“എടാ… നീ പല്ല് പോലും തേച്ചില്ലല്ലോ…” ചന്തു ചോദിച്ചപ്പോഴാണ് അവനും ആ കാര്യം ആലോചിച്ചത്… അവർ രണ്ടുപേരും വണ്ടി നിർത്തി.

“നീ നേരെ വീട്ടിൽ ചെന്നു ഫ്രഷ് ആയി വല്ലതുമൊക്കെ കഴിച്ചിട്ട്  വാ അപ്പോഴേക്കും ഞാൻ ഒന്ന് റെഡി ആയി നിക്കാം…” ചന്തു പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോഴേ അവന്റെ ഉദ്ദേശം അരുണിന് മനസ്സിലായി…

ഇന്നലെ താൻ വീട്ടിൽ നിന്നും പോന്നതിന്റെ വിഷമത്തിൽ അവനെ വിളിച്ചു അന്വേഷിച്ചു കണ്ടുപിടിക്കാനും തിരികെ എത്തിക്കാനും അമ്മ ഏല്പിച്ചതാവും അവനെ…

“മ്മ്… ഞാൻ പോവാം എനിക്കും കാണണം എല്ലാരേം… തോന്നിയ മണ്ടത്തരത്തിനു മാപ്പ് പറയണം… എന്നിട്ട് ഞാൻ വരാം…”
അരുണിന്റെ മുഖം വാടിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു…

” ഏയ്യ് ചിൽ മാൻ…നീ ഇറങ്ങുമ്പോ വിളിക്ക് എനിക്കേ നല്ല ക്ഷീണമുണ്ട് ഉറങ്ങാത്തെന്റെ… പിന്നേ, നിനക്കൊരു സർപ്രൈസ് ഉണ്ട് ചെല്ല് വീട്ടിലേക്ക്…”

“ന്ത്‌ സർപ്രൈസ്…??”

“അതൊക്കെ ഉണ്ട്… നീ വീട്ടിലേക്ക് ചെല്ല്…”

അരുണിന്റെ ചുളിഞ്ഞ മുഖത്തിന്‌ നല്ലൊരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു ചന്തു തന്റെ പൾസർ 220 ഓടിച്ചു പോയി…

സെൽഫ് വർക്ക്‌ ചെയ്യാത്തതിനാൽ, രണ്ടു മൂന്നു പ്രാവശ്യം കിക്കർ അടിച്ചിട്ടാണ് അരുണിന്റെ വണ്ടി സ്റ്റാർട്ട്‌ ആയത്, ആ വണ്ടിയും കൊണ്ട് അവനും വീട്ടിലേക്ക് പോയി…

**************************************

മുറ്റത്ത് ബൈക്ക് വന്നു നിൽക്കുന്ന സൗണ്ട് കേട്ടാണ് അനാമിക എന്ന അനു, അരുണിന്റെ കുഞ്ഞിപ്പെങ്ങൾ മണിക്കുട്ടി, ഡോർ തുറന്നു നോക്കിയത്…

അവനെ കണ്ടതും അവളുടെ മുഖം വിടർന്നു… എങ്കിലും മുഖം വീർപ്പിച്ചു പിടിച്ചു തന്നെ അവൾ അവനടുത്തേക്ക് വരാതെ തൂണിനടുത്ത് വന്നു നിന്നു.

സാധാരണ ഓടി വന്നു പോക്കറ്റിൽ നിന്നും അവൾക്കുള്ള ചോക്ലേറ്റ് തട്ടിപ്പറിക്കാറുള്ള ആ കുസൃതികുടുക്ക സങ്കടത്തോടെ മാറി നിൽക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോഴാണ്, അവനു തന്റെ പെരുമാറ്റം ഇവിടെയുള്ളവരെ എങ്ങനെയെല്ലാം ബാധിച്ചിട്ടുണ്ടാകും എന്ന ചിന്ത ഉണർന്നത്…
അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും മുന്നിൽ എങ്ങനെ ചെന്നു നിൽക്കും എന്ന് ചിന്തിച്ച് അവൻ ഉരുകാൻ തുടങ്ങി…

പടികൾ കയറി അവൻ ഇറയത്തേക്ക് കയറിയതും അനു ഓടിവന്നു അവനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു…

” എവിടെക്കാ പോയെ… മണിക്കുട്ടീനെ കൊണ്ടോവാതെ…? “

അവളുടെ കണ്ണുനീർ അരുണിന്റെ ഷർട്ട്‌ നനച്ചു, അതിനേക്കാൾ അവന്റെ ഉള്ളു പൊള്ളിക്കുകയും ചെയ്തു…

“സോറി… ഏട്ടനിന്നലെ ദേഷ്യത്തിന് പോയപ്പോ…”

“എല്ലാർക്കും ദേഷ്യോം സങ്കടോം ഒക്കെ ഇണ്ട്… എനിക്കെന്റെ ഏട്ടനല്ലേ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടത്, അറിഞ്ഞുടെ അത്… എന്നെ ഇട്ടിട്ട് പോയീന്നു വിചാരിച്ചു ഇന്നലെ ഒന്നും കഴിച്ചില്ല ഞാൻ… ഒന്നുറങ്ങീട്ട് പോലുല്ല്യാ…”

അതുകേട്ടു അവന്റെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞു…

“മോളെ, ആദ്യം ഏട്ടന്റെ പോക്കറ്റിൽ ഉള്ളത് എടുക്ക്… എന്നിട്ട് ഒന്നിച്ചു ആഹാരം കഴിക്കാം…”
തിരിച്ചു വരുമ്പോൾ നാരായണേട്ടന്റെ ബേക്കറിയിൽ നിന്നു അവൾക്കുള്ളത് വാങ്ങാൻ അരുൺ മറന്നിരുന്നില്ല…

“എനിക്ക് അതൊന്നും വേണ്ട ഏട്ടാ… ഏട്ടനേക്കാൾ പ്രിയപ്പെട്ടതല്ല എനിക്ക് വേറൊന്നും…”

“മണിക്കുട്ടീ… അത് നിനക്കുള്ളതാണ്… നിന്റെ മുന്നിൽ എപ്പോ വന്നാലും ഈ പോക്കറ്റിൽ നിനക്കുള്ളതുണ്ടാകും അതറിയാലോ… ഇത് ഏട്ടന്റെ സ്നേഹത്തിന്റെ ഒരംശം… അത്  വേണ്ടേ?”