?ഹൃദയബന്ധം? [ᶜ͢ᴿ͢ᴬ͢ᶻ͢ᵞ A J R] 159

ഞാൻ ഞെട്ടി കണ്ണ് തുറന്നു. ഇപ്പൊ എന്റെ മുന്നിൽ പുകപടലങ്ങൾ ഇല്ല. കുറെ ഡോക്ടർമാരും നേര്സമാരും. ചുറ്റിനും പേരറിയാത്ത കുറെ മെഷിനുകളും. നെഞ്ചിൽ വല്ലാത്ത ഭാരം പോലെ.

“മോനൂ ചേച്ചിയെ നോക്കടാ.”

വീണ്ടും എന്റെ ചേച്ചീടെ ശബ്‌ദം. തല ഒരു വശത്തേക്ക് ചരിച്ചു. ഹൃദയം പൊടിഞ്ഞു പോയി ആ കാഴ്ച കണ്ട്. പഴയ ഐശ്വര്യം തുളുമ്പുന്ന ആ മുഖം ഇപ്പൊ ഇല്ല. കരഞ്ഞ് തളർന്ന് ആകെ കോലം കെട്ടു. ഞാൻ നോക്കിയത് കണ്ടാണെന്ന് തോന്നുന്നു ഒഴുകിയിറങ്ങിയ കണ്ണുനീര് തുടച്ച് ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു ചേച്ചി. അതിലും അവൾ തോറ്റുപ്പോയി.

“മോനൂ ചേച്ചിയെ കൂട്ടാതെ എന്തിനാ ഒറ്റക്ക് ചാവാൻ പോയേ??”

ശബ്‌ദം പുറത്ത് വരാതെ അവൾ എങ്ങലടിച്ച് കരഞ്ഞു. ഈ നിമിഷം അങ്ങ് ഭൂമി പിളർന്ന് പോയിരുന്നെങ്ങി എന്ന് പോലും ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചു. ഞാൻ ചെയ്തത് വല്യ തെറ്റ് തന്നെയാ. പൊറുക്കാൻ പാടില്ലാത്ത തെറ്റ്. എന്നെ വളർത്തി വലുതാക്കിയ എന്റെ ചേച്ചിയെ ഒറ്റക്കാക്കി ഒരു പെണ്ണ് തേച്ച വിഷമത്തിൽ ഞാൻ ചാവാൻ പോയിരിക്കുന്നു. ഞാനും കരഞ്ഞു. പക്ഷെ കണ്ണീര് പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല.

“മോനൂന് വേഗം ബേധം ആവൂട്ടോ.”

എന്റെ നെറ്റിയിൽ അവൾ ചുണ്ടമർത്തി. സ്നേഹ ചുംബനം.

“ചേച്ചി സോറി.”

മുഖത്തെ ഓക്സിജൻ മാസ്‌ക് മാറ്റി ഞാൻ പറഞ്ഞു. ഒരു നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരി അതായിരുന്നു മറുപടി. അല്ലാതെ എന്ത് പറയാൻ?? കുറച്ചു നേരം കൂടി അവളെന്നോടൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഡോക്ടർ പുറത്തേക്ക് നിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. അവളിറങ്ങി പോകുമ്പോ പണ്ട് നേഴ്സറി സ്കൂളിൽ എന്നെ കൊണ്ടാക്കിയ ശേഷം ഗേറ്റ് കടക്കുമ്പോ ആ മുഖത്തുണ്ടാകുന്ന സങ്കടം അത് ഞാൻ ഇപ്പൊ വീണ്ടും കണ്ടു.

പല പല ഇൻജക്ഷനുകൾ, പല പല ട്രിപ്പുകൾ. അതെല്ലാം ശരീരത്തിൽ ഏറ്റപ്പോ രണ്ട് ദിവസം കൊണ്ട് തന്നെ എന്നെ വാർഡിലേക്ക് മാറ്റി. ചേച്ചി, പപ്പു, അമ്മാവൻ, അമ്മായി എല്ലാരും ഉണ്ടായിരുന്നു. ആരും ഒന്നും പറഞ്ഞ് കുറ്റപ്പെടുത്തിലാ. അല്ലെ തന്നെ ഇനി കുറ്റപ്പെടുത്തിട്ട് എന്ത് കാര്യം?? രാത്രി എനിക്ക് കൂട്ടിരിക്കാം എന്ന് പപ്പു പറഞ്ഞെങ്കിലും അവളതിന് സമ്മതിച്ചില്ല. അതികം ഭക്ഷണം ഒന്നും കൊടുക്കണ്ട എന്നായിരുന്നു ഡോക്ടർമാരുടെ ഓർഡർ. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഒന്നോ രണ്ടോ ബ്രെഡ് പിച്ചു തന്നു. അത് തന്നെ ആവും അവളും കഴിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക.