രുധിരാഖ്യം [ചെമ്പരത്തി] 367

ഒന്ന് മഞ്ഞുകട്ടയേക്കാൾ ധവള നിറം പൂണ്ടിരുന്നുവെങ്കിൽ അടുത്തത് ഇരുളിനെക്കാൾ കറുത്ത്‌ പോയിരുന്നു ….!!!

അവളുടെ സമൃദ്ധമായ  സ്വർണ്ണ  മുടി താഴേക്ക് വീഴാതെ രഘുവിന് മുകളിൽ ഒരു കുടപോലെ വിടർന്നു നിന്നു…!!!

അവളുടെ തിളക്കമേറിയ നീലക്കണ്ണുകളിലും ചോര തുള്ളികൾ ‘ ഇറ്റു വീഴാൻ  വെമ്പി നിൽക്കുന്ന  ചുണ്ടുകളിലും ആണൊരുത്തനെ മയക്കുന്ന  നനുത്തൊരു പുഞ്ചിരി ഉണ്ടായിരുന്നു….

ഒരു നിമിഷം ആ തളിർ മേനിയിൽ മിഴിനട്ടു, ആ സൗന്ദര്യത്തിൽ ലയിച്ചു  നിന്ന അവൻ സ്വബോധം വീണ്ടെടുത്ത് പിന്നോട്ടേയ്ക്ക് ഓടാൻ ആഞ്ഞുവെങ്കിലും, നിലത്തെ പൊടിയിലൂടെ അവന് പുറകെ എത്തിയ ആ അനക്കം,അത് ചുറ്റും പടർന്ന് വേരുകൾ ആയി പരിണമിച്ച് അവന്റെ കാലുകളിൽ ചുറ്റിപ്പിണഞ്ഞു…..

കാലുകളിലൂടെ എന്തോ ചുറ്റിപ്പിണയുന്നത് അറിഞ്ഞവൻ തല താഴ്ത്തി നോക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അതിനു മുൻപേ അവനു മുകളിൽ  തൂങ്ങിക്കിടന്ന ആ രൂപത്തിന്റെ വിരലുകളിൽ ഒന്ന് ചൂണ്ടക്കൊളുത്ത് പോലെ വളഞ്ഞ് അവന്റെ അടിത്താടിയെ തുളച്ച് വായിലേക്ക് കയറി….

ഒരു നിലവിളി അവന്റെ കണ്ഠത്തിൽ നിന്ന് പുറത്ത് ചാടുന്നതിനു മുൻപേ തന്നെ കഴുത്തിൽ നിന്ന് വേർപെട്ട തലയ്ക്കൊപ്പം നട്ടെല്ലു കൂടി ഒരു അലങ്കാരം പോലെ അതിൽ തൂങ്ങിയാടി….

ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾ തുള്ളി വിറച്ച  തലയില്ലാത്ത ആ ശരീരം ചോര ചീറ്റി തെറിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് നിന്നനിൽപ്പിൽ തന്നെ നിന്നുവെങ്കിലും,
അവളപ്പോഴും കയ്യിൽ തൂക്കിപ്പിടിച്ച അവന്റെ തലയിൽ നിന്ന് നട്ടെല്ലിലൂടെ ഊറിയ രക്തത്തിന്റെ അവസാന തുള്ളിയും  തന്റെ സർപ്പത്തിന്റെതുപോലെ