എന്റെ ബാല്യകാല സ്മരണകൾ… [മേനോൻ കുട്ടി] 52

നിൽക്കാനെ അന്നൊക്കെ സാധിച്ചിരുന്നുള്ളൂ. വേറൊന്നും അല്ല കാര്യം പേടി തന്നെ! സംഭവം പൊട്ടുമ്പോൾ പോലും ചെവിപൊത്തി പേടിച്ചിരുന്ന നമ്മുക്ക് ഒക്കെ അത് കൊളുത്തി എറിയാൻ ധൈര്യം കാണുമോ.?? അപ്പോ പിന്നെ പൊട്ടിക്കുന്നത് നോക്കി കൊണ്ടിരിക്കുക തന്നെ. നമ്മുക്കൊക്കെ പൂത്തിരിയും മെത്താപ്പും തല ചക്രവും പാമ്പുഗുളികയും തന്നെ ശരണം. ഒടുവിൽ ഏട്ടന്മാർ പൊട്ടിച്ചു കഴിഞ്ഞ് പൊട്ടാതെ കിടക്കുന്ന പടക്കങ്ങൾ പെറുക്കി അതിലെ മരുന്ന് എടുക്കൽ ആയിരുന്നു പകൽ ഉള്ള പ്രധന പണി… കൊളുത്തി എറിയുന്ന ഓലപ്പടക്കങ്ങളെക്കാൾ ഇഷ്ടം പച്ച നൂലിൽ പൊതിഞ്ഞ ഗുണ്ടിനെ ആയിരുന്നു… കാര്യം വേറൊന്നുമല്ല പുള്ളികാരന്റെ തിരിക്ക് നീളം ഉള്ളോണ്ട് കത്തിച്ചാൽ പൊട്ടാൻ ഇച്ചരെ സമയമെടുക്കും… അതുകൊണ്ട് തന്നെ കത്തിച്ചോടാൻ സമയം കിട്ടും… എന്നിട്ടും പേടിച്ച് പേപ്പർ ഇട്ട് കത്തിച്ചാണ് അന്നൊക്കെ അത് പൊട്ടിച്ചിരുന്നത്… മണ്ണിൽ കുഴിച്ചിട്ടും ചിരട്ടയിൽ വച്ചും പരീക്ഷണങ്ങളും നടത്തിയിട്ടുണ്ട് അന്നൊക്കെ പക്ഷെ ധൈര്യം ഉള്ളോണ്ട് കത്തിച്ചുകഴിഞ്ഞ പിന്നെ അയിന്റെ ഏഴയലത്തു നിക്കൂലാന്ന് മാത്രം…
പിന്നീടൊരിക്കൽ ഇല്ലാത്ത ധൈര്യം വച്ചു ഓലപ്പടക്കം പൊട്ടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ പടക്കത്തിനുപകരം വിളക്കാണ് പറമ്പിലേക്ക് എറിഞ്ഞത് എന്നത് ഇപ്പോഴും ഓർക്കുമ്പോൾ കോമഡി ആയി തോന്നുണ്ടെങ്കിലും അന്നത്തെ നീറ്റൽ മാറക്കാതിരിക്കാനെന്നവണം ഉള്ളം കൈയിൽ അതൊരു കരിപ്പാടായി ഇന്നും കിടപ്പുണ്ട്…..

അന്നത്തെ സ്കൂളിലെ വിശേഷങ്ങള്‍ പറയാനാണെങ്കില്‍ ഒരുപാട് ഉണ്ട്. എന്തൊരു രസമായിരുന്നു അന്നൊക്കെ.
ആർ‌ത്തലച്ചു പെയ്യുന്ന പെരുമഴയുടെ അകമ്പടിയോടെയാകും മദ്ധ്യവേനലവധിയ്ക്കു ശേഷം എപ്പോഴും സ്കൂൾ തുറക്കുന്നത്. നനഞ്ഞൊലിയ്ക്കുന്ന നീളന്‍ കുടയും നനഞ്ഞൊട്ടുന്ന യൂണിഫോമിനോട് ചേര്‍‌ത്തു പിടിച്ച തടി കൊണ്ടു പുറം ചട്ടയിട്ട സ്ലേറ്റുമായിട്ടായിരുന്നു അക്ഷരാങ്കണത്തിലേയ്ക്കുള്ള ആദ്യ കുറേ വര്‍‌ഷങ്ങള്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നത്. ഒപ്പം ഒരു കല്ലു പെന്‍സിലും മഷിപ്പച്ചയും കൂടെ കാണും. ആ നീളന്‍ കല്ലുപെന്‍സില്‍ ഒരിയ്ക്കല്‍ പോലും രണ്ടോ മൂന്നോ ദിവസത്തിലധികം അതേ രൂപത്തില്‍ നിലനിര്‍ത്താന്‍ കഴിഞ്ഞതായി ഓര്‍മ്മയില്ല. അബത് പൈസയോ ഒരു രൂപയോ ആയിരുന്നു അന്ന് ഒന്നിന്റെ വില എങ്കിലും പെന്‍സില്‍ ഒടിച്ചോ നഷ്ടപ്പെടുത്തിയോ വരുന്നതിന്റെ പേരില്‍