Lucifer : The Fallen Angel [ 9 ] 154

Previous Part:

Lucifer : The Fallen Angel [ 8 ]

ലൂസിഫർ ഡാനികയോടൊപ്പം തങ്ങളുടെ വീട്ടിലായിരുന്നു.

പെട്ടന്ന് സ്വർഗ്ഗത്തിൽ നിന്നും വലിയ ഒരു മണിയടി ശബ്ദം കേട്ടു. അവൻ അവളുമായി അവിടേക്ക് പുറപ്പെട്ടു.

***

ദൈവം എല്ലാവരെയും തന്നെ അങ്ങോട്ടേക്ക് വിളിച്ചു കൂട്ടിയതായിരുന്നു. ലൂസിയും ഡാനിയും അവിടേക്കു എത്തിയപ്പോളേക്കും എല്ലാവരും തന്നെ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവർക്കായി ഒരുക്കിയിരുന്ന ഇരിപ്പിടത്തിൽ അവർ ഇരുന്നു.

“ലൂസി…”

ദൈവം അവനെ വിളിച്ച ശേഷം അവന്റെ അടുത്തേക്കായി ചെന്നു.

ലൂസി അവിടെ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റു.

“നീ പറഞ്ഞതായിരുന്നു ശെരി…

മനുഷ്യർ അവർ എനിക്കെതിരെ പാപം ചെയ്തു. അന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞു പോയ കാര്യങ്ങളിൽ എനിക്ക് വിഷമം ഉണ്ട്…”

അവന്റെ ചുമലിലേക്ക് കൈ വച്ചുകൊണ്ട് അയ്യാൾ പറഞ്ഞു. ലൂസി താൻ ഒന്നും അറിഞ്ഞിട്ടില്ല എന്ന മട്ടിൽ തന്നെ നിന്നു.

“… എല്ലാവരും എന്നോട് ക്ഷമിക്കുക…

ഞാൻ ലൂസിയുടെ വാക്ക് കേൾക്കാതെ നിങ്ങൾക്കാർക്കും ഇഷ്ടമല്ലാത്ത ഒരു കാര്യം ആണ് നിങ്ങളെക്കൊണ്ട് ചെയ്യിപ്പിച്ചത്…”

ദൈവം എല്ലാവരോടും ക്ഷമ ചോദിച്ചു. അത് കേട്ടപ്പോൾ ലൂസിഫറിനു വല്ലാത്ത കുറ്റബോധം തോന്നി. ദൈവത്തിന് ലൂസിഫറിനോടുള്ള പ്രീയം പോലെ ലൂസിഫറിന് തന്റെ പിതാവിനോടും അളവിൽ കവിഞ്ഞ സ്നേഹമായിരുന്നു.

ആരും തന്നെ മിണ്ടിയില്ല ദൈവവും ദേവിയും അവിടെ നിന്നും ആദ്യം തന്നെ പോയി പിന്നാലെ മാലാഖമാരും അവസാനം ഡാനികയും ലൂസിഫറും മാത്രം അവിടെ ബാക്കിയായി.

ലൂസിഫറിന്റെ മുഖം കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ അവന് എന്തോ വിഷമം ഉണ്ടെന്നു അവൾക്ക് മനസ്സിലായി. പക്ഷെ അത് പറയാൻ അവൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല. അവരും തിരികെ തങ്ങളുടെ വീട്ടിലേക്കു പോയി.

***

അങ്ങനെ കാലങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു പ്രപഞ്ചം വളർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ദൈവവും ദേവിയും മാലാഖമാരും സന്തോഷത്തോടെ ജീവിച്ചു വന്നു.

ജോസഫിയേലിനും ദൈവം ബിലെമിൻ എന്ന ഇണയെ കൊടുത്തു. അവരുടെ വിവാഹ ദിവസം ആയിരുന്നു അന്ന് ആഘോഷങ്ങൾ എല്ലാം കഴിഞ്ഞു എല്ലാവരും തിരികെ തങ്ങളുടെ സ്ഥലത്തേക്കായി പോയി.

ദൈവം ദേവിയോടൊപ്പമായിരുന്നു. അവർ പ്രപഞ്ചത്തെ അകലെ നിന്നും നോക്കി കണ്ടു.

“അവരെ കാണാൻ തോന്നുന്നുണ്ടോ…?”

ദേവി തന്റെ മുടിയിൽ തഴുകിക്കൊണ്ട് ദൈവത്തോണ്ടായി ചോദിച്ചു.

അയ്യാളുടെ കണ്ണുകൾ അപ്പോഴും അകലെയായുള്ള നീല ഗൃഹത്തിൽ ആയിരുന്നു.

“ഞാൻ അവരുടെ പിതാവല്ലേ മക്കൾ തെറ്റുകൾ ചെയ്‌താൽ ക്ഷമിക്കേണ്ടത് ഞാനല്ലേ…?”

അയ്യാൾ അവളോടായി ചോദിച്ചു.

“ഈ പ്രപഞ്ചം മുഴുവൻ നിങ്ങൾ എന്ത് ചെയ്യുന്നോ അത് അനുസരിക്കും…”

അവൾ പ്രപഞ്ചത്തെ മുഴുവൻ നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“…നിങ്ങളാണ് ദൈവം നിങ്ങൾ ക്ഷമിച്ചാലും സംരക്ഷിച്ചാലും സംഹരിച്ചാലും ആരും തന്നെ എതിർക്കില്ല… ഇനി അങ്ങനെ എതിർത്താൽ ഞാൻ ഉണ്ടാവും നിങ്ങളോടൊപ്പം…”

ദൈവത്തിന് അരികിലായി വന്നിരുന്നുകൊണ്ട് ദേവി പറഞ്ഞു.

അവർ ഇരുവരും ചേർന്ന് ഭൂമിയെ നോക്കി.

ദൈവത്തിനു മനുഷ്യരെ അപ്പാടെ തള്ളിക്കളഞ്ഞതിൽ കുറ്റബോധം തോന്നി. തനിക്കു അവരോടു ക്ഷമിച്ചു ഒരു അവസരം കൂടി നൽകാമായിരുന്നു എന്ന് തോന്നി.

അങ്ങനെ ദൈവം മനുഷ്യരെ കാണാനായി പുറപ്പെട്ടു.

***

മനുഷ്യരപ്പോളേക്കും സ്വന്തമായി വീടുകൾ വയ്ക്കാനും ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കാനുമെല്ലാം പ്രാപ്തരായിരുന്നു അതുപോലെ തന്നെ ആദവും ഈവും മുതൽ അവരുടെ അഞ്ച് തലമുറയോളം ഉള്ള മനുഷ്യർ ഭൂമിയിൽ ഉണ്ടായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

അവർ വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ട് ജീവിതം മുന്നോട്ടു കൊണ്ടുപോകുന്നത് ദൈവത്തിന് മനസ്സലിവും സംതൃപ്തിയും തോന്നി.

താൻ തള്ളിക്കളഞ്ഞപ്പോൾ പോലും സ്വയം അധ്വാനിച്ചു ജീവിക്കാൻ മനുഷ്യന് സാധിച്ചു എന്നതിൽ ആയിരുന്നു സംതൃപ്തി തോന്നിയത്.

“മനുഷ്യ…”

വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം ആദവും ഈവും ആ ശബ്ദം കേട്ടു ഇരുവരുടെയും കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തൊണ്ട വറ്റി. എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാത്ത അവർ അലറിക്കരഞ്ഞു.

“പിതാവേ…”

അവർ വിതുമ്പിക്കൊണ്ട് നിലവിളിച്ചു. അവരുടെ സന്തതികൾക്ക് എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്നു മനസ്സിലായില്ല.

“മനുഷ്യ…”

വീണ്ടും ആ ശബ്ദം അവിടെയാകെ മുഴങ്ങി. അവർ ശബ്ദം ഒന്ന് കൂടി ഉയർത്തി കരഞ്ഞു.

“നിന്റെ ദുഃഖം ഞാൻ കണ്ടു. നിന്നിൽ അലിവ് തോന്നിയിരിക്കുന്നു. പിതാവാണ് മക്കൾ തെറ്റ് ചെയ്താൽ ക്ഷമിക്കേണ്ടത്…

ഞാൻ നിങ്ങളോട് ക്ഷമിച്ചിരിക്കുന്നു…”

ദൈവത്തിന് അവരുടെ അവസ്ഥയിൽ നല്ല രീതിയിൽ വിഷമം തോന്നിയിരുന്നു.

“… എന്നാൽ നിങ്ങൾ എന്റെ വാക്ക് ദിക്കരിച്ചു പാപം ചെയ്തിരുന്നതിനാൽ ഇനി ഒരിക്കൽ കൂടി ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് ഭൂമിയിലെ സ്വർഗ്ഗമായിരുന്ന ഏതെൻ തോട്ടത്തിനെ നൽകുകയില്ല…

പകരം നിങ്ങളുടെ ജീവിതം മരണത്തിൽ അവസാനിക്കും. നിങ്ങളുടെ ചെയ്തികൾ നിങ്ങളെ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ പ്രവേശിപ്പിക്കണോ എന്ന് തീരുമാനിക്കും…

സ്വർഗ്ഗത്തിൽ പ്രവേശിച്ചാൽ നിങ്ങൾ എന്റെയടുത്തു വരും…

പക്ഷെ നിങ്ങളുടെ പ്രവർത്തികൾ തിന്മയുള്ളതാണെങ്കിൽ നിങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുന്നത് യാതനകളുടെ നരകം ആയിരിക്കും…”

ദൈവം മനുഷ്യന് നൽകിയ ശാപത്തിൽ നിന്നും രക്ഷനേടാൻ മരണം എന്ന രക്ഷയെ നൽകി. അതോടൊപ്പം അവരുടെ തിന്മകൾക്ക് ശിക്ഷ നൽകാൻ നരകവും സൃഷ്ടിച്ചു.

മനുഷ്യർ തങ്ങളുടെ ജീവിതം കഷ്ടതകൾക്കൊണ്ടും ക്രൂരതകൾക്കൊണ്ടും നിറഞ്ഞതെന്നു കണ്ടു ദൈവം മരണം എന്ന രക്ഷയെ നൽകി എന്നതിൽ സന്തോഷിച്ചു.

ദൈവത്തിനും മനസ്സിൽ സന്തോഷം ഉണ്ടായി. എന്നാൽ തിരികെ സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്കെത്തിയ ദൈവം പല കാര്യങ്ങളും തീരുമാനിച്ചിരുന്നു.

***

സ്വർഗ്ഗത്തിലെ മണി മുഴങ്ങി…

മാലാഖമാർ എല്ലാവരും അണി നിരന്നു. ദൈവത്തിന്റെ മുഖം അത്രയും നാൾ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത രീതിയിൽ ഗൗരവം ഉള്ളതായിരുന്നു.

“ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെയും ശൂന്യതയുടെയും അധിപനായ ദൈവമെന്ന ഞാൻ ഇന്ന് നിങ്ങളെല്ലാവർക്കും ഒരു കല്പന നൽകാനായാണ് ഇവിടെ വിളിച്ചു വരുത്തിയിരിക്കുന്നത്…”

മാലാഖമാർ അത് കെട്ട് പരസ്പരം നോക്കി. ദൈവം അത്രയും ഔദ്യോഗികമായ രീതിയിൽ ഇതുവരെ ഒരു കാര്യങ്ങളും തങ്ങളോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ല എന്ന തോന്നൽ അവരിൽ ഉണ്ടായി.

“… മനുഷ്യർ, അവർ എന്റെ മക്കൾ ആണ് അവർ ചെയ്ത പാപം ഞാൻ ക്ഷമിച്ചു. എന്നാൽ അവർ അങ്ങനെ ഒരു പാപം ചെയ്യാൻ കാരണം ആയതു ആരാണെന്നു ഞാൻ അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു…”

ലൂസിഫറിന്റെ തലച്ചോറിലൂടെ ഒരു ഇടിമിന്നൽ കടന്നുപോയി.

“… അത് ആരാണെന്നു ഞാൻ തല്ക്കാലം പറയുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് തന്നെ മാലാഖമാരായ നിങ്ങൾ മനുഷ്യരെ മുൻപ് സംരക്ഷിച്ചിരുന്നതുപോലെ സംരക്ഷിക്കണം…”

അയ്യാൾ ഒന്ന് നിർത്തി.

“… ഇത്രയും ആണ് പറയാൻ ഉള്ളത്. ഇനി എല്ലാവർക്കും പോകാം…”

അയ്യാൾ തിരിഞ്ഞു നടന്നു. ദേവിക്കും ഒന്നും മനസ്സിലായിരുന്നില്ല. മാലാഖമാരിൽ പലരും തിരികെ പോകാനായി ഇറങ്ങി.

“ആരും പോകരുത്… ഒരു നിമിഷം ഞാൻ പറയുന്നതുകൂടി നിങ്ങൾ കേൾക്കണം…”

പോകാനായി തിരിഞ്ഞവർ എല്ലാം ആ ശബ്ദം കേട്ട് നിന്നു. ലൂസിഫർ ആയിരുന്നു ആ പറഞ്ഞത്.

“… ഞാനാണ് മനുഷ്യനെ പാപം ചെയ്യാനായി പ്രേരിപ്പിച്ചത്…”

ലൂസിഫർ തുറന്നു പറഞ്ഞു അതുകേട്ടു ഡാനിയും മെയ്സും ഞെട്ടി.

മാലാഖമാരും ദൈവവും തിരികെ തങ്ങളുടെ സ്ഥാനത്തേക്ക് വന്നു.

“… അത് പക്ഷെ നിങ്ങൾക്ക് കൂടി വേണ്ടിയാണ്…

ദൈവത്തിന്റെ മക്കളായ നമ്മൾ ഒരു സൃഷ്ടിയെ സംരക്ഷിക്കേണ്ടതുണ്ടോ…?

പിതാവ് മനുഷ്യനെ വളരെയധികം സ്നേഹിക്കുന്നു. ഒരു കഴിവും ഇല്ലാത്തവരായ മനുഷ്യരെ ദൈവികമായ കഴിവുകളുള്ള നമ്മളുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുന്നു. നമ്മൾ അവരെ സംരക്ഷിക്കണം എന്ന് പറയുന്നു. നിങ്ങൾ തന്നെ ചിന്തിച്ചു നോക്ക് നമ്മൾ ആണോ അവരെ സംരക്ഷിക്കേണ്ടത്…

ഇനി നിങ്ങളാരൊക്കെ അതിനു കൂട്ട് നിന്നാലും ഞാൻ എതിർക്കും… ”

മാലാഖമാരോടായി ലൂസി പറഞ്ഞു.

“ലൂസി…”

ദൈവം സ്വർഗ്ഗം വിറക്കുമാർ വിളിച്ചു.

“…എന്നെ ധിക്കരിക്കുകയും തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തത് മാത്രമല്ലാതെ എന്റെ വാക്കുകളെ എതിർക്കാനും നിനക്ക് ധൈര്യമായോ…”

ദൈവം അലറി.

“എതിർക്കും അത് ദൈവം ആയാലും എതിർക്കും ഇതിന്റെ പേരിൽ യുദ്ധം ആണ് ചെയ്യേണ്ടതെങ്കിൽ യുദ്ധം തന്നെ ചെയ്യാം…”

ലൂസിഫർ ശബ്ദം താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു. ദൈവത്തിന് അത് വളരെ വലിയ ഒരു അപമാനമായി തോന്നി.

“എങ്കിൽ അങ്ങനെ തന്നെയാവട്ടെ…”

ദൈവവും മറുപടി കൊടുത്തു. ദേവിക്ക് അതെല്ലാം കെട്ട് തല കറങ്ങി. അവളുടെ ശബ്ദത്തിന് അവിടെ പ്രസക്തി ഇല്ലാതെയായി.

ലൂസിഫർ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി നടന്നു. ഒപ്പം മെയ്സും ഡാനിയുമുണ്ടായിരുന്നു.

“ഇനി ആർക്കെങ്കിലും എന്നെ എതിർക്കാൻ ഭാവമുണ്ടെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ തന്നെ അവനോടൊപ്പം പോകാം…”

ബാക്കി ഉണ്ടായിരുന്ന മാലാഖമാരോട് ദൈവം ക്രോധത്തോടെ പറഞ്ഞു. പലർക്കും ദൈവത്തോട് എതിർപ്പുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ആരും തന്നെ ഭയം കാരണം അവിടെ നിന്നും പോയിരുന്നില്ല.

***

“എന്തിനാണ് നിങ്ങളിതൊക്കെ ചെയ്യുന്നത്… യുദ്ധം നടത്താനോ അതും സ്വന്തം മകനുമായി…?”

ദൈവവും ദേവിയും മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന അവസരത്തിൽ ദേവി ചോദിച്ചു.

അയ്യാൾ മെല്ലെ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. തന്റെ കൈകൾ അവളുടെ തലയുടെ പിന്നിൽ വച്ചു അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി.

ദേവി അയ്യാളുടെ കണ്ണുകളിൽ ആ കാഴ്ചകൾ കാണാനായി തുടങ്ങി.

അതിലെ ഓരോ രംഗങ്ങളും അവളുടെ കണ്ണിനെ നനയിച്ചു.

എല്ലാം കണ്ടതിനു ശേഷം അവൾ ചോദിച്ചു.

“എല്ലാം നടക്കേണ്ടത് തന്നെയാണല്ലെ…?”

ദൈവം അവളുടെ ചുണ്ടിൽ ചുംബിച്ചുകൊണ്ട് മാത്രം അതിനു മറുപടി നൽകി.

***

“ലൂസി…

യുദ്ധം കൊണ്ട് നമുക്ക് ഒന്നും നേടാൻ കഴിയില്ല…”

മെയ്സ് ലൂസിയോട് പറഞ്ഞു.

“മെയ്സ്…

എനിക്കറിയാം പക്ഷെ ദൈവം പ്രവർത്തിക്കേണ്ടത് ദൈവത്തെപോലെയാണ്…

അദ്ദേഹം ഇപ്പോൾ ചെയ്യുന്ന കാര്യങ്ങളിൽ എനിക്ക് എതിർപ്പുണ്ട് അത് ഇനി യുദ്ധം ചെയ്താണ് നിശ്ചയിക്കേണ്ടതെങ്കിൽ യുദ്ധം തന്നെ…”

അവൻ മറുപടി പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവിടെ നിന്നിറങ്ങി.

“… മെയ്സ് ഈ യുദ്ധം എന്റേത് മാത്രമാണ് ഡാനിയെ നോക്കി കൊള്ളുക…”

ലൂസിഫർ അത് പറഞ്ഞ ശേഷം സ്വർഗ്ഗത്തിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.

ഡാനി ഇതെല്ലാം കണ്ടു കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അവനെ പിന്നിൽ നിന്നും വന്നു കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.

“ഡാനി… പേടിക്കണ്ട ഞാൻ തിരിച്ചു വരും…”

അവനെ ചുറ്റിയിരുന്ന കൈകൾ അവൻ മെല്ലെ വിടുവിച്ചു മുന്നിലേക്ക് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.

ഡാനിയുടെ എങ്ങലുകളുടെ ശബ്ദം അവന്റെ കാതുകളിൽ നിന്നും മെല്ലെ കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞു ഇല്ലാതെയായി.

മെയ്സ് ഡാനിയെ ചേർത്തുപിടിച്ചിരുന്നു. അവളുടെ മാറിലേക്ക് മുഖമാഴ്ത്തിക്കൊണ്ട് ഡാനി അലറികരഞ്ഞു.

***

സ്വർഗ്ഗത്തിലും യുദ്ധത്തിനായുള്ള തയ്യാറെടുപ്പുകൾ എല്ലാം പൂർത്തി ആയിരുന്നു.

ലൂസിഫർ തൂവെള്ള നിറത്തിലുള്ള പടച്ചട്ട അണിഞ്ഞു. അവന്റെ കയ്യിൽ അവനോളം തന്നെ വലുപ്പം വരുന്ന ഒരു വലിയ വാളും ഉണ്ടായിരുന്നു.

വനത്തിന്റെ അതിർത്തി കഴിഞ്ഞതും തന്നെ കാത്തു നിൽക്കുന്ന ദൈവത്തെയും മാലാഖമാരെയും അവൻ കണ്ടു.

ദൈവം നേരിട്ട് യുദ്ധം ചെയ്യില്ല. അയ്യാൾക്കും സ്വന്തം മകനോട് യുദ്ധം ചെയ്യുന്നതിൽ താല്പര്യം തോന്നിയില്ല. ഗബ്രിയേലും അമനും മിഖായേലും മാത്രമാണ് ദൈവത്തിനായി അണി നിരന്നത്. അവരുടെ ഉള്ളിലും സഹോദരനോട് യുദ്ധം ചെയ്യുന്നതിലുള്ള വിഷമം ഉണ്ടായിരുന്നു. മിഖായേലിന്റെ മുഖത്തൊഴികെ മറ്റ് രണ്ടുപേരുടെ മുഖത്തും അത് പ്രകടമായിരുന്നു.

ദേവിക്ക് അതൊന്നും കണ്ടു നിൽക്കാൻ കഴിയാത്തതുകൊണ്ട് തന്നെ അവിടേക്ക് വന്നില്ല മറ്റ് മാലാഖമാരും ദേവിയോടൊപ്പമായിരുന്നു.

അല്പ സമയം കൂടി കഴിഞ്ഞു ലൂസിഫർ തന്റെ വാൾ ഉയർത്തി നെറ്റിയോട്‌ ചേർത്തു. ഒരു നിമിഷം അവൻ കണ്ണടച്ചു.

സ്വർഗ്ഗത്തിലെ മണി ശക്തിയോടെ മുഴങ്ങി. അതുവരെ ഇല്ലാതിരുന്ന രീതിയിൽ ആയിരുന്നു അതിന്റെ മുഴക്കം. മാലാഖമാർ മുഴുവൻ അതിന്റെ നിസ്സഹായതയോടെ കേട്ടു. ദേവിയുടെയും ഡാനിയുടെയും മെയ്‌സിന്റെയും ഉള്ളിൽ ആ മുഴക്കം ഭീതി സൃഷ്ടിച്ചു. ഭൂമിയിലെ മനുഷ്യരെ പോലും ആ മുഴക്കം വിറപ്പിച്ചു.

ലൂസിഫർ മെല്ലെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു തനിക്ക് നേരെ ഓടിയടുക്കുന്ന തന്റെ ജ്യേഷ്ഠന്മാരെ അവൻ ഒരിക്കൽ കൂടി നോക്കി.

ശേഷം അവനും അവർക്കു നേരെ അലറിക്കൊണ്ട് അടുത്തു.

മനുഷ്യർ ഭൂമിയിൽ നിന്നും ആകാശത്തേക്ക് തല ഉയർത്തി നോക്കി. ആകാശം മുഴുവൻ ഇരുണ്ടു മൂടിയിരുന്നു. മിന്നൽ പിണരുകൾ ഭൂമിയിൽ ശക്തിയായി വന്നു പതിച്ചു. അവ ഭൂമിയിൽ വലിയ ഗർത്തങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു.

ശക്തമായ പേമാരിയും അവിടെ പെയ്യാൻ ആരഭിച്ചു. ജീവജാലങ്ങൾ മുഴുവൻ അലറിക്കൊണ്ട് തങ്ങളുടെ രക്ഷയ്ക്കായി പലയിടത്തേക്കും ചിതറിയോടി.

മനുഷ്യർ മാത്രം അത് തങ്ങളുടെ രക്ഷയായ മരണം ആണെന്ന് വിശ്വസിച്ചു.

പക്ഷെ അത് സ്വർഗ്ഗത്തിൽ ദൈവത്തെ എതിർത്ത ലൂസിഫറിനെ നരകത്തിന്റെ അധിപനായ ചെകുത്താനാക്കി മാറ്റിയ യുദ്ധത്തിന് ആരംഭമായിരുന്നു.

തുടരും…