മെർവിൻ 4 (Dead, but lives in another body) [Vickey wick] 97

അവർ മൂന്നാളും കരച്ചിലിന്റെ വക്കോളമെത്തി. എന്നാൽ കരയുവാൻ കഴിയുന്നതുമില്ല. ആദ്യം ആ ഷോക്കിൽ നിന്നും പുറത്തുവന്നത് ജെനിയാണ്. അവൾ ബാക്കി രണ്ടുപേരെയും ദേഹത്ത് തട്ടി വിളിച്ചു. അവർ പുറത്തേക്കു ഓടാനൊരുങ്ങി.

 

 

ഉടനെ പള്ളിവാതിൽ അടഞ്ഞു. കുട്ടികൾ പുറത്തിറങ്ങാനായി ഓടി ചെന്ന് വാതിലിൽ കരഞ്ഞലറിക്കൊണ്ട് മുട്ടി. പെട്ടെന്നാണ് വാതിൽ തുറന്നത്. ലോണയും ജെനിയും പുറത്തേക്കു തെറിച്ചു വീണു. ലിന്റ അത് കണ്ട് വാതിൽക്കൽ ഒരു നിമിഷം പകച്ചു നിന്നു.

 

 

ജെനി ലിന്റയെ വിളിച്ചു.

 

“ലിന്റ, വരൂ വേഗം പുറത്ത് ഇറങ്ങ്. ”

 

 

“ചേച്ചീ വേഗം… ”

 

 

ലോണയും കരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

 

 

ലിന്റയും തിടുക്കത്തിൽ പുറത്തിറങ്ങാൻ തുടങ്ങി. പെട്ടെന്ന് ആരോ പിടിച്ചു നിർത്തിയതുപോലെ ആവൾ നിന്നു. ഞെട്ടിയതുപോലെ ശ്വാസം ഉള്ളിലേക്ക് എടുത്തു.

 

“ങ്ഹ്…

 

ജെനിയും ലോണയും നിർത്താതെ കിതച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

 

 

ലിന്റ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് നിസ്സഹായാവസ്ഥയിൽ തലയാട്ടി പറഞ്ഞു.

 

 

“നോ… ”

 

“ആ… ആ… ”

 

അടുത്ത നിമിഷം അവൾ പള്ളിക്കകത്തേക്ക് വലിച്ചെടുക്കപ്പെട്ടു. വാതിൽ കൊട്ടിയടഞ്ഞു.

 

 

ലോണ ജെനിയുടെ തോളത്തു മുഖമമർത്തി കരഞ്ഞു. പിന്നെ അവർ അവിടെ നിന്നില്ല. അവർ രണ്ടുപേരും ആകുന്നത്ര വേഗത്തിൽ ഓടി. രണ്ടുപേരും വല്ലാതെ കിതക്കുന്നുണ്ട്. ഓടി മടുത്തപ്പോൾ ലോണ വഴിയിൽ കാലുകുഴഞ്ഞു വീണു. ജെനി അവളെ പിടിച്ചഴുന്നേൽപ്പിച്ചു ഓടാൻ ഒരുങ്ങി.

 

 

 

“വാ ലോണ,… അത് ഇപ്പോഴും… പിറകെ ഉണ്ടാകും.”

 

 

ജെനി കിതച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

 

 

“വയ്യ… ഞാൻ മടുത്തു… ഇനി വരുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല… അൽപ്പനേരം ഇരിക്കാം… ”

 

 

അവർ അൽപ്പനേരം വിശ്രമിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. ലോണ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

 

 

“എന്റെ ചേച്ചി… ”

 

 

ജെനി വിഷമവും സഹതാപവും നിറഞ്ഞ മുഖത്തോടെ അവളെ നോക്കുക മാത്രമാണ് ചെയ്തത്. ലോണ തുടർന്നു.

 

 

“ഞാൻ അവളോട്‌ പറഞ്ഞതാ വരണ്ടാന്നു… അവൾക്കു ഒന്നും പറ്റിക്കാണില്ലല്ലേ?”

 

 

ലോണ ഏങ്ങലടക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

 

 

ജെനി കരച്ചിലടക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

 

 

“ഇല്ല… വാ പോകാം… ”

 

 

“എങ്ങോട്ട്? പപ്പയോടും മമ്മിയോടും ഞാൻ എന്ത് പറയും? ”

 

ലോണ മുട്ടിനുമുകളിൽ തലചായ്ച്ച് കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

 

 

“സാരമില്ല. പറയാതെയിരിക്കുന്നതാണ് അപകടം. എത്രയും വേഗം ഇത്‌ മുതിർന്നവരെ അറിയിക്കണം. ”

 

 

ജെനി കണ്ണുതുടച്ചു കൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റു. ലോണയും കരച്ചിൽ നിറുത്തി കണ്ണുനീർതുടച്ചു എഴുന്നേറ്റുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

 

 

“ശരി, വാ… ”