ഡെറിക് എബ്രഹാം 8 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 241

എനിക്കാവില്ലായിരുന്നു അതൊക്കെ കാണാൻ….ജീവനറ്റ എന്റെ ചേച്ചിയെയും അമ്മയെയും അച്ഛനെയും കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ തന്നെയാവില്ല…
നിനക്കറിയില്ലേ എന്നെ…ചേച്ചി എനിക്ക് ആരായിരുന്നുവെന്നും അറിയാല്ലോ…
എന്റെ ചേച്ചിയും കുടുംബവുമാണ് ഇല്ലാതായിപ്പോയത്….ആ ബോംബ് പൊട്ടിയത് നിന്റെ വീട്ടിലല്ല , എന്റെ നെഞ്ചിൻകൂടത്തിലായിരുന്നു… എന്റെ സ്വന്തം കുടുംബമാണ് ആദീ ഇല്ലാതെയായത്…”

അവൾ വീണ്ടും വീണ്ടും അവനെ വരിഞ്ഞു മുറുക്കി…അവളിൽ അത്രനേരവും പിടിച്ചു വെച്ചിട്ടുണ്ടായ കണ്ണുനീർ അണപൊട്ടിയൊഴുകുകയായിരുന്നു..
പക്ഷേ, ഇതൊക്കെ കേട്ടിട്ടും അവന് യാതൊരു കുലുക്കവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല… എന്തിനേറെ പറയുന്നു , അവൻ അവളെയൊന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയത് പോലുമില്ല…

“എന്താടാ നീയൊന്നും മിണ്ടാത്തത്…അത്രയും വെറുപ്പാണോ എന്നോട് ?”

“ഞാനിപ്പോ എന്ത് മിണ്ടാനാടോ…
നീ ഇതൊക്കെ പറഞ്ഞാൽ പോയവർ തിരിച്ചു വരില്ലല്ലോ…
പോട്ടെ.. സാരൂല്ല…”

അവന്റെ നീരസം നിറഞ്ഞ സംസാരം കൂടിയായപ്പോൾ അവൾക്ക് സ്വയം നിയന്ത്രിക്കാനായില്ല..അവളുടെ കരച്ചിലിന്റെ ആക്കം കൂടി വന്നു… അതും കൂടിയായപ്പോൾ അവനവളെ കണ്ടില്ലാന്നു നടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

“ചാന്ദ്നീ…എന്താടോ ഇത്…
നീയൊന്നിങ്ങോട്ട് നോക്കിക്കേ….”

അവൻ അവളുടെ കവിളുകളിൽ കൈ രണ്ടും ചേർത്ത് വെച്ച് കൊണ്ട് അവളുടെ മുഖം തന്റെ മുഖത്തോട് അഭിമുഖമായി കൊണ്ട് വന്നു.

“ഇങ്ങനെ കരയല്ലേ പെണ്ണേ… എനിക്ക് പ്രശ്നമൊന്നുമില്ല….
നീ കരയാതിരിക്ക്..
ഞാൻ വേറെന്തൊക്കെയോ ടെൻഷനിലായിരുന്നു…അതാണ് പെട്ടെന്ന് ദേഷ്യം വന്നു പോയത്…
എനിക്കറിയാമായിരുന്നു , നിനക്ക് കാണാൻ വയ്യാത്തത് കൊണ്ടായിരിക്കും വരാതിരുന്നതെന്ന്…
നിന്നെ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നതല്ല…
നീയും അവിടെ വേണമായിരുന്നുവെന്ന് ഞാനൊത്തിരി ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു…”