ശിവദം 74

ഈ ഇടുങ്ങിയ ചെമ്മണ്‍പാതയുടെ അവസാനമാണ് താന്‍ തിരയുന്നത്…അസ്സ്തമയ സൂര്യന്‍ കുന്നിനു താഴേക്ക് മറയുന്നു…ചെമ്മണ്ണ് സ്വര്‍ണ്ണം പോലെ തിളങ്ങുന്നുണ്ട്..

തേടി നടന്നതെന്തോ കിട്ടിയത് പോലെ അവള്‍ ആ കുത്തനെ ഉള്ള ചെമ്മണ്‍ പാത ഓടി കയറി..

ഇത് തന്നെയാണ് ഇത് തന്നെയാണ് വര്‍ഷങ്ങളായ് തന്റെ സ്വപ്നത്തില്‍ നിറഞ്ഞത്…ഇതിന്റെ അർഥം തേടി ആണ് താൻ ഇവിടം വരെ വന്നത്..

അവളുടെ ഹൃദയം ആകാംക്ഷകൊണ്ടും വേഗതകൊണ്ടും ഉച്ചതില്‍ മിടിച്ചു…

ഓടി കയറുന്ന മണ്‍പാതയ്ക്കോപ്പം ഇരുട്ട് വീണ് ചുറ്റും ഇരുട്ടായത് പോലെ..പക്ഷെ അതിനും അപ്പുറം ആരോ രണ്ട് പേരുടെ നിഴൽ ഉണ്ട്…അവർ കൽപ്പടവിൽ ഇരിക്കുന്നു…ഒന്ന് വസുവാണ്..മറ്റേത് താനും…!

“ദേവൂട്ടീ നിന്നോട് പറഞ്ഞതല്ലേ ഒറ്റയ്ക് ഇവ്ടേക്ക് വരരുതെന്ന്..ആള്‍ക്കാര്‍ എന്തും പറഞ്ഞോട്ടെ…എനിക്കറിഞ്ഞൂടേ പെണ്ണേ നിന്നെ..എന്റെ ഐശ്വര്യം ആണ് നീ…നിന്റെ കഴുത്തില്‍ ഞാന്‍ താലി കെട്ടിയാല്‍ നമ്മളിലൊരാളുടെ മരണം അതാണോ എന്റെ ദേവൂട്ടനെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നേ..

നോക്ക് പെണ്ണേ പത്തില്‍ പത്ത് പൊരുത്തം നോക്കി കെട്ടിയ എന്റെ അമ്മ വിധവ ആയില്ലേ?”

അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ അപ്പോഴും പൊഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“..വസൂ മരണത്തെ എനിക്ക് പേടിയില്ല …നമ്മളില്‍ ഒരാളുടെ ജീവനെങ്കില്‍ അത് ശാപം കിട്ടിയ എന്റെ ജന്മത്തിന്റേതാകട്ടെ..!

. നമുക്കിടയില്‍ മരണയോഗം പറഞ്ഞപ്പോള്‍ മുതല്‍ ഞാനതാണ് ആഗ്രഹിച്ചത്..

പക്ഷെ അതിനുമുന്നെ ഒരു ദിവസമെങ്കിലും എനിക്ക് നിന്റെ പെണ്ണായ് ജീവിക്കണം…നിന്റെ ദേവൂട്ടാന്നുള്ള വിളികേട്ട് ആ നെഞ്ചില്‍ ചാഞ്ഞ്…നമ്മുടെ കാവിലെ മിന്നാമിന്നി കൂട്ടങ്ങളോട് ചങ്ങാത്തം കൂടി ആകാശത്തെ നക്ഷത്രങ്ങളോട് കഥ പറഞ്ഞ് നിന്റെ പെണ്ണായ് ആ കരവലയത്തില്‍ ഉറങ്ങണം..ഒരിക്കലും ഉണരാത്ത ഒരുറക്കം..

പക്ഷെ വസൂ അങ്ങനെ ഞാന്‍ മരിച്ചാലും ഞാന്‍ പുനര്‍ജ്ജനിക്കും…ഒരുപക്ഷെ നിന്നെ ഞാന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞെന്നു വരില്ല…നിന്റെ സ്നേഹം ഓര്‍ത്തെന്നു വരില്ല..പക്ഷെ പക്ഷെ നീ എന്നെ തേടി വരണം..ഈ ജന്മത്തില്‍ കൊതിച്ചതൊക്കെ എനിക്ക് അടുത്ത ജന്മത്തില്‍ വേണം.”

“.മതി മതി നീ എന്തോക്കെയാ ദേവൂട്ടാ പറയണേ..ഇതൊക്കെ നിന്റെ വെറും പേടിയാണ് ഒന്നും സംഭവിക്കില്ലാ..!

നിന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട മഹാദേവന് ചാര്‍ത്താന്‍ നീ കെട്ടി കൊണ്ട് വന്ന ഈ കൂവളമാല ഇല്ലേ?