ബെത്ലഹേമിലെ മഞ്ഞുകാലം?? (മനൂസ്) 2561

അവളുടെ ശരീരം കൂടുതൽ ചൂട് പിടിച്ചു..

“ഇനി നിന്നെ ഞാൻ എങ്ങോട്ടേക്കും വിടില്ല…”

“ജോയി..”

“നീ ഒന്നും പറയണ്ട…”

അവളെ തടഞ്ഞുകൊണ്ടാവൻ പറഞ്ഞു..

“നിനക്ക് തന്ന സമയം കഴിഞ്ഞു.. ഇനിയും ഇങ്ങനെ ജീവിക്കാൻ വയ്യ…നിന്നെയും മോനെയും ഇങ്ങനെ പിരിഞ്ഞു ജീവിക്കാനുള്ള അത്ര ശക്തിയൊന്നും എനിക്കില്ല…”

അവൻ അത് പറഞ്ഞവളുടെ കണ്ണിലേക്ക് നോക്കി…അവൾ അവനെ അനുകമ്പയോടെ നോക്കി..

“എന്തോ എനിക്കിപ്പോഴും നീ എന്റെ സ്വന്തമല്ലാത്തത് പോലെ തോന്നുന്നു… എന്നിൽ നിന്നും നീ അകലുന്നത് പോലെ..

എനിക്കറിയില്ല ഹെലൻ.. എന്റെ ചിന്തകൾ …എനിക്ക് ഭ്രാന്ത് പിടിക്കും ചിലപ്പോൾ.. നീ എന്നാൽ എനിക്ക് ഭ്രാന്താണ്‌ …അത് മറ്റാരേക്കാളും നിനക്കാറിയാം..”

അവൻ ഒറ്റ ശ്വാസത്തിൽ പറഞ്ഞു നിർത്തിയതും അവൾ അവനെ പൂണ്ടടക്കം കെട്ടിപ്പുണർന്നു…ഇരുവരും പരസ്പരം കൈകൾ വരിഞ്ഞുമുറുക്കി ഒന്നും പറയാതെ അങ്ങനെ കുറച്ചു നേരം നിന്നു…

അമ്മച്ചിയുടെ താഴെ നിന്നുള്ള വിളിയാണ് ആ ആശ്ലേഷ നിമിഷങ്ങൾക്ക് വിരാമമിട്ടത്..

വൈകിട്ട് കുട്ടാപ്പി സ്‌കൂളിൽ നിന്നും വന്നതും ഓടി ജോയലിന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് കയറി.. അവനെ കണ്ടിട്ട് ആഴ്ചകൾ പിന്നിട്ടിരുന്നു…ഉമ്മറത്ത് നിന്നുള്ള ഇരുവരുടെയും സ്നേഹപ്രകടനങ്ങൾ ഹെലൻ മനസ്സ് നിറഞ്ഞു നോക്കിയിരുന്നു…

മരുന്നുകൾ സദാ സമയം കഴിപ്പിക്കാൻ മീന ശ്രദ്ധിച്ചു…മേരി അവർക്കുള്ള അത്താഴം തയ്യാറാക്കുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു…

ഏറെ നാളുകൾക്ക് ശേഷം പപ്പയും മമ്മിയുമായി തന്റെ വീട്ടിൽ കൂടാൻ പറ്റുന്നതിന്റെ സന്തോഷത്തിലായിരുന്നു കുട്ടാപ്പി…

മരുന്നിന്റെ ആലസ്യത്തിൽ ഹെലൻ അന്ന് പതിവിലും നേരത്തേ കിടന്നു…

പിറ്റേന്ന് ജോയൽ ഓഫീസിൽ നിന്നും ലീവ് എടുത്തിരുന്നു… ഹെലൻ അടുത്ത രണ്ട് ദിവസത്തേക്ക് നേരത്തെ തന്നെ ലീവ് എടുത്തു…

രാവിലെ ജോയലിനോടൊപ്പം പ്രാതൽ കഴിക്കുന്നതിനിടയിലാണ് ഹെലന്റെ ഫോണിലേക്ക് ഒരു കാൾ വരുന്നത്…

“ഹലോ..”

ഹെലൻ പറഞ്ഞു… മറുപടിയില്ല…

“ഹലോ…”

അവൾ വീണ്ടും ചോദിച്ചു… മറുപടി ഒന്നും കിട്ടാതെ വന്നപ്പോൾ അവൾ കട്ട് ചെയ്യാൻ ഒരുങ്ങിയതും അപ്പുറത്ത് നിന്നും മറുപടി വന്നു…

“ഹലോ…”

ആ സ്വരം കേട്ടതും അവളുടെ ശരീരം തളർന്നു…

അവൾ ഒന്നും പറയാതെ കാൾ കട്ട് ചെയ്തു…

മറുവശത്ത് കുട്ടാപ്പിയെ കഴിപ്പിക്കുന്ന തിരക്കിലായത് കൊണ്ട് ജോയൽ അവളുടെ ചെയ്തികളിൽ വലിയ ശ്രദ്ധ കൊടുത്തിരുന്നില്ല…