ഞാൻ പോകാൻ ഭാവിച്ചു …. ഹേയ് പോകാതെ… മഞ്ഞിന്റെ മറയില്ലാതെ ഗന്ധർവനെ കാണുമ്പോൾ നോക്കാതെ പോകുകയാണോ…? നിധിയേട്ടൻ ചിരിക്കുകയായിരുന്നു…..
ആ നുണക്കുഴി വിടർന്നു വരുന്ന ചിരിയിൽ താനില്ലാതെയായി പോകുമെന്ന് തോന്നി ….
കുന്നോളം സ്നേഹം ഉള്ളിലുണ്ടെങ്കിലും, ദേഷ്യം അഭിനയിച്ചു ഞാൻ നടക്കാൻ തുടങ്ങിയതും, നിധിയേട്ടൻ എന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ചതും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു ……
തന്റെ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കി പറഞ്ഞു …. “കൂട്ടുകാരുടെ മുന്നിൽ കളിയാക്കിയതല്ല… ഇപ്പൊ പ്രേമിച്ചു നടക്കാനുമല്ല…. ഇഷ്ടം ആയതുകൊണ്ട് തന്നെയാ …. ഇയാളുടെ പഠിത്തം ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു , എനിക്കൊരു
ജോലിയും കിട്ടിയിട്ട് ഞാൻ വീട്ടിൽ വന്നു ചോദിക്കും ….” എന്തൊക്കെയാ ദേവീ ഈ കേൾക്കുന്നത്… ആ കൈ തട്ടിമാറ്റി ഞാനോടുമ്പോൾ,… വരമ്പിനറ്റത്തെ പാലമരം നിർത്താതെ പൂ കൊഴിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു ….
ആ ചിരി ഒന്ന്നുകൂടെ കാണാൻ മാത്രം, ഓടുന്നതിനിടയിൽ വെറുതെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി ….. നിധിയേട്ടൻ നിന്നവിടം ഒരു ഇല പോലും അനങ്ങാത്തയത്രയും നിശബ്ദവും, ശൂന്യമായിരുന്നു….
തുടരും ….