ഡെറിക് എബ്രഹാം 8 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 241

“ഇല്ലെടാ….എന്തോ എല്ലാം കൂടിയായപ്പോൾ ഒറ്റപ്പെട്ടത് പോലെയായിപ്പോയി…..ഒരു ദിവസം മുഴുവൻ ഹോസ്പിറ്റലിലായിരുന്നു…. ബിപി കുറഞ്ഞിട്ട്…ഇപ്പോൾ രാവിലെയാണ് അവിടെ നിന്ന് വന്നത്….മധു സാർ വിളിച്ചപ്പോൾ , നീയും കൂടിയുണ്ടാകുമെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ വന്നതാണിവിടെ…”

അത് കേട്ടപ്പോൾ അവൻ ആശ്ചര്യത്തോടെ അവളെയൊന്ന് നോക്കി….

“എന്താ ആദീ ഇങ്ങനെ നോക്കുന്നേ…..? ”

“ഒന്നൂല്ല പെണ്ണേ ”

പുഞ്ചിരിച്ചും കൊണ്ട് അവനവളെ ചേർത്തു പിടിച്ചു…

“ആദീ….”

“ഹ്മ്മ്… പറയെടോ….”

“നമുക്ക് നമ്മുടെ കുടുംബം ഇല്ലാതാക്കിയവരെ കണ്ടു പിടിക്കേണ്ടേ ”

“വേണം..എന്തേ നീ അങ്ങനെ ചോദിച്ചേ ? ”

“അപ്പോൾ നമുക്ക് അവർ പറയുന്നത് കേട്ടൂടേ….നമ്മുടെ ചേച്ചിയ്ക്ക് വേണ്ടിയല്ലേടാ…
അവരൊക്കെ ഇങ്ങനെ പ്രയത്നിക്കുന്നത് നമുക്ക് വേണ്ടിയല്ലേ….
അപ്പോൾ നമ്മൾ തീരെ ഉത്തരവാദിത്തം കാണിക്കാതിരിക്കുന്നത് തെറ്റല്ലേ ആദീ….”

“ടീ…. നിനക്കെന്നെ അറിയില്ലേ…. ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചാലും എന്നെ കൊണ്ട് അത്രയും കാലം ക്ഷമിക്കാനാവില്ലടോ…അല്ലാതെ അവരെ ധിക്കരിക്കുന്നതല്ല ”

“നീ എങ്ങനെയാണെന്നാവരുത് ഇവിടെ വിഷയം….നീ മാറണം… നമുക്ക് വേണ്ടി… നമ്മുടെ കുടുംബത്തിന് വേണ്ടി…
CM ഉം മധു സാറും പറയുന്നതിന്റെ സാരം നീ കുറച്ച് മനസ്സിലാക്കെടാ…എതിരാളികൾ അത്രയും ശക്തരായത് കൊണ്ടല്ലേ അവർ ഇറങ്ങനെയൊക്കെ പ്ലാൻ ചെയ്യുന്നത്… അതും നമുക്ക് വേണ്ടി….അപ്പോൾ ക്ഷമയോടെ നമ്മളും അവരുടെ കൂടെ നിൽക്കേണ്ടേ…”

“ഹ്മ്മ്… ശരിയാണെടോ….പക്ഷേ, ഓരോ നിമിഷവും അവരുടെ ഓർമ്മകൾ എന്നെ വേട്ടയാടിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുകയാണ്…മനസ്സിനെ വേറെയൊരു ചിന്തയിലേക്കും പോകുവാൻ അനുവദിക്കുന്നില്ല….ഓർമ്മകൾ അകത്തളത്തിൽ നിന്നും നീറിപ്പുകയുമ്പോൾ ഞാൻ എന്നെ തന്നെ മറന്നു പോകുന്നു…തൊലിയുരിയുന്നത് പോലെ മനസ്സ് പിടയുന്നു…”