താമര മോതിരം – ഭാഗം -17 (ഡ്രാഗൺ) 269

അതെ സമയം എന്തോ വലിയ പൊട്ടി തെറി ശബ്ദം കേട്ട് കൊണ്ടാണ് – നിലവറയിലെ ആ ശില്പി ഞെട്ടി എഴുന്നേറ്റത്.

വര്ഷങ്ങളായി താൻ കിടന്നിരുന്നത് ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ മുറിയിൽ ആയിരുന്നെങ്കിൽ – ഇപ്പോൾ തനിക്കു ചുറ്റും പ്രകാശത്തിന്റെ ഒരു വലയം ഉണ്ടായിരിക്കുന്നു.

തന്റെ ചുറ്റും ആ മുറി നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ഒരു തരത്തിലുള്ള സ്വർണ പ്രകാശം

മിഞ്ചി തുറന്ന കണ്ണുകൾ തിരുമി താൻ കാണുന്ന കാഴ്ച സ്വപ്നമല്ലെന്നു അയാൾ ഉറപ്പിച്ചു- ശേഷം ആ പ്രകാശത്തിന്റെ ഉറവിടം അനേഷിച്ചു അയാൾ

അത് കണ്ടെത്തിയപ്പോൾ അയാൾ അറിയാതെ മുട്ടുകുത്തി സാഷ്ടാംഗപ്രണാമം അർപ്പിച്ചു

സ്വന്തം കണ്ണുകളെ വിശ്വസിക്കാൻ ആകാതെ അയാൾ വീണ്ടും വീണ്ടും ആ പ്രകാശത്തിലേക്ക് നോക്കി കൊണ്ടേ ഇരുന്നു

കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി അയാളുടെ – ചുണ്ടുകളിൽ അയാൾ പോലും അറിയാതെ മന്ത്രിച്ചു

ഓം നമഃ ശിവായ ഓം നമഃ ശിവായ ഓം നമഃ ശിവായ

അതെ അയാൾ ഉണ്ടാക്കിയ –

പ്രതേകതകൾ നിറഞ്ഞ ആ ഒറ്റക്കല്ലിൽ ഉണ്ടാക്കിയ ചെറിയ ആ വിഗ്രഹം

-ശങ്കര ലിംഗം

അതിൽ നിന്നുമാണ് ആ മുറിയെയും തന്റെ മനസിനെയും നിറച്ചു കൊണ്ടുള്ള പ്രകാശം പരക്കുന്നത്.

അയാൾ താൻ ഒളിപ്പിച്ചു വച്ച ആ വിഗ്രഹത്തിന്റെ അടുക്കലേക്കു എത്തി അത് കയ്യിൽ എടുത്തു –

ഒരു കൈ കൊണ്ട് എടുത്തു പോക്കാനുള്ള ഭാരവും വലുപ്പവും മാത്രമേ അതിനു ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു

അയാൾ അതെ എടുത്തു നെഞ്ഞോരു ചേർത്ത് പിടിച്ചു – അയാളുടെ കണ്ണുള്ള നിറഞ്ഞു പുറത്തേക്കു വന്നു കൊണ്ടിരുന്ന കണ്ണുനീര് കൊണ്ട് ആ വിഗ്രഹത്തെ അയാൾ സ്നാനം ചെയ്തു

അയാളുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും വീഴുന്ന ഓരോ തുള്ളി സ്വർണം പോലെ തിളങ്ങി നിന്ന ആ വിഗ്രഹത്തിൽ പതിക്കുമ്പോഴും അവിടം രക്തനിറത്തിൽ ആയി മാറുന്നത് കണ്ടു അത്ഭുതപ്പെട്ടു ആ മനുഷ്യൻ അറിയാതെ തന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും രക്തം ആണോ വരുന്നത് എന്ന് തൊട്ടു നോക്കുക പോലും ചെയ്തു.

തന്റെ അശ്രു പൂജ ശങ്കരൻ സ്വമനസ്സാലെ സ്വീകരിക്കുന്നു എന്ന് മനസിലാക്കാനുള്ള വിവേകം പോലും വേദവും അഥർവവും പഠിച്ച ആ ശിൽപയ്ക്ക് മനസിലായില്ല.

ക്രമേണ അയാളുടെ മനസിലേക്ക് ഭയത്തിന്റെ അലകൾ വീശാൻ തുടങ്ങി – കാരണം ഈ വെളിച്ചം കണ്ടു ആരെങ്കിലും ഇങ്ങോട്ടു വരുകയാണെങ്കിൽ – അവർ ഈ വിഗ്രഹത്തെ എടുത്തു കൊണ്ട് പോകാൻ സാധ്യത ഉണ്ട്

തന്റെ ജീവിതത്തിനു ഒരു പ്രതീക്ഷ നൽകിയ സാധനം ആയതു കൊണ്ട് അതിനെ അങ്ങനെ നഷ്ടപെടുത്താൽ അയാൾക്ക് ആകുമായിരുന്നില്ല.