എന്റെ ബാല്യകാല സ്മരണകൾ… [മേനോൻ കുട്ടി] 52

അമ്മയുടെ ചീത്ത കേള്‍ക്കാത്ത ദിവസങ്ങള്‍ കുറവായിരുന്നു. കല്ലു പെന്‍സിലിനേക്കാള്‍ കെട്ടിലും മട്ടിലും വിലയിലും കേമനായിരുന്ന പാല്‍ പ്പെന്‍സിലുകളും ദുര്‍ലഭമായെങ്കിലും അന്ന് ചിലരുടെ കയ്യില്‍ കാണാമായിരുന്നു. കറുത്ത സ്ലേറ്റിന്റെ പ്രതലത്തില്‍ പോറലേല്പിയ്ക്കാതെ കുനുകുനാ എന്ന് വെളുത്ത പാലക്ഷരങ്ങള്‍ തെളിയിയ്ക്കുന്ന ആ കേമനെ ബഹുമാനത്തോടെയും ഒട്ടൊരു കൊതിയോടെയും മാറി നിന്ന് നോക്കിക്കാണാനേ എല്ലാ കാലത്തും സാധിച്ചിരുന്നുള്ളൂ… അതെല്ലാം കുറേക്കൂടി സാമ്പത്തിക ഭദ്രതയുള്ള വീട്ടിലെ കുട്ടികളുടെ മാത്രം കയ്യിലേ കണ്ടിരുന്നുള്ളൂ എന്നതാണ് അതിന്റെ വാസ്തവം!

പിന്നീട് ഉയർന്ന ക്ലാസുകളിൽ എത്തിയപ്പോ സ്ലൈറ്റിനു പകരം നോട്ട് ബുക്കും കല്ലുപെൻസിലിനു പകരം കടലാസ് പെൻസിലും അത് കഴിഞ്ഞ് കളർ പേനയും കൈകളിലേക്ക് വന്നു ചേർന്നു. ഏങ്കിലും അന്നൊക്കെ പഠിക്കാൻ ഉള്ളതിനേക്കാൾ ആവേശം ഉച്ചക്ക് സ്കൂളിൽ നിന്നും കിട്ടുന്ന ആവി പറക്കുന്ന ഉച്ചക്കഞ്ഞിക്കും ചെറുപയറ് കറിക്കുമായിരുന്നു. അത് കഴിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം ഞാൻ മുടങ്ങാതെ സ്കൂളിൽ പോയിരുന്നു. അന്ന് സ്കൂളിന്റെ അടുത്ത് ചില കൊച്ചു കടകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ രണ്ടു രൂപയ്ക്കൊ മറ്റോ ഒരു കവര്‍ നിറയെ ഉപ്പിലിട്ടത് കിട്ടും….

[ഉപ്പിലിട്ടത് എന്നുപറയുമ്പോൾ, മാങ്ങാ, നെല്ലിക്ക, പൈനാപ്പിൽ തുടങ്ങിയവ ചെത്തി ഉപ്പും സുർക്കയും (വിനാഗിരി) ചേർത്തത്.] മിക്കവാറും ഉച്ചക്ക് ഞാന്‍ അത് വാങ്ങും. ഒപ്പമുള്ള കൂട്ടുകാര്‍ക്കു എല്ലാം കൊടുക്കും. എന്നിട്ട് ഒരുമിച്ച് കഴിക്കും… അതൊക്കെ അന്ന് ഒരു സന്തോഷമുള്ള കാര്യമാരുന്നു….

അന്ന് കണക്കു മാഷിന്‍റെ ക്ലാസ്സ്‌ ആയിരുന്നു ഞങ്ങള്‍ക്ക് പേടി സ്വപ്നം. ഇന്നും കണക്കെന്ന് കേട്ടാൽ പേടിയാണ്.