Lucifer : The Fallen Angel [ 1 ] 240

“ലൂസി എന്തിനാണ് ഇത്രയും കഠിനമായ പെരുമാറുന്നത്. ഈ തവണ എല്ലാം ശെരിയാകും അത് ഞാൻ തരുന്ന വാക്കാണ് എന്റെ മനസ്സ് അങ്ങനെ പറയുന്നു.”

അല്പം അകലെ നിന്ന് ഒരു പെൺ ശബ്ദം അവന്റെ കാതിൽ പതിച്ചു മെല്ലെ കാൽച്ചുവടുകൾ അവനടുത്തേക്ക് എത്തിച്ചേർന്നു.

“മെയ്സ്… അറിയാവുന്നതല്ലേ ഇതാണ് അവസാന തവണ. അവളെ എനിക്ക് നഷ്ടമാക്കാൻ കഴിയില്ല.”

ഇത്രയും നേരം ഉണ്ടായിരുന്ന പൈശാചികമായ ശബ്ദം ആയിരുന്നില്ല ലൂസിഫറിനു അപ്പോൾ നിസ്സഹായതയുടെ ആയിരുന്നു… നിരാശയുടെയായിരുന്നു…

മെയ്സ് അവനെ മാറോടു ചേർത്ത് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.

“എല്ലാം ശെരിയാകും ലൂസി…”

അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു അവളുടെ നെഞ്ചിൽ ചാരി അവളുടെ കൈകളിൽ തലചായിച്ചു അവൻ ഒന്ന് നെടുവീർപ്പിട്ടു.

ശേഷം അവളെ മെല്ലെ തള്ളി മാറ്റിയ ശേഷം അവൻ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. എന്നിട്ട് അവിടെ നിന്ന് നടന്നു നീങ്ങി.

അവന്റെ അവസ്ഥയിൽ മെയ്‌സിന് നല്ല വിഷമം ഉണ്ടായിരുന്നു.

പുറമെ എല്ലാവരോടും വളരെ കഠിനമായ രീതിയിൽ പെരുമാറിയിരുന്നെങ്കിലും അവന്റെ ഉള്ളിൽ ഉള്ള ദുഖത്തിന്റെ കടൽ അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു.

***

കുറച്ചു വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം നഥേലയ്ക്ക് പതിനൊന്നു വയസ്സാകുന്നതിനു തലേ ദിവസം. ആദവും നന്ദിനിയും ചേർന്ന് അവൾക്കായി ഒരു സർപ്രൈസ്‌ ഒരുക്കി 12 മണിയാവാനായി കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു.

സമയം 12 അടിച്ചപ്പോൾ ഇരുവരും മെല്ലെ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ അവളുടെ റൂമിലേക്ക്‌ ചെന്ന്.

വാതിൽ തുറന്നുകൊണ്ട് ഉറക്കെ പാടാനാരംഭിച്ചു.

“ഹാപ്പി ബർത്ത്ഡേ ടു യു…

ഹാപ്പി ബർത്ത്…”

അത്രയും പാടിയെത്തിയപ്പോളേക്കും അവർ കാണുന്നത് റൂമിനു ഒരു ഭാഗത്തായുള്ള ജാനാല തുറന്നു ഏതു നിമിഷവും പുറത്തേക്ക് ചാടും എന്ന രീതിയിൽ നിൽക്കുന്ന നഥേലയെ ആയിരുന്നു.

“നഥി…”

അലറിക്കൊണ്ട് നന്ദിനി അങ്ങോട്ട്‌ ഓടി. എന്നാൽ അവൾ എത്തുന്നതിനു മുൻപ് തന്നെ നഥേല താഴേക്കു ചാടിയിരുന്നു.

ഉടൻ തന്നെ അവരിരുവരും തിരഞ്ഞോടി വീടിനു വെളിയിലേക്ക് വന്നു എന്നാൽ അവിടെ നിലത്തായി കിടന്നുറങ്ങുകയായിരുന്നു കുഞ്ഞു നഥേല.

ആദം അപ്പോളേക്കും ഓടിച്ചെന്നു അവളെ കോരി എടുത്തിരുന്നു.

ഇല്ല അവളുടെ ശരീരത്തിൽ ഒരു തരത്തിൽ ഉള്ള പ്രശ്നവും ഇല്ല ഒന്നും പറ്റിയിട്ടില്ല.

“നഥി…”

അവളെ തട്ടി വിളിച്ചുകൊണ്ട് നന്ദിനി കരഞ്ഞു.

“എന്താ മമ്മി കരയുന്നെ…”

ഉറക്കത്തിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റ നഥേല അവളോട്‌ ചോദിച്ചു.

“മോൾക്കെന്തേലും പറ്റിയോ…??”

എന്തിനാ നീ ജനലിലൂടി എടുത്തു ചാടിയെ… ”

അവൾ അദേഹത്തിന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് നഥേലയെ വലിച്ചു നെഞ്ചോട്‌ ചേർത്തുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ഞാനെങ്ങും ചാടിയില്ല…

മമ്മിക്ക് തോന്നിയതാരിക്കും…”