പതിവുപോലെ രാവിലെ അമ്മു വന്ന് കതകിന് മുട്ടി. നിസ്കാരവും മറ്റും കഴിഞ്ഞ് കിച്ചണിലേക്ക് വരുമ്പോൾ ഷാഹിക്ക വിളിച്ചു.
” ന്റെ റാണി മോളേ !ഇയ്യ് ഇപ്പൊ അടുക്കളേ ലോട്ട് കേറണ്ട. ഇക്കാടെ മോള് പോയി കൊറച്ചൊറങ്ങിക്കോ….. റാഷീ ടെ പൊരേന്ന് നേരത്തെ എണീക്കുന്നതല്ലെ “ഞങ്ങൾ ആണുങ്ങൾക്ക് ഗൾഫീന്ന് നാട്ടിൽ വരുന്ന പോലെയാ…. ഇങ്ങള് പെണ്ണ് ങ്ങക്ക് കെട്ടിയോന്റെ പെരേന്ന് സ്വന്തം പെരേലേക്ക് വരുമ്പോ ….. കൊറച്ച് റസ് റ്റൊക്കെ ബേണ്ടേ….. ”
ഒരു ഭാഗത്ത് സ്നേഹം കൊണ്ട് പൊതിയുന്ന ഇക്കാക്ക.മറുഭാഗത്ത് സ്നേഹം എന്തെന്നെന്ന് പോലുമറിയത്ത ഭർത്താവിന്റെ കൂട്ടര്.ഇതിന് രണ്ടിനും ഇടയിൽ ഞെരിഞ്ഞമരുന്ന ഈ ശാദിയ എന്ന പെണ്ണിന്റെ ജീവിതവും.
ഇക്കാക്ക എത്ര നിർബന്ധിച്ചിട്ടും ഞാൻ പോയി കിടന്നില്ല.
അമ്മു രാവിലെ തന്നെ പാത്രങ്ങളോട് മല്ലിടൽ തുടങ്ങി….
അമ്മൂനെ സഹായിക്കാൻ ഞാനും ഒപ്പം ചേർന്നു.പല തവണ അമ്മു വിലക്കിയെങ്കിലും ഞാനതൊന്നും കേട്ടതായി നടിച്ചില്ല. റാഷിക്കാടെ വീട്ടിൽ എല്ലാ പണിയും ഒറ്റയ്ക്ക് ചെയ്യുമ്പോൾ റാഹിലാത്ത എഴുന്നേറ്റു ഒന്നു സഹായിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. അത് പോലെയായിരിക്കുമല്ലോ അമ്മൂന്റെ മനസ്സിലും. അമ്മൂനെ ഓർത്തപ്പോൾ എനിക്ക് സങ്കടം തോന്നി. കല്യാണം കഴിഞ്ഞന്നു മുതൽ തുടങ്ങിയതാ അമ്മൂന് ഈ കിച്ചൺ ജോലി .എല്ലാ പെണ്ണിന്റെ അവസ്ഥയും ഇതു തന്നെയാണല്ലോ…..അല്ലെ.
ഒരു കണക്കിന് നോക്കിയാൽ അമ്മു ഭാഗ്യവതിയാ….. ശാസിക്കാനും കുത്തുവാക്കു പറയാനും അമ്മായി ഉമ്മ വരില്ല. മനസ്സ് നോവുമ്പോൾ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് സ്വാന്തനിപ്പിക്കാൻ ഷാഹി ദെന്ന എന്റെ ഇക്കാക്ക.പണിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് സൊറ പറഞ്ഞിരിക്കാനും മനസ്സൽപം ശാന്തമാക്കാനും മുറ്റത്ത് തന്നെ ഉമ്മാമയും മരുമക്കളും. പിന്നെ എന്തിനും വഴികാട്ടിയായി ജമീലാത്തയും മറ്റുള്ളവരും .ഇതൊക്കെ തന്നെയല്ലെ ഒരു പെണ്ണിന്റെ ഏറ്റവും നല്ല ഭാഗ്യം. ഇങ്ങനെ സ്നേഹസമ്പന്നമായൊരു കുടുംബത്തിൽ ജനിച്ചിട്ടും എനിക്ക് കിട്ടിയതോ……
പടച്ചോന്റെ തീരുമാനമല്ലെ ….. മാറ്റാനൊക്കില്ലല്ലോ ….. വിധി എന്ന് കരുതി സമാധാനിക്കാം. അത്ര തന്നെ.
ഉച്ചയ്ക്ക് ചോറ് കഴിക്കാനിരിക്കുമ്പോഴാണ് ടൗണീന്ന് ഷാഹിക്കാടെ വരവ്. കൈയ്യിലൊരു പൊതിയുമുണ്ട്.ഭക്ഷണം കഴിച്ച് പാത്രങ്ങളൊക്കെ കഴുകി വെച്ച് ഞാനും അമ്മുവും ഉമ്മാ യും കൂടി ഓരോന്ന് പറഞ്ഞിരിക്കുമ്പോൾ ഷാഹിക്ക ആ പൊതിയുമായി ഞങ്ങളുടെ അരികിലേക്ക് വന്നു. കവർ പൊട്ടിച്ച് അതിൽ നിന്നാ സാധനം എടുക്കുമ്പോൾ തന്നെ അതെന്താണെന്നും ആ സാധനം എനിക്ക് തന്നെയാണെന്നും എനിക്ക് മനസ്സിലായി….. പക്ഷേ, എനിക്കെന്തിനാ അത് ഷാഹിക്ക സന്തോഷത്തോടെ അതെനിക്കു നേരെ നീട്ടി. വിറയാർന്ന കൈകളോടെ ഞാനാ സമ്മാനം സ്വീകരിച്ചു…… എന്റെ ഇക്കാക്കാടെ സ്നേഹവും ലാളനയും സന്തോഷവും ഒക്കെയുണ്ടായിരുന്നു ആ സമ്മാനത്തിന് …..
ഇക്ക തന്ന സമ്മാനം ഞാൻ ആദ്യം കാണിച്ചത് അമ്മൂനെ തന്നെയാ…. ജസ്റ്റ് ഒന്നു നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ച് കൊണ്ട് അവളതെന്നെ തിരിച്ചേൽപ്പിച്ചു.
എൻഗേജ്മെന്റിന് റാഷിക്ക തന്ന ഫോൺ നോക്കിയ 11 10 …… ഇപ്പൊ ഷാഹിക്ക തന്നത് അതിലും വില കൂടിയ ഫോൺ നോക്കിയ 3110
ക്യാമറ , ബ്ലൂടൂത്ത്, മ്യൂസിക്ക് എന്തൊക്കെ സിസ്റ്റങ്ങളാ ഇതിൽ ….ഷാഹിക്കാടെ കൈയിൽ നിന്നതു വാങ്ങുമ്പോൾ ഞാൻ അമ്മൂടെ മുഖത്തേക്കൊന്നു നോക്കിയിരുന്നു. അമ്മുടെ മുഖത്ത് നല്ല സന്തോഷമായിരുന്നു.എന്ത് നല്ല പെണ്ണാ എന്റെ അമ്മു….. മനസ്സിൽ ഒരു തരിമണി പോലും അസൂയയില്ലാത്ത ഒരു പാവം പെണ്ണ്.
ഷാഹിക്ക ഫോണിന്റെ ഓരോ സിസ്റ്റവും പറഞ്ഞു തന്നു. എന്നിട്ട് അതിൽ നിന്നും ഓരോ പാട്ടും കേൾപ്പിച്ചു തന്നു. എന്ത് നല്ല പാട്ടുകൾ ….ഇഷ്ടമുള്ള പാട്ട് സെലക്ട് ചെയ്താൽ അത് റിംഗ് ട്യൂണായി വെക്കാൻ പറ്റുമെത്ര …. ഞാനൽ പം കൗതുകത്തോടെ തന്നെ ആ ഫോണിനെ നോക്കി.”ഇക്കാക്ക, ഇക്കായ്ക്ക് ഇഷ് ടോള്ള പാട്ട് സെലക്റ്റ് ചെയ്താ മതി…. നിക്കൊന്നും അറിയുന്നില്ല.
“മോളേ …..! ഓരോരുത്തര് ബിളിക്കുമ്പോ ഓരോരോ പാട്ട് ട്യൂണായി ബെക്കാൻ പറ്റും …. റാഷി ബിളിക്കുമ്പോ ഈ പാട്ട് വെക്കാ….. ഇയ്യൊന്ന് കേട്ട്നോക്ക്…. “ഇക്കാക്ക ഫോണിൽ ബട്ടൺ അമർത്തി ::
“നീ എന്റെതല്ലെ ഞാൻ നിന്റെതല്ലെ …
നമ്മൾ രണ്ടും ഒന്നല്ലെടീ
നമുക്കൊരു മനമല്ലെയോ- പെണ്ണേ
നിയെന്റെ സ്വന്തമല്ല ടീ.. – ?
ആ പാട്ട് കേട്ടപ്പോ ചിരിക്കണോ കരയണോന്നറിയാതെ ഞാൻ ഇക്കാക്കാന്റെ മുഖം നോക്കി…..
” ന്റിക്കാക്കാ…. നിക്കാ പാട്ടൊന്നും വേണ്ട. ഇക്കാക്ക ബിളിക്കുമ്പോ കേക്കാൻ അയിന് പറ്റിയ പാട്ട് മതി”
ഷാഹിക്ക ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു.എന്നിട്ട് വീണ്ടും സെർച്ചിങ് തുടങ്ങി ….. ഒടുവിൽ ഒരു പാട്ട് കണ്ടെത്തി.അത് കേൾക്കുമ്പോ തന്നെ എന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു
” തരാം തരാം മുത്തം
ഈ പൂങ്കവിളിൽ നിത്യം
ഇക്കാക്കാന്റെ പൊന്നുമോളേ – നീ ഉറങ്ങണം വേഗം —- ”
” മതിയോ ശാദ്യേ ഇത് ”
ഞാനിക്കാക്കാന്റെ മുഖം നോക്കി തന്നെ നിന്നു…..
“ശാദ്യേ…മോളേ അന്നോടാ ചോയ്ച്ചേ…. ഇത് മതിയോ: അനക്ക്: ”
“മ്മ്…. ന്താ ഇക്കാ….. ഇക്കാ ഇപ്പൊ ന്താ ചോയ്ച്ചെ നിക്ക് മനസ്സിലായില്ല ”
” അനക്ക് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിത്തരാം ….. ഇയ്യാ ഫോണും കൊണ്ട് അപ്പുറത്ത് ഹാളിൽ പോയി നിക്ക് ….” ഇക്കാക്ക പറഞ്ഞ പോലെ ഞാൻ ഫോണുമായി ഹാളിലേക്ക് പോയി.
പെട്ടെന്ന് എന്റെ കൈയ്യിന്ന് വൈബ്രഷനോട് കൂടി ഫോൺ കരയാൻ തുടങ്ങി….
“തരാം തരാം മുത്തം …..
ഞാൻ സ്ക്രീനിലേക്ക് നോക്കി….ഷാഹിക്കാടെ പേരും അസ്സലൊരു ഫോട്ടോയും …. എന്ത് സുന്ദരനാ ന്റിക്കാക്ക ഈ ഫോട്ടോയിൽ ….. ഞാൻ സ്ക്രീനിൽ തന്നെ നോക്കി നിന്നു….. മതി …. ഇനി എനിക്കിതുമതി. എന്ത് സങ്കടം വരുമ്പോഴും ഈ ഫോണെടുത്ത് നോക്കിയാൽ ഇതിൽ എന്റെ ഇക്കാനെ കാണാലോ…. എനിക്ക് …. എനിക്കതുമതി…. ഈ മുഖത്തേക്കാളും വലുതായി ഈ ശാദിക്ക് വേറെന്തുണ്ടീ ദുനിയാവിൽ ……
എത്ര പെട്ടെന്നാ ഒരാഴ്ചയങ്ങ് കടന്ന് പോയത്. അത് പിന്നെ അങ്ങനയാ….. സ്വന്തം പൊരേല്‌ നിക്കുമ്പോ മിനുറ്റുകൾ മണിക്കൂർ പോലെയാ ഓടുന്നത്.കെട്ട്യോന്റെ വീട്ടിലാണെങ്കിൽ ഒരു ദിവസം ഒരു വർഷം പോലെയും.അവിടെന്ന് ഒരു മാസം തട്ടിക്കൂട്ടാനുള്ള പാട് ഒരു പെണ്ണിനേ അറിയൂ ….
വന്നിട്ട് ഒരാഴ്ച തികഞ്ഞിട്ടും റാഷിക്കായോ, റാഷിക്കാടെ വീട്ടിന്നോ ഒരാളും വിളിച്ചില്ല.ഇനി നിൽക്കുന്നത് പന്തിയല്ല, ഇൻഷാ അള്ളാഹ്.. നാളെ പോണം.
ഷാഹിക്കാനോട് റാഷിക്കാടെ വീട്ടിൽ കൊണ്ടു വിടണംന്ന് പറഞ്ഞപ്പഴേ ഇക്കാക്കാടെ മുഖമൊക്കെ അങ്ങ് വാടി….