ആദ്യാനുരാഗം (മാലാഖയുടെ കാമുകൻ) 1729

ഞാൻ വിങ്ങലോടെ ചോദിച്ചു..

“തിരിച്ചു തന്നു ഈശ്വരൻ.. “

അവൾ മെല്ലെ ചിരിച്ചു..

“ദൈവത്തിന് നന്ദി…”

ഞാനും പറഞ്ഞു..

“ഇതാരുടേയാ വാവേ ഫോൺ?”

ഒരു ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ ഞാൻ അങ്ങോട്ട് നോക്കി.. സുന്ദരൻ ആയ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ…

അവൻ വാവയെ എടുത്തു ഞങ്ങളുടെ അടുത്ത് വന്നു.. എന്നെ ഒന്ന് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി.. മെല്ലെ ഒരു ചിരി വന്നു..

“ലൂയി.. , ഇത് ലിനു…”

ആനി എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി..

“ഒഹ്‌ ലിനു….. യെസ് അറിയാം.. എല്ലാം അറിയാം.. സാരമില്ല.. ജീവിതം അങ്ങനെ ആണ്.. നിങ്ങൾ സംസാരിക്ക് ഞാൻ വണ്ടിയിൽ ഉണ്ടാകും…മരുന്ന് വാങ്ങി.. വാവയെ ഒന്ന് കാണിച്ചതാണ്..”

അത് പറഞ്ഞു അവൻ ഫോൺ എന്റെ നേരെ നീട്ടിയപ്പോൾ ഞാൻ അത് വാങ്ങി..

ആ വാവയെ എടുത്തു കൊഞ്ചിക്കാൻ എനിക്ക് തോന്നി.. അത് മനസിലാക്കിയിട്ടാണോ എന്തോ ആനി വേഗം അവന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും കൊച്ചിനെ വാങ്ങി..

അവൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പോയപ്പോൾ അവൾ കൊച്ചിനെ എനിക്ക് നേരെ നീട്ടി…

അല്ലെങ്കിലും എന്റെ മനസ് അവളുടെ മുൻപിൽ തുറന്നു വച്ച പുസ്തകം പോലെ ആണ്.. അവൾക്ക് അത് വായിക്കാം.. എനിക്ക് ആണ് അവളുടെ മനസ് അറിയാൻ പറ്റാഞ്ഞത്…

വാവയെ വാങ്ങി ഞാൻ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.. എന്റെ ആനിയുടെ മകൾ… അവൾ എന്റെ മൂക്കിൽ പിടിച്ചു ചിരിച്ചു…

ഞാൻ അവളെ ഇറുക്കി ഉമ്മ കൊടുത്തു.. അവളുടെ അതെ മണം ആണ് വാവക്ക്… അവളുടെ കവിളിൽ ഒരു ഉമ്മ കൊടുത്തപ്പോൾ അറിയാതെ എന്റെ മിഴിയും നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി..

“ആനി.. ഒരു കാര്യം പറയാം.. നിന്നെ എനിക്ക് അന്ന് മുതൽ ജീവൻ ആയിരുന്നു.. കണ്ട അന്ന് മുതൽ.. നിന്നെ നഷ്ടപ്പെടുമോ എന്ന് ആലോചിച്ചിട്ട് ആണ് പറയാതെ ഇരുന്നത്.. പക്ഷെ വേറെ ഒരു തരത്തിൽ നഷ്ടമായി.. “

അത് ഞാൻ എങ്ങനെയോ പറഞ്ഞു ഒപ്പിച്ചു.. അവൾക്ക് അവിടെ അധിക നേരം നിൽക്കാൻ കഴിയില്ല എന്ന് എനിക്ക് മനസിലായി.. ഉറപ്പായും അവൾ ഇനി നിന്നാൽ പൊട്ടിക്കരയും.. ഞാൻ കുഞ്ഞിനെ അവൾക്ക് കൊടുത്തു..

“കാണാം ലിനു.. സങ്കടപെടരുത്…മറക്കില്ല.. ഒരിക്കലും..”

അവൾ അതും പറഞ്ഞു വാവയെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു, ഒരു കൈകൊണ്ടു സാരിത്തലപ്പ് വായിൽ അമർത്തി പിടിച്ചു ഓടുന്നത് പോലെ പുറത്തേക്ക് പോയപ്പോൾ ഞാൻ വല്ലാത്ത വേദനയിൽ അത് നോക്കി നിന്നു.. നെഞ്ച് തകർന്നിരുന്നു..

നിലത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ കണ്ടു.. അവളുടെ തൂവെള്ള തൂവാല അവിടെ കിടക്കുന്നു..
ഞാൻ അതെടുത്തു.. നനവ് ആണ്.. അവളുടെ കണ്ണീർ തുടച്ച നനവ്.. ഞാൻ അത് മടക്കി നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് വച്ചു..

അവൾ എനിക്ക് വേണ്ടി ഇട്ട ഓർമ പോലെ അതെന്റെ നെഞ്ചിൽ നോവ് പടർത്തി…

അന്ന് മുതൽ ഞാൻ വല്ലാത്ത അവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു.. അതിൽ എന്നെ പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ സഹായിച്ചത് എന്റെ അയൽക്കാരി വേദിക ആണ്.. അമ്മയോട് പറഞ്ഞില്ല..

ബൈക്കിൽ സഞ്ചരിച്ചും കഥകൾ എഴുതിയും സങ്കടം മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചു.. ജിമ്മിൽ അതി കഠിനമായി വർക്ക്ഔട്ട് ചെയ്തു… എന്നിട്ടും രക്ഷ ഇല്ലായിരുന്നു..

ആരെയും ഒന്നും അറിയിച്ചില്ല.. എല്ലാവരുടെയും മുൻപിൽ ഞാൻ അഭിനയിച്ചു.. റൂമിൽ വന്നാൽ രാത്രി മൊത്തം ബാൽക്കണിയിൽ ഇരിക്കും…

വീണ്ടും കോളേജിൽ പഠിപ്പിക്കാൻ ഓഫർ വന്നപ്പോൾ പിന്തിരിഞ്ഞില്ല.. അതൊരു വലിയ ആശ്വാസം ആയിരുന്നു.. അപ്പോഴാണ് എന്റെ ജീവൻ.. ഷിക്കാഗോയിൽ നിന്നും പറന്ന് വന്നത്.. എന്റെ അനിയത്തി….

അവൾ വന്നതോടെ വലിയ ഒരു ആശ്വാസം ആയി.. എന്നെ അവൾ ഒറ്റക്ക് വിടില്ല.. എപ്പോഴും ഉണ്ടാകും ഒപ്പം.. അവളുടെ ചില നേരങ്ങളിലെ വിചാരം അവൾ എന്റെ ചേച്ചി ആണെന്നാണ്.. ?

ഇപ്പോൾ ഞാൻ അവളെ അവളുടെ ചാമ്പ്യൻഷിപ് മാച്ചിന് വേണ്ടി ഒരുക്കുകയാണ്…