ദേവദത്ത 2 (സ്മൃതിസാഗരം) [VICKEY WICK] 138

പൊന്തിവന്നപ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച… നന്ദുവേട്ടനും ഹരിയേട്ടനും ലേഖയും നിൽക്കുന്നു. കുഞ്ഞുങ്ങളാണെല്ലാം. അവർ എണ്ണുകയാണ്.

“ആ… 64. ഇത്‌ വളരെ ചെറുതായി പോയല്ലോ. ഒരു 100 എങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കിലേ ഒരു രസമുള്ളൂ.”

നന്ദുവേട്ടൻ ഒരു ചിരിയോടെ എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു.

“എന്നാ നന്ദു തന്നെ മുങ്ങിക്കോ. “

ഹരിയേട്ടൻ പറഞ്ഞു.

“ആട്ടെ, എണ്ണിക്കോ… “

നന്ദുവേട്ടൻ വീരത്തം കാട്ടാൻ മുങ്ങി.

“ഒന്ന്, രണ്ട്, മൂന്ന്, നാല്, അഞ്ച്… “

അന്നത്തെ കളികൾ കഴിഞ്ഞ് ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും സ്കൂളിൽ പോകാൻ പിരിഞ്ഞു. ഞാനും ലേഖയും 5 ലും ഹരിയേട്ടൻ 8 ലും നന്ദുവേട്ടൻ 7 ലും പഠിക്കുന്ന സമയം. കുളത്തിലെ കുളിയും കഴിഞ്ഞ് പിന്നെ ഒരു തിരക്കാണ്. കാരണം കുളിയും കളിയുമാകുമ്പോൾ കാലം കടന്നുപോയാലും അറിയില്ല.

അമ്മയെപ്പോലെ തന്നെ ഇവരുടെയെല്ലാം വീട്ടിലെ അമ്മമാരും നല്ല പാചകക്കാരായിരുന്നു. എല്ലാവരും ഒരു പുസ്തകത്തിന്നു ആണോ പഠിച്ചത്? ഏയ്‌, വഴിയില്ല. കാരണം നാല് അമ്മമാരുടെയും ഒരേ കറിക്കുപോലും നാല് രുചിയായിരുന്നു.

തീറ്റയും കഴിഞ്ഞ് സ്കൂൾ കുപ്പായവും അണിഞ്ഞു ഇരുവശവും പായല് പിടിച്ച കല്ല് പതിച്ച ഇടവഴിയിലൂടെ ഒരൊട്ടമാണ്. പഴക്കം കൂടുമ്പോൾ സാധാരണ ഭംഗി കുറയുകയാണ് എല്ലാത്തിനും. എന്നാൽ ഈ ഇടവഴി… എത്ര പഴയത് ആകുന്നോ അത്രേം ഭംഗി കൂടുന്നു. പ്രകൃതിയോട് അടുക്കുന്നത് കൊണ്ട് ആകും.

ഇന്നത്തെ അപ്പൂപ്പൻ ഒക്കെ അന്ന് ചെറുപ്പമാണ്. അതുകൊണ്ട് വേഗം വന്നുപോകും. ഈ കുറുക്കുവഴിയോടി എങ്ങനെയെങ്കിലും ആൾടെ പള്ളയിൽ കയറിപ്പറ്റിയാൽ മതി. ബാക്കി അങ്ങേരു നോക്കോളും.