുടെ നടുവിലൂടെ നടന്നു.

 

 

അസ്ഥികൂടത്തിന്റെ ഭാഗങ്ങൾ മാത്രമല്ല, മന്ത്രവാദത്തിനു ഉപയോഗിക്കാറുള്ള പല വസ്തുക്കളും പള്ളിയുടെ ഇരുവശത്തെയും ഭീത്തിയിലെ തന്നെ ഷെൽഫുകളിൽ അടുക്കി വെച്ചിരിക്കുന്നു. അവർ പള്ളിയുടെ അൾത്താര വരെയെത്തി. അവിടെ പ്രത്യേകമായി ഒരു രൂപവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഒരു അത്യാവശ്യം വലിയ കുരിശുമാത്രമേയുള്ളു.

 

 

അവർ വളരെ പതുക്കെ രണ്ടുമൂന്നു അടികൂടി മുന്നോട്ട് വെച്ചു. ഉടനെ മൂന്നു പേർക്കും തങ്ങളുടെ പിന്നിൽ ആരോ ഉള്ളപോലെ തോന്നി. തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ തന്നെ അവർ മൂന്നു പേർക്കും ആ സാന്നിധ്യം അനുഭവപ്പെട്ടു.

 

 

” ഹ്… മംമംമം ….”

 

 

ഒരു നിശ്വാസം മൂന്നാളുടെയും പുറത്ത് തട്ടി. ജെനി പേടിച്ച് വളരെ പതുക്കെ തിരിഞ്ഞു. പിന്നാലെ മറ്റുള്ളവരും. ഒന്നും തന്നെയില്ല. വെറും ശൂന്യത മാത്രം. ഉടനെ ഒരു പതിഞ്ഞ മുരൾച്ചപോലത്തെ ശബ്ദം.

 

 

“എന്തിനിവിടെ വന്നു ? ”

 

 

അവർ ചുറ്റും നോക്കി. പള്ളികകം മുഴുവൻ നോക്കിയിട്ടും ഒന്നുമില്ല.

 

 

 

“എന്തിനിവിടെ വന്നു നിങ്ങൾ? ”

 

 

ഇത്തവണ അൽപ്പം കൂടി ശബ്ദത്തിലായിരുന്നു ചോദ്യം.

 

അവർ ഇത്തവണ ശരിക്കും ഭയന്നു. അതുവരെയുണ്ടായിരുന്ന ധൈര്യം മുഴുവൻ ചോർന്നു പോയി. അതുവരെ വലിയ ധൈര്യശാലിയായിരുന്ന ലിന്റയും നിന്ന് വിയർത്തു.

 

 

നിമിഷങ്ങളുടെ മാത്രം നിശബ്ദതയിൽ വീണ്ടും ആ ശബ്ദം തന്നെ മറുപടിയും പറഞ്ഞു.

 

 

“മരിക്കാൻ… ”

 

 

ഉടനെ തന്നെ വികൃതമായൊരു ചിരിയും.

 

 

“ഇർർർർ… ”