ബെത്ലഹേമിലെ മഞ്ഞുകാലം?? (മനൂസ്) 2561

അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി..

ജോയൽ മുന്നോട്ട് ചലിക്കാൻ ശ്രമിക്കാതെ അവിടെ തന്നെ നിന്നു.. അപ്പോഴാണ് ഫോണിലൂടെ അമ്മച്ചിയുടെ ശബ്ദം അവന്റെ കാതുകളിൽ എത്തുന്നത്..

“ഞാൻ പിന്നെ വിളിക്കാം അമ്മച്ചി..”

“അത് പറ്റില്ല.. എനിക്കിപ്പോ അവളോട് സംസാരിക്കണം..”

മേരി വാശി പിടിച്ചു..

“നിങ്ങളോടല്ലേ ഞാൻ പിന്നെ വിളിക്കാന്ന് പറഞ്ഞത്… മനുഷ്യന് സ്വസ്ഥത തരില്ലേ..”

കോപത്തോടെ കനത്തിൽ പറഞ്ഞവൻ കാൾ കട്ട് ചെയ്തു..

അവന്റെ ഭാവത്തിലും ശബ്ദത്തിലുമുള്ള മാറ്റം ഹെലനെ ഭയപ്പെടുത്തി.. അവളുടെ മനസ്സ് ആശങ്കകളുടെ തിരയിലകപ്പെട്ടു..

ആൽവിൻ പതിയെ ഇരിപ്പിടത്തിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റു.. അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് ഒരിക്കൽ കൂടി നോക്കി… പക്ഷെ അവൾ അവന് മുഖം കൊടുക്കാതെ അലക്ഷ്യമായി മിഴികൾ മറ്റൊരു ദിശയിലേക്ക് നട്ടു..

അവൻ നീറുന്ന മനസ്സുമായി പിന്തിരിഞ്ഞു നടന്നു.. അവന്റെ ദൃഷ്ടി തന്നിൽ നിന്നും അകന്നതും അവൻ നടന്നകലുന്നത് മിഴിനീർ തുള്ളികൾക്കിടയിലൂടെയവൾ നോക്കി കണ്ടു..

വാതിൽക്കൽ ജോയലിന് സമീപം എത്തിയപ്പോൾ ആൽവിൻ അവന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി പതിയെ പുഞ്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.. പക്ഷെ ജോയൽ മുഖം വെട്ടിച്ച് ദൃഷ്ടി മാറ്റി..

പിന്നീടൊന്നും പറയാൻ നിൽക്കാതെ ആൽവിൻ അവിടെ നിന്നും നടന്ന് നീങ്ങി…

×××××××××××××××××××××××××××××××××××××

മിനിട്ടുകൾ ഒച്ചിനെ പോലെ ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങി… ആശുപത്രി മുറിയിൽ നിശബ്ദത തളം കെട്ടി കിടന്നു.. മിഴികൾ പരസ്പരം പങ്കുവയ്ക്കാതെ മറ്റ് ദിശകളിലേക്ക് പായിച്ചു ജോയലും ഹെലനും സമയത്തെ കൊന്നു കൊണ്ടിരുന്നു..

ജോയിയുടെ ഈ നിശബ്ദത അവളെ വല്ലാത്ത സംഘർഷത്തിലാക്കി.. നെഞ്ചിൽ ഭാരം കുമിഞ്ഞു കൂടുന്നത് പോലെ.. ഒരു തെറ്റുകാരിയുടെ മനോനില അവളെ പിടിമുറുക്കി..

“ജോയിച്ച…”

മൗനത്തിന്റെ മൂടുപടം മാറ്റി അവൾ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി..

അവൻ അവളെ നോക്കി…

ഈറനണിഞ്ഞ മിഴികളോടെ തന്നെ നോക്കുന്ന ഹെലന്റെ മുഖം ജോയലിന്റെ മനസ്സിനെ ആർദ്രമാക്കി.. അവന്റെ കോപം പോയ്‌മറഞ്ഞു.. അവൻ അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു..മെല്ലേ അവന്റെ കൈകൾ അവളുടെ കൈകളിലേക്ക് എടുത്തു വയ്ക്കാൻ ശ്രമിച്ചു..

അപ്പോഴാണ് കുറച്ചു മുന്നേ അവിടെ കണ്ട ദൃശ്യം അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക് കടന്ന് വന്നത്.. അവന്റെ കൈകൾ പെട്ടെന്ന് അവൻ പിറകിലേക്ക് വലിച്ചു.. പക്ഷെ അവൾ അത് കണ്ടതും പൊടുന്നനെ അവന്റെ കൈകളിൽ കടന്ന് പിടിച്ചു…

യാചന ഭാവത്തോടെ അവനെ നോക്കിയ അവളുടെ മുഖം അവന്റെ ഉള്ളിൽ തീവ്രമായ പ്രണയത്തിന്റെ വേലിയേറ്റം സൃഷ്ടിച്ചു..