ദേവദത്ത 2 (സ്മൃതിസാഗരം) [VICKEY WICK] 138

ഞാൻ പതിയെ ആ മഞ്ഞുനീരിലേക്ക് ഇറങ്ങി. ദേഹം മൂടിവരുന്നതിനൊപ്പം തണുപ്പും ഒരു പുതപ്പുപോലെ എന്നെ പൊതിഞ്ഞു വന്നു. ഞാൻ ആ സ്‌മൃതിസാഗരത്തിൽ നെഞ്ചോപ്പം മുങ്ങി നിന്നു. ഇനി ഒരു ഊളിയിടലാണ്… പഴയ ഓർമ്മകളിലേക്ക്…

എനിക്ക് ദുഖാവസ്ഥകളിൽ നിന്നും അൽപ്പം ആശ്വാസം നൽകിയിരുന്നത് ആ ഓർമ്മകൾ ആയിരുന്നു. ഒരു പക്ഷെ കുട്ടിയായി മാറുമ്പോൾ എന്റെ വലിയ വിഷമങ്ങളെ ഞാൻ മറക്കുന്നതാകം. കുട്ടികൾ എപ്പോഴും സന്തോഷമുള്ളവർ ആണല്ലോ. അവർക്കു അവരുടേതായ പ്രശ്നങ്ങൾ

ഉണ്ടെങ്കിൽ കൂടി.

ആഗ്രഹങ്ങളാണ് ദുഖത്തിന് കാരണം എന്നു എവിടെയോ കേട്ടിട്ടുണ്ട്. കൊച്ചു കൊച്ചു ആഗ്രഹങ്ങളെ കുട്ടികൾക്ക് ഉണ്ടാകൂ. അതുകൊണ്ട് ദുഖവും അത്രത്തോളം മാത്രം. ഞാൻ പതിയെ കുളത്തിന്റെ ആഴത്തിലേക്കു ഊളിയിട്ടു. അൽപ്പ ദൂരം മുങ്ങാം കുഴിയിട്ടിട്ട് ഞാൻ അടിത്തട്ടിൽ പോയി ഇരുന്നു.

എന്റെ മുടിയിഴകൾ ഭാരമില്ലാതെ പറന്നുയർന്നു നിൽക്കുന്നു. അവയെനിക്കു ചുറ്റും പതിയെ ഉലഞ്ഞാടുകയാണ്. വെള്ളത്തിനടിയിലും കാറ്റുണ്ടോ? അതും എന്റെ ഓരോ മുടിയിഴകളെയും  എടുത്തുയർത്തി കഴിയുന്നത്ര സാവധാനത്തിൽ തലോടുന്ന കാറ്റ്?

ചെറിയ മീനുകളും നീന്തിനടക്കുന്നത് അവ്യക്തമായി കാണാം. വെള്ളത്തിനടിയിൽ വായുവിന് അധികസമയം പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ കഴിയില്ലല്ലോ? അത് കുമിളകളായി മേലേക്ക് പോകുവാൻ വെമ്പി. ഞാൻ പതിയെ മേലെ വെളുത്ത കണ്ണാടിപ്പാട പോലെ കാണുന്ന ഉപരിതലത്തിലേക്കു തുഴഞ്ഞു.

മേലേക്ക് പൊന്തി വരുന്തോറും വെള്ളം എന്റെ മേലുള്ള പിടിത്തം വിട്ട് കുളത്തിലേക്കു മടങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആ തലോടലിനു എന്തെന്നില്ലാത്ത സുഖം. എന്നെ ആശ്വസിപ്പിക്കാനെന്ന പോലെ…