ശിവദം 74

അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരു ചിരി വിരിഞ്ഞു..
ഇരുട്ടില്‍ കയ്യില്‍ തടഞ്ഞ ചില്ല മുറുകെ പിടിച്ച് അവള്‍ പരതി.

.ചാത്തന്‍ കുന്നിന്റെ അരുകിലായ് കുത്തി വച്ച കമ്പികളിലൊരെണ്ണം ഇടതുകൈകൊണ്ട് പിഴുത് അവന്റെ കണ്ണുകളിലാഴ്തി …

വേദനിച്ചിട്ടും പിടിവിടാത്ത അവനെ നോക്കി ഒന്നുകൂടി ചിരിച്ചവള്‍ കൈകള്‍ വിടുമ്പോള്‍ മനസ്സ് ശാന്തമായിരുന്നു.
തെറിച്ച് വീണ തന്റെ വസ്ത്രം എന്തിലോ ഉടക്കി..

അപ്പോളേക്കും അയാള്‍ എരിയുന്ന ചിതയിലേക്ക് വീണിരുന്നു..

ദേവൂട്ടാ..ദേവൂട്ടാ വസുവിന്റെ ഒച്ച…

“വസൂ…”!

അവശേഷിച്ചിരുന്ന ശക്തിയും പ്രതീക്ഷയുമായ് വിളിച്ചപ്പോള്‍ കണ്ടു മിന്നായം പോലെ അവന്‍..
കൂടെ ആരുടെ ഒക്കെയോ തലകളും.
ജീവിതത്തിനും മരണത്തിനുമിടയില്‍ ഇനിയും കുറച്ച് നിമിഷങ്ങള്‍ മാത്രം..!

കുന്നിന് താഴേക്ക് ഇട്ട ഏണിയിലൂടെ അവന്‍ വന്നതും കൈകളില്‍ പിടിച്ചതും മാത്രമേ ഓര്‍മ്മയുള്ളൂ …

കണ്ണ് തുറന്നപ്പോള്‍ അമ്മയുടെ മടിയിലാണ്..ശരീരത്തിലെവ്ടെ ഒക്കെയോ ചതവിന്റെ വേദന..കൈമുട്ടുകളില്‍ നിന്നൊക്കെ തൊലി പോയിരിക്കുന്നു..

“.അമ്മേ വസു എവ്ടെ..ഒന്ന് വിളിക്കൂ .!

..വസൂ അവൻ പുറത്തു പോയല്ലോ മോളെ..

.
അന്നത്തെ പകലിനു വല്ലാത്ത വിരസത തോന്നി.

.ഉച്ച ആയപ്പോളേക്കും വസു എത്തി കയ്യില്‍ ടിക്കറ്റുമായ്..പീലി..നാളെ രാവിലെയാണ് ട്രെയിന്‍ …കൊണ്ടുവിടാന്‍ ടാക്സി വരും…

ടിക്കറ്റ് കയ്യില്‍ വാങ്ങിയപ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ എന്തേ ദേഷ്യം നിറഞ്ഞു..