ഒരു നിമിഷം [Arrow] 1662

എന്റെ ജനനത്തോടെ എല്ലാം ശരിയാവും എന്നവർ വിശ്വസിച്ചു. പക്ഷെ, ഞാൻ ജനിച്ചപ്പോൾ എന്നെക്കാണാൻ ജോലിസ്ഥലത്ത് നിന്ന് ഓടി എത്തിയ അച്ഛനെ ഒരു വണ്ടിയുടെ രൂപത്തിൽ ഞങ്ങളിൽ നിന്നും അകത്തി. വീണ്ടും അനാഥരായ അമ്മയെയും എന്നെയും ഇളയച്ഛനാണ് തറവാട്ടിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വന്നത്. അമ്മയോടും എന്നോടും മുത്തശ്ശൻ ഒരിക്കൽ പോലും സംസാരിച്ചിട്ടില്ല. മുത്തശ്ശിക്ക് അമ്മയോട് വലിയ കുഴപ്പം ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നു എങ്കിലും, എന്നെ കാണുന്നതേ ചതുർഥി ആയിരുന്നു. ഞാനാണ് എന്റെ അച്ഛനെ കൊന്നത് എന്നാണ് മുത്തശ്ശി പറയുന്നത്. അങ്ങനെ സ്വന്തം വീട്ടിൽ പോലും ഒരു ദുശ്ശകുനമായി വളർന്നത് കൊണ്ടാവാം ഞാൻ എന്നിലേക്ക് തന്നെ ഒതുങ്ങി പോയത്. മുത്തശ്ശനും മുത്തശ്ശിയും ഇളയച്ഛന്റെ മക്കളെ കൊഞ്ചിക്കുന്നത് പലപ്പോഴും ഞാൻ നോക്കി നിന്നിട്ടുണ്ട്. അവന്മാർ പോലും എന്നെ ഒരേട്ടൻ ആയി കണ്ടിട്ടില്ല. അവർ എന്നെ കരിമ്പൂച്ച എന്നായിരുന്നു വിളിച്ചിരുന്നത്, അത് ഞാൻ ഒരു ദുശ്ശകുനം ആയത് കൊണ്ടാണോ അതോ എന്റെ നിറം മൂലമാണോ എന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പ് ഇല്ലായിരുന്നു. സ്വയം ഒരു ദുശ്ശകുനമാണെന്ന് അമ്മയുടെ മരണത്തോടെ ഞാനും വിശ്വസിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് തന്നെയാണ് ഞാൻ എന്നിലേക്ക് ഒതുങ്ങി തീർന്നത്.

പണ്ടത്തെ ഓർമ്മകളും അവളുടെ കണ്മഷി പടർന്ന കണ്ണുകളും അന്നത്തെ എന്റെ ഉറക്കം കളഞ്ഞു. രണ്ട് മാസത്തിനുള്ളിൽ പത്താം ക്ലാസ്സ്‌ എക്സാം വരുന്നത് കൊണ്ട് ഞാൻ എന്റെ ശ്രദ്ധ പഠിത്തത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു. വീട്ടിൽ ഇളയച്ഛന് അല്ലാതെ മറ്റാർക്കും എന്നെ കാണാൻ താല്പര്യം ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ടും, എനിക്ക് ചെയ്യാൻ മറ്റ് പണികൾ ഇല്ല എന്നത് കൊണ്ടും ഞാൻ പഠിക്കാൻ മിടുക്കൻ ആയിരുന്നു. എക്സാം സമയത്തും ഇടക്ക് ഞാൻ അമ്പലത്തിൽ പോകുമായിരുന്നു, ജയിക്കാൻ വേണ്ടി മണിയടിക്കാൻ അല്ല, അവളെ കാണാൻ സാധിച്ചാലോ എന്ന് ഓർത്ത്. പക്ഷെ അവളെ മാത്രം കണ്ടില്ല.

പിന്നെ അവളെ വീണ്ടും കാണുന്നത് രണ്ടുമാസത്തെ വെക്കേഷൻ കഴിഞ്ഞാണ്.
പത്താം ക്ലാസ്സ്‌ നല്ലരീതിയിൽ pass ആയതോടെ ഇളയച്ഛനെ സോപ്പിട്ട് +1 ന് ചേരാൻ അനുവാദം വാങ്ങി അങ്ങനെ, അഡ്മിഷൻ ശരിയാക്കി, അന്ന് ആ ക്ലാസ്സിലേക്ക് കയറി ചെന്നപ്പോൾ ആദ്യം തന്നെ കണ്ടത് അവളെ ആയിരുന്നു. കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ രീതിയിൽ അല്ല മറിച്ചു ചിരിച്ചു കളിച്ചു നിൽക്കുന്ന അവളെ. അവൾ എന്നെ പോലെ ആയിരുന്നില്ല ഒരുപാട് സുഹൃത്തുക്കൾ അവൾക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു, പതിയെ ഞാനും അവളുടെ കൂട്ടുകാരൻ ആയി, എനിക്കും സുഹൃത്തുക്കൾ ഉണ്ടായി. എന്റെ കാഴ്ചപ്പാടുകളും ജീവിതവും മാറിമറിഞ്ഞത് ധാ ന്ന് പറയുന്ന നേരം കൊണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ കഥകൾ എല്ലാം അറിഞ്ഞ അവൾ എന്റെ കൂടെ കൂടുതൽ സമയം ചിലവഴിച്ചു. ഞാൻ എഴുതിയ കവിതകളുടെ ആദ്യ വായനക്കാരി അവളായിരുന്നു, പതിയെ പതിയെ ഞാൻ പൂർണമായും മറ്റാരാളായി മാറി. അല്ല അവൾ എന്നെ മാറ്റി, കളഞ്ഞുപോയ കൊലുസിലൂടെ ആരോ അവളെ എനിക്ക് നേടിത്തരുകയായിരുന്നു. ആറാം വയസിൽ അവസാനമായി ചവിട്ടിയ അമ്പലത്തിലെ പടികൾ ഞാൻ വീണ്ടും ചവിട്ടി. അവസാനമായി അമ്മയുടെ കൈ പിടിച്ചു നടന്ന വഴിയിലൂടെ അവളുടെ കൂടെ ഞാൻ നടന്നു. രണ്ട് കൊല്ലം പെട്ടന്ന് കടന്ന് ഞങ്ങൾ ഡിഗ്രിയുടെ പടി ചവിട്ടേണ്ട നേരമായി.