നാഗത്താൻ കാവ് – 3 [ദേവ്] 121

നാഗത്താൻ ഉണ്ണിക്കുട്ടന്റെ ചെവിയിൽ എന്തോ പറഞ്ഞു.. പെട്ടന്നാണ് അവർക്ക് ചുറ്റും അഗ്നി പടർന്നത്… ജ്വലിച്ചു നിൽക്കുന്ന അഗ്നി കണ്ട മറ്റു നാഗങ്ങൾ പത്തി താഴ്ത്തി നിശബ്ദരായി… അഗ്നിയുടെ ആളിക്കത്തലിനൊടുവിൽ നാഗത്താൻ ഉണ്ണിക്കുട്ടന്റെ ശരീരത്തിൽ അലിഞ്ഞു… അവന്റെ കയ്യിൽ നാഗത്തിന്റെ പത്തി യുടെ രൂപം തെളിഞ്ഞു വന്നു.. ചാപ്പ കുത്തിയത് പോലെ… നിമിഷങ്ങളുടെ ഇടവേളക്ക് ശേഷം ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ അവിടെ തളർന്നു വീണു…

അത്താഴത്തിന് ശേഷം തന്റെ മുറിയിൽ വിശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു അനന്തൻ..കുട്ടനും അമ്മയും പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ അയാളുടെ മനസ്സിൽ ചോദ്യങ്ങൾ മെനഞ്ഞു… ആരാവും ഉണ്ണിയോട് ഇപ്പൊ ചെമ്പട്ട് മനയെപ്പറ്റി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവുക..!! പറഞ്ഞയാൾ മുഴുവൻ കാര്യങ്ങളും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവുമോ..?? അത്രയും നന്നായി മനയും ഉണ്ണിക്കുട്ടനും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം അറിയുന്ന ആരാണ് ഈ നാട്ടിൽ ഉള്ളത്..?? ഇനി കുട്ടൻ ആവുമോ..?? ഹേയ്.. തന്റെ വിശ്വസ്തനാണ് അവൻ.. അവനൊരിക്കലും ഈ കാര്യങ്ങൾ മറ്റൊരാളോട് പറയില്ല… പിന്നെ ആരാവും..?? ചിന്താക്കുഴപ്പത്തിലായ മനസ്സുമായാണ് അയാൾ മുറിയിലെ ചാരുകസേരയിൽ ഇരുന്നത്.. പെട്ടന്നാണ് തന്നെ ആരോ വീക്ഷിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന തോന്നൽ അയാൾക്ക് ഉണ്ടായത്…

പതിയെ തല ചരിച്ച് വാതിലിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ അയാൾ കണ്ടത് അവിടെ തന്നെത്തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന ഉണ്ണിക്കുട്ടനെയാണ്… ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ തന്റെ മുറിയിലേക്ക് അങ്ങനെ വരുന്ന പതിവില്ലാത്തതിനാൽ അയാൾ അത്ഭുതത്തോടെ അവനെ നോക്കി.. എന്നാൽ പതിവിന് വിപരീതമായി അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ ഭാവം അയാളുടെ മനസ്സിൽ ഭീതിയുടെ കനൽ കോരിയിട്ടു.. അത്ര തീക്ഷ്‌ണവും വന്യവുമായിരുന്നു അവന്റെ നോട്ടം… ആ കണ്ണുകളിൽ ആരോടൊക്കെയോ ഉള്ള പ്രതികാരത്തിന്റെ നമ്പുകൾ ജ്വലിക്കുന്നത് അയാൾ കണ്ടു… നിർമ്മേഷനായി തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന ആ കൊച്ചുകുട്ടിയുടെ ഭാവം അയാൾക്ക് സങ്കൽപ്പിക്കാവുന്നതിനും അപ്പുറം ആയിരുന്നു… തന്റെ പെരുവിരലിൽ നിന്ന് വല്ലാത്തൊരു തണുപ്പ് ശരീരം മുഴുവൻ പടരുന്നത് അയാൾ അറിഞ്ഞു… മനസ്സിലെ ഭയം പരമാവധി മറച്ചു പിടിച്ച് അയാൾ അവനോട് ചോദിച്ചു…

“എന്താ ഉണ്ണീ… എന്താ നീ ഇങ്ങനെ നോക്കി നിൽക്കുന്നേ..?? ”

എന്നാൽ ഇതൊന്നും കേട്ട ഭാവം പോലും അവനിൽ ഉണ്ടായില്ല… പതിയെ പതിയെ അവന്റെ ചുണ്ടുകളിൽ ഒരു ചെറിയ ചിരി തെളിഞ്ഞു വന്നു… വർഷങ്ങളായി കാത്തിരുന്നത് എന്തോ കിട്ടിയെന്ന പോലെയുള്ള ഒരു ചിരി… പക്ഷെ ആ ചിരിയുടെ അർഥം അനന്ദന് മനസ്സിലായില്ല… എന്നാൽ തന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഇരുട്ട് വ്യാപിക്കുന്നത് അയാൾ അറിഞ്ഞു… ശരീരത്തിന്റെ ബലം നഷ്ടമാവുന്നത് പോലെ… പതിയെ അയാൾ ആ ചാരുകസേരയിലേക്ക് വീണു… അനന്തന്റെ ശരീരം പതിയെ പതിയെ നീലനിറം ആവുകയായിരുന്നു… മരണത്തിന് മുൻപുള്ള ഞൊടിയിലെ അവസാന കാഴ്ച.. അത് ആ അവസ്ഥയിലും അയാളെ ഞെട്ടിച്ചു… അവസാനമായി ഒരു വാക്ക് അയാളുടെ കുഴഞ്ഞു തൂങ്ങിയ നാവിൽ നിന്ന് പുറത്തുവന്നു… “രുദ്ര..”

തനിക്ക് എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് മനസ്സിലാക്കുന്നതിന് പോലും സാവകാശം ലഭിക്കാതെ വടക്കേമേലകത്തെ അനന്തപദ്മനാഭൻ മരണത്തെ പുൽകി… മരണം ഉറപ്പിച്ച ശേഷമുള്ള തിരിച്ചുപോക്ക് എന്നപോലെ ഒരു കരിനാഗം അയാളുടെ പാദത്തിന് അരികിൽ നിന്നും പത്തി താഴ്ത്തി ഇഴഞ്ഞ് പോയി… ഇതിനെല്ലാം ഒരേയൊരു സാക്ഷിയായി ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ ആ വാതിൽപടിയിൽ നിന്നു… അവന്റെ കയ്യിലെ നാഗത്താന്റെ അടയാളം അപ്പോൾ തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു… മരണം ഉറപ്പിച്ച ശേഷം പതിയെ അവന്റെ ചിരി മാഞ്ഞു… കണ്ണുകൾ വീണ്ടും രക്തവർണ്ണമായി… പ്രതികാരഭാവം അവന്റെ മുഖത്ത് നിറഞ്ഞു നിന്നു… ജീവനറ്റ അനന്തന്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് ഒരുതവണ കൂടി നോക്കിയ ശേഷം അവൻ തിരികെ നടന്നു… ഇതേസമയം മറ്റൊരിടത്ത് പൂജാമുറിയിൽ ഇരുന്ന ഒരു സ്വർണ്ണ ചിലമ്പ് ഇരുട്ടിൽ തിളങ്ങി… ആ പ്രകാശം അവിടം മുഴുവൻ വ്യാപിച്ചു… ആ പ്രകാശം കണ്ണിൽ പതിഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾ കണ്ണുകൾ തുറന്നു… ഒരു നേരിയ ചിരി ആ ചുണ്ടികളിൽ തെളിഞ്ഞു… പൊടുന്നനെ തന്റെ ഇരിപ്പിടത്തിൽ നിന്നും ചാടി എഴുന്നേറ്റ അയാൾ ആകാശത്തേക്ക് നോക്കി അലറി വിളിച്ചു…

” അവൻ വന്നു… അവനെ ഇല്ലാതാക്കിയവരോട് തിരിച്ചു ചോദിക്കാൻ… പ്രതികാരം ചെയ്യാൻ… അവൻ വന്നു… ഇത്രയും നാൾ അവനെ ഇല്ലാണ്ടാക്കി സുഖിച്ചു ജീവിച്ചവർക്ക് തിരിച്ചടി കിട്ടാൻ സമയമായിരിക്കുന്നു… അതിന്റെ തുടക്കം എനിക്ക് അറിയാൻ കഴിയുന്നു… ചെമ്പട്ടിലെ ഉണ്ണി തമ്പുരാനേ… നിന്റെ ജന്മനിയോഗം ഇവിടെ നിന്നും ആരംഭിക്കുന്നു…”