അഥർവ്വം 6 [ചാണക്യൻ] 187

“അയ്യോ ഇല്ല കുട്ടി അങ്ങനൊന്നും ഓർത്തു പേടിക്കണ്ട … ഇയാൾക്ക് എന്തേലും പറ്റിയോ? ”

“ഇല്ല്യ എനിക്ക് ഒന്നൂല്ല ”

ആ പെൺകുട്ടി വേദന കാരണം തന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വരാതെ
നിയന്ത്രിക്കാൻ പാടു പെട്ടു.

“ഉവ്വ ഞാൻ അതു കാണുന്നുണ്ട്. താൻ ഇപ്പൊ കരയുമല്ലോ.. വാ നമുക്ക് വൈദ്യരുടെ അടുത്തേക്ക് പോകാം ”

“അയ്യോ വേണ്ട അങ്ങുന്നേ എനിക്ക് ഒന്നൂല്ല”

“ഇനി എങ്ങാനും നീ നുണ പറഞ്ഞാൽ ഞാൻ കണ്ണിൽ മുളക് തേക്കും പറഞ്ഞേക്കാം.”

ദേവൻ കൃതിമ ദേഷ്യത്തോടെ അവളെ നോക്കി.

അവളുടെ മാൻപേട പോലുള്ള മിഴികൾ അതുകേട്ടു ഭയന്ന് വിടരുന്നതും ചുരുങ്ങുന്നതും ദേവന്റെ ഉള്ളിലെ കാമുകനെ തൊട്ടുണർത്തി.

അവൻ അവളെ ആരാധനയോടെ നോക്കി നിന്നു.

ആ പെൺകുട്ടി ആണേൽ തേവക്കാട്ട് മനയിലെ സന്തതിയുടെ മുൻപിൽ പെട്ടു പോയതിനെ പഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

അവൾക്ക് അവരെയൊക്കെ ആകെ ഭയമായിരുന്നു.

“വാ വൈദ്യരുടെ അടുത്തേക്ക് പോകാം.”

ദേവൻ പതിയെ അവളെ പിടിച്ചു എണീപ്പിച്ചു.

അസഹനീയമായ വേദനയോടെ അവൾ എണീറ്റു.

പതിയെ ദേവന്റെ കൈ പിടിച്ചു മുന്നിലേക്ക് നടന്നു.

ആരെങ്കിലും ഈ രംഗം കണ്ടാലുള്ള ഭവിഷ്യത്തിനെ കുറിച്ച് അവൾ ബോധവതി ആയിരുന്നു.

എങ്കിലും സഹായിക്കാൻ വേറെ ആരുമില്ലാത്തതിനാൽ അവൾക്ക് വേറെ നിവൃത്തിയുണ്ടായിരുന്നില്ല.

ദേവൻ അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു നേരെ ബുള്ളറ്റിനു സമീപം എത്തി.

“എന്താ നിന്റെ പേര് ? ”
അനന്തു അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഉറ്റു നോക്കി.