ഡെറിക് എബ്രഹാം 26 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 149

 

“ഞാൻ കാരണം..

എന്റെ അങ്കിൾ…”

 

“എനിക്കൊന്നുമില്ലെന്ന് പറഞ്ഞില്ലേടാ ചെക്കാ…

എന്നോട് കുറച്ചെങ്കിലും സ്നേഹമുണ്ടെങ്കിൽ , നീ ഒരു നിമിഷം പോലും പാഴാക്കാതെ അവനെ കൊന്ന് കളയെടാ..

അതിന് ശേഷം വാ…എന്റെ മുന്നിലേക്ക്…”

 

അങ്കിളിന്റെ രണ്ടും കല്പിച്ചു കൊണ്ടുള്ള കല്പന കേട്ടപ്പോൾ , തന്റെ വല്ലായ്മയൊക്കെ മറന്നു കൊണ്ട് , എല്ലാ ഉശിരുമെടുത്ത് കൊണ്ട് ഡെറിക് എഴുന്നേറ്റു നിന്നു…

വെടിയേറ്റ കൈയുടെ വേദന ഒരു ഭാഗത്തുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും , അവനതൊന്നും വക വെച്ചില്ല…

അതിനേക്കാൾ പതിന്മടങ്ങായിരുന്നു അങ്കിളിനേറ്റ മുറിവ് അവന്റെ മനസ്സിലുണ്ടാക്കിയ വേദന..

ഇതൊക്കെ കണ്ടു കൊണ്ട് , അഹങ്കാരം നിറഞ്ഞ ചിരിയുമായി സ്റ്റീഫൻ കുറച്ച് ദൂരത്തായി നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…

അടുത്ത വെടിയുതിർക്കാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിലായിരുന്നു അവൻ…

 

അങ്കിളിനെ വേഗം ആംബുലൻസിൽ കയറ്റാൻ ഡെറിക് ഗീതയോട് പറഞ്ഞു…

ഇതേ സമയം , അത് വരെ തരിച്ചു നിന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്ന അജിയും സേവിയും , തങ്ങളുടെ തോക്കുകൾ തിരിച്ചെടുക്കാനായി നീങ്ങിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു..

 

“അജീ…സേവീ….”

 

കൂട്ടുകാരെ നോക്കി ഡെറിക് ഗർജിച്ചു…അത് കേട്ടപ്പോൾ അവരവിടെ നിന്നു..

 

” അവനുള്ളത് ഞാൻ കൊടുക്കും…

നിങ്ങൾ നോക്കി നിന്നാൽ മതി…”

 

ഡെറിക് ചീറ്റപ്പുലിയുടെ വേഗതയിൽ സ്റ്റീഫനിലേക്ക് പാഞ്ഞടുത്തു… അപ്പോഴേക്കും അടുത്ത വെടി അവനുതിർത്തു കഴിഞ്ഞിരുന്നു…

എന്നാൽ , വിദഗ്ധമായി ഡെറിക് അതിൽ നിന്നു ഒഴിഞ്ഞു മാറിക്കൊണ്ട് സ്റ്റീഫന്റെ നടുവിന് ആഞ്ഞു ചവിട്ടി…

ആ ശക്തിയിൽ സ്റ്റീഫൻ പിന്നിലേക്ക് തെറിച്ചു വീണു..