ദൗത്യം 11[ശിവശങ്കരൻ] 221

അതേ സമയം അച്ചുമോൾ ഉറക്കത്തിൽ നിന്നും ആരോ വിളിച്ചിട്ടെന്ന പോലെ ഞെട്ടിയുണർന്നു… ചങ്ങലയുടെ പാടുകൾ വിട്ടുമാറാത്ത അവളുടെ കൈത്തണ്ടകളിലും കണംകാലുകളിലും ആ തെന്നൽ ഒഴുകി നടന്നു… ആ കുളിർമയിൽ പാവം അവൾ പിന്നെയും കണ്ണുകൾ അടച്ചു… തന്റെ അനിയത്തിക്കുട്ടിയുടെ ഓമനത്തമുള്ള മുഖത്തു കരുവാളിച്ചു കിടക്കുന്ന പാടുകൾ, അവളെ തന്നെ നോക്കി നിന്ന നീരജിന്റെ ഉള്ളിൽ സങ്കടത്തോടൊപ്പം പകയുടെ കനലുകളും ആളിക്കത്തിച്ചു…

“തീർക്കും ഞാൻ, എന്റെ മോളെ തൊട്ടവരെ… എന്റെ വീട്ടിൽ കയറിയവരെ…. എന്റെ ദേവയെ…. വിഷ്ണുവിനെ… ഇല്ലാതാക്കിയവരെ… ഒരാളും രക്ഷപെടില്ല…”

ഉറക്കെയുള്ള അവന്റെ അലർച്ച, ശക്തി കൂടിയ ഒരു കാറ്റായി വീടിനു പുറത്തേക്ക് പാഞ്ഞു… അത് പതുക്കെ വായുവിൽ ലയിച്ചു…

*********************************

“വിജയേട്ടാ… നമ്മുടെ മോൻ… അവനെ നമുക്ക് നഷ്ടമാകോ…”

തന്റെ ഭർത്താവിന്റെ മാറിൽ തലവച്ചു കിടന്നുകൊണ്ട് നിറകണ്ണുകളോടെ ചോദിച്ചു..

തന്റെ നെഞ്ചിൽ ഭാര്യയുടെ കണ്ണുനീർ പടർത്തുന്ന നനവ് അയാൾ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു… എന്നാൽ അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാനോ അവൾക്ക് മറുപടി കൊടുക്കാനോ തനിക്ക് ശക്തിയില്ലല്ലോ എന്നാലോചിച്ച വിജയരാഘവന്റെ കണ്ണിലും നീർ ഉരുണ്ടു കൂടി…