യമദേവൻ ഫ്രം കാലപുരി [ചാണക്യൻ] 108

പക്ഷെ അപ്പോഴാണ് താനൊരു ആത്മാവ് ആണെന്നും ഇത് മറ്റൊരു ലോകമാണെന്നുമുള്ള ബോധം അവനുണ്ടാകുന്നത്.

പൊടുന്നനെ ആ പക്ഷിയുടെ കഴുത്തിൽ നിന്നും ആയാസത്തോടെ നിലത്തേക്ക് ഊർന്നിറങ്ങിയ സ്ത്രീ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കാലന് സമീപം വന്നു നിന്നു കുമ്പിട്ട് വണങ്ങി.

ദേവൻ ചിരിയോടെ കണ്ണു ചിമ്മി.

അത് കണ്ടതും ആ സ്ത്രീ അതേ പുഞ്ചിരിയോടെ യമദേവന്റെ കാലിൽ ചുറ്റിപിടിച്ചു നിക്കുന്ന നന്ദന മോളുടെ നേരെ നീട്ടി.

ഒരു കുഞ്ഞു തുമ്പിയെ പോലെ അവൾ പാറി വന്ന് ആ സ്ത്രീയുടെ മാറിൽ പറ്റി ചേർന്നു നിന്നു.

ആ കുസൃതി കുടുക്കയെ ചേർത്തു പൊതിഞ്ഞുകൊണ്ട് അവർ ദണ്ഡുമായി പക്ഷിയുടെ സമീപം നടന്നു.

പതിയെ നിലത്തു നിന്നും തള്ളവിരലിലൂന്നി അവർ കുഞ്ഞിനെയുംകൊണ്ട് പൂമ്പാറ്റയെ പോലെ മുകളിലേക്കുയർന്നു.

ഈ ദൃശ്യമൊക്കെ കണ്ട് ദാസൻ ആകെ അത്ഭുത പരതന്ത്രനായി നിന്നു.

ആ പക്ഷി രാജന്റെ ചിറക്കുകൾക്കിടയിൽ  തൂവലുകളുരുമ്മി കൊണ്ട് പഞ്ഞി കൊട്ടാരത്തിലെന്ന അനുഭൂതിയിൽ നന്ദന കുട്ടിയുടെ ഗോട്ടി കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി.

ആരെയും മയക്കുന്ന പുഞ്ചിരി അവൾ അവർക്കായി സമ്മാനിച്ചു.

ദേവന്റെ നിർദ്ദേശം കിട്ടിയതും ആ സ്ത്രീ കയ്യിലിരുന്ന ദണ്ഡ് ഒരു തവണ ചുഴറ്റി.

പൊടുന്നനെ അത് ചിറകടിച്ചു കൊണ്ട് മുകളിലേക്കുയർന്നു.

രണ്ടു തവണ അവരെ നോക്കി വലം വച്ച ശേഷം അത് മേഘ പാളികൾക്കിടയിൽ മറഞ്ഞു.

ഒരു പൊട്ടു പോലെ ആ രൂപം കണ്ണിൽ നിന്നും മറയുന്ന വരെ ദാസൻ നോക്കി നിന്നു.

മാളൂട്ടിയെ ഒരു നോക്ക് കാണാൻ അവന് കൊതിയായി.

തന്റെ പൊന്നു മകളെ കാണാൻ മനസ് വെമ്പി.

പക്ഷെ എങ്ങോട്ടും പോകാൻ കഴിയില്ലെന്നുള്ള വസ്തുത അവന് അറിയാമായിരുന്നു.

ഒരു നോക്ക് അവൻ യമദേവനെ നോക്കി.

അദ്ദേഹം കഴിയില്ലെന്ന് അവനെ നോക്കി നിഷേധർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടി.

പിന്നൊന്നും ചോദിക്കാനോ പറയാനോ ദാസൻ നിന്നില്ല.