ദൗത്യം 4 [ശിവശങ്കരൻ] 203

“അരുൺ… ഒരു കൂട്ടുകാരന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയതാ…”

വിജയരാഘവൻ പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റ് റൂമിലേക്ക് പോയി… ഒപ്പം  സഹധർമിണി ശ്രീദേവിയും…

അകത്തു ചെന്നിട്ടും വിജയരാഘവന് എന്തോ അസ്വസ്ഥത അനുഭവപ്പെട്ടു… അദ്ദേഹം ഷർട്ട്‌ അഴിച്ചിട്ടു നെഞ്ച് തടവി ഇരിക്കുന്നതും കണ്ടാണ് ഭാര്യ റൂമിലേക്ക് കടന്നുചെന്നത്.

“നിന്റെ മുഖമെന്താ കടന്നാൽ കുത്തിയപോലെ ഇരിക്കുന്നത്…”

വിജയരാഘവന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് ശ്രീദേവി അദ്ദേഹത്തിന്റെ അരികിൽ വന്നിരുന്നു…

“അപ്പൊ അവൻ മുഴുവനായിട്ടും എന്നെയങ്ങു ഒഴിവാക്കുവാണല്ലേ… അതിനും വേണ്ടി എന്ത് തെറ്റാടി ഞാൻ നമ്മുടെ മോനോട് ചെയ്തത്… അവന്റെ വാശിക്കനുസരിച്ച് അവൻ പറഞ്ഞ ബൈക്ക് വാങ്ങിക്കൊടുക്കാതിരുന്നതോ… അവൻ അപകടത്തിലൊന്നും ചെന്നു ചാടാതിരിക്കാൻ അല്ലേ… നീയും പറഞ്ഞതല്ലേ അന്ന്…. എന്നിട്ടിപ്പോ അച്ഛൻ മാത്രം കുറ്റക്കാരൻ… എല്ലാ അച്ഛന്മാരും ഇങ്ങനെ ആയിരിക്കുമല്ലേ…”

ആ മുഖത്തെ വേദന നിറഞ്ഞ ചിരി കണ്ടതോടെ ദേവിയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണുനീർ ധാരയായി ഒഴുകി… ഏങ്ങലടിച്ചുകൊണ്ട്  അവർ ഭർത്താവിന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാഞ്ഞു…

“എന്താ ദേവീ… നിന്റെ മുഖം കണ്ടപ്പോഴേ എനിക്ക് എന്തോ പന്തികേട് തോന്നിയതാ എന്താ നമ്മുടെ മോനു പറ്റിയത്…”

“അത്… ഏട്ടാ… അവനൊന്നും പറ്റിയിട്ടില്ല, പക്ഷേ…”

“പറയ്… എന്താ നമ്മുടെ മോന്…?”

ശ്രീദേവി നടന്ന കാര്യങ്ങൾ മുഴുവൻ ഭർത്താവിനെ ധരിപ്പിച്ചു…

എല്ലാം കേട്ടിട്ടും വിജയരാഘവന്റെ മുഖം ശാന്തമായിരിക്കുകയായിരുന്നു…

“എന്താ ഏട്ടാ ഒന്നും മിണ്ടാത്തെ… അവനെ എങ്ങനെയെങ്കിലും തടയണ്ടേ…”
ശ്രീദേവി ആകുലതയോടെ ചോദിച്ചു…

“എടൊ ഭാര്യേ… അവൻ അരുൺ ആണ്… വലിയേടത്ത് ഗ്രൂപ്പ്‌ ഓഫ് കമ്പനിസിന്റെ അനന്തരാവകാശി… അതിലും മീതെ വലിയേടത്ത് വിജയരാഘവന്റെയും ശ്രീദേവിയുടെയും രണ്ടാമത്തെ മകൻ… നിനക്കറിയില്ലേ അവനെ നന്നായിട്ട്… അവനു തീരുമാനം ഒന്നേയുള്ളു… കളിയായാലും കാര്യമായാലും…”

വിജയരാഘവന്റെ മറുപടി കേട്ട് അത്ഭുതപ്പെട്ട് ഇരിക്കുകയായിരുന്നു ശ്രീദേവി…
ഒരച്ഛന് മകന് മേൽ അതും തമ്മിൽ സംസാരിക്കുക പോലും ചെയ്യാത്ത ഒരു മകനുമേൽ ഇത്രയും വിശ്വാസം… അതും വിജയരാഘവനും അരുണും… എങ്ങനെ നോക്കിയിട്ടും അതങ്ങോട്ട് ദഹിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല ശ്രീദേവിക്ക്…

“ദേവി… എന്നും പുതിയകാര്യം ചെയ്യാനിറങ്ങുമ്പോൾ അമ്മ ഒപ്പം വേണം എന്ന് പറഞ്ഞു ചുവന്ന കുറിയും തൊട്ടിറങ്ങുന്ന മകനെയേ നിനക്കറിയൂ… എന്നാൽ തലേ ദിവസം നമ്മൾ കിടന്നുറങ്ങുമ്പോൾ വന്നു കാലിൽ തൊട്ടു അനുഗ്രഹം വാങ്ങി പോകുന്ന മകനെ ഞാൻ മാത്രമേ കണ്ടിട്ടുള്ളു…”