“ഹലോ …. മോളേ…. കീർത്തി… “”ഏട്ടാ…. എന്താ ശബ്ദം വല്ലതിരിക്കുന്നെ “അനുരാഗിന്റെ ശബ്ദത്തിൽ വന്ന മാറ്റം ശ്രദ്ധിച്ചവൾ ആധിയോടെ ചോദിച്ചു…

“മോളെ അമ്മയെ കൂട്ടി വീട്ടിലേക്ക് വായോ.. അച്ഛൻ…… ”

” അച്ഛൻ , അച്ഛനെന്തു പറ്റി ” പെട്ടെന്ന് അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു… വിതുമ്പലോടെ ചോദിച്ചു

” മോളെ അച്ഛൻ നമ്മളെ വിട്ടു പോയി ”
വിതുമ്പലോടെയുള്ള അനുരാഗിന്റെ സ്വരം കേട്ടതും അവൾ വീഴാതിരിക്കാൻ കട്ടിലിന്റെ ഓരത്തു പിടി മുറുക്കി…. മറുതലയ്ക്കൽ ശബ്ദമൊന്നും കേൾക്കാതായപ്പോൾ അവൻ നന്നായി ഭയന്നു

” മോളെ കീർത്തി…. ”

“മ്…. ”
ഒരു ചെറിയ മൂളൽ മാത്രം മറുപടിയായി കൊടുത്തു അവൾ നിലത്തേക്കൂർന്നിരുന്നു, അവളുടെ മനസ് കാറ്റത്തഴിച്ചുവിട്ട ബലൂൺ പോലെ പാറി പറന്നു….

ഇനി തനിക്കൊരു ആശ്രയം ആരാണ്, ആരോട് പോയി പരാതികൾ പറയും, തന്നെ കേൾക്കാൻ ആരാ ഉള്ളത് പുറമെ അലറി കരയാൻ കൊതിച്ചവൾ , ശബ്ദം പുറത്തേക്ക് വരാൻ മടിച്ചു നിന്നു, എപ്പോഴും നിലക്കാതെ ഒഴുകികൊണ്ടിരുന്ന കണ്ണുനീരുപോലും പിണങ്ങിയ പോലെ, ഉള്ളിലെ വിഷമം പുറന്തള്ളാനാവാതെ അവളുടെ ശരീരം വിറകൊണ്ടു… അവൾ പല്ലുകൾ കടിച്ചു ഞെരിച്ചു…

അവളുടെ ശബ്ദം കേൾക്കാതായതോടെ അനുരാഗ് ഫോൺ കട്ട്‌ ചെയ്തു അമ്മയെ വിളിച്ചു. അവർ വന്നു നോക്കുമ്പോൾ മുടിയൊക്കെ പാറി പറന്നു ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയെ പോലെ വയർ മുട്ടുകൊണ്ട് ഉള്ളിലേക്കാക്കി നിലത്തു ചുരുണ്ടു കിടക്കുന്ന കീർത്തിയെ ആണ് കാണുന്നത്

” മോളെ എഴുന്നേൽക്ക്, നമുക്ക് പോകണ്ടേ , അവൻ എന്നെ വിളിച്ചു ”

” അമ്മേ എന്റെ അച്ഛൻ…… എനിക്കിനി ആരുണ്ടമ്മേ എന്നെ തനിച്ചാക്കിയില്ലേ ”
അവരെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു അവൾ പുലമ്പിക്കൊണ്ടിരുന്നു

” മോളെ , അപ്പോ ഞാനും അനുവുമൊക്കെ നിന്റെ ആരുമല്ലേ, അങ്ങനെ എന്റെ കുട്ടി ചിന്തിക്കരുത് , വാ നമുക്ക് അച്ഛനെ കാണണ്ടേ ” നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ മറച്ചു അവളുടെ പുറത്തു തടകികൊണ്ട് അവർ പറഞ്ഞു, അവളുടെ മുടി ചീകിയൊതുക്കി , ഇടാനുള്ള ഡ്രസ്സ്‌ എടുത്തു കയ്യിൽ കൊടുത്തു

“മോളെ എഴുന്നേൽക്ക് അച്ഛനെ വീട്ടിൽ കൊണ്ടുവരുമ്പോഴേക്കും നമുക്ക് എത്തണം.. മോള് മുഖമൊന്നു കഴുകി റെഡിയായിക്കെ, ഞാൻ അപ്പോഴേക്കും ടാക്സി വിളിക്കട്ടെ ” അവളെ പിടിച്ചെഴുന്നേൽപിച്ചുകൊണ്ട് അവർ പുറത്തേക്കിറങ്ങി…

അവൾ വാതിൽ അടച്ചു ബാത്റൂമിൽ മുഖം കഴുകാനായി പോയി, കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി നിൽകുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ അവളെ നോക്കി പരിഹസിക്കും പോലെ തോന്നി, തന്റെ ദുഃഖങ്ങൾക്ക് ഒരു അവസാനം ഇല്ലാത്തതുപോലെ ഒന്നിനുപുറകെ ഒന്നിങ്ങനെ ചുറ്റി വരിഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.പ്രിയപ്പെട്ടതെന്നു കരുതിയതൊക്കെ നഷ്ടമായി, ഒടുവിൽ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടത് അതാണ് ഇന്ന് വിട്ടകന്നത്,

” അനാഥ ” അവൾ സ്വയം വിശേഷിപ്പിച്ചു, മൂന്നക്ഷരത്തിൽ ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന പല അപ്രിയ സത്യങ്ങൾ, പലരെയും പറഞ്ഞുകേട്ടത് ഇന്ന് തനിക്കും ചാർത്തപെട്ടു, അനാഥ ആണോ താൻ ഒരുവേള ഒന്നുകൂടി ഇരുത്തി ചിന്തിച്ചവൾ പിന്നെ ഉറപ്പിച്ചു അതെ ആരോരും സ്വന്തമെന്നു പറയാനില്ലാത്ത അനാഥ, ഇനി എന്തിനു ജീവിക്കണം അച്ഛന്റെ കൂടെ തന്നെ പോകണം ഇനി തനിച്ചു വയ്യ അവളുടെ മിഴികൾ എന്തോ നേടാനെന്നവണ്ണം ചുറ്റിനും പരതി

“മോളേ, വാതിൽ തുറക്ക്… മോളേ കാർത്തു ”