*പ്രണയമഴ…?* 3 398

“ഞാൻ ഒരു ഓർഫൻ ആണെന്ന് അറിയാലോ… ജനിച്ചത് മുതൽ അച്ഛനെ കാണാനുള്ള ഭാഗ്യം ഉണ്ടായിട്ടില്ല… എന്റെ അഞ്ചാമത്തെ വയസ്സിൽ അമ്മയും പോയി… പിന്നെ വളർന്നത് മുത്തശ്ശിയുടെ കൂടെയാ… എനിക്ക് പത്തൊൻമ്പത് വയസ്സുള്ളപ്പോൾ മുത്തശ്ശിയും മരിച്ചു…രണ്ടുപേരുടെയും കുഴിമാടം തറവാട്ടിൽ തന്നെയാ… ഞാൻ ഒറ്റക്ക് ആയത് കൊണ്ട് പാവപ്പെട്ട ഒരു ചേട്ടനും കുടുംബവും ആണ് അവിടെ ഇപ്പൊ താമസിക്കാൻ കൊടുത്തിരിക്കുന്നത്…

നാളെ നമുക്ക് അത്രേടം വരെ ഒന്ന് പോയാലോ… പ്ലീസ് വരാൻ പറ്റില്ലാന്ന് മാത്രം പറയല്ലേ ഞാൻ വേണമെങ്കിൽ കാല് പിടിക്കാം…” കൊച്ച് കുഞ്ഞിനെ പോലെ കെഞ്ചി പറയുന്ന അശ്വിനോട് മറുത്തൊന്നും പറയാൻ തോന്നിയില്ല… തലയാട്ടി സമ്മതം അറിയിച്ച് കഴിച്ച് കഴിഞ്ഞ പ്ലേറ്റ് എടുത്ത് അടുക്കളയിലേക്ക് ചെന്നു… അപ്പോഴേക്കും അശ്വിനും അവന്റെ പ്ലേറ്റ് അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി കൊണ്ട് ഒന്ന് ഇളിച്ച് കൊടുത്തു…

പരന്ന് കിടക്കുന്ന കിച്ചൻ അടുക്കി പൊറുക്കി മുറിയിലേക്ക് കയറാൻ നേരം പിറകിൽ നിന്നും അശ്വിന്റെ വിളി വന്നു… എന്തെന്ന ഭാവേന അവൾ തിരിഞ്ഞ് നോക്കി…

“താങ്ക്സ്… Nd I laav u so much ma sweet heart…!!” അവളുടെ അധരങ്ങൾ കൈകൾ കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞ് പിടിച്ച് അവൻ ആ കൈകൾ അവന്റെ ചുണ്ടിൽ അമർത്തി വെച്ച് മുറിയിലേക്ക് ഓടി കയറി…

മാനസിയുടെ കവിളുകൾ ചുവന്നു… എന്തെന്ന് ഇല്ലാതെ സങ്കടം വന്നു… കൈകൾ ചുരുട്ടി പിടിച്ച് കൊണ്ടവൾ മാറിൽ പതിഞ്ഞ് കിടക്കുന്ന ആലില താലിയിലേക്ക് ഒന്ന് നോക്കി…

____________________________?