നിർഭയം 4 [AK] 331

അവൻ ശ്വാസം വിടാൻ നന്നേ ബുദ്ധിമുട്ടുകയായിരുന്നു… ഭയം കൊണ്ട് അവന്റെ ശബ്ദം പുറത്ത് വന്നിരുന്നില്ല…കണ്ണുകളിലൂടെ വെള്ളം ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു… ആ ഉടലാകെ വിറച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു….

അവനധികസമയത്തിന് മുന്നേ തന്നെ നിശ്ചലനായി… ആ കണ്ണുകൾ പുറത്തേക്ക് തുറിച്ചു വന്നു… പിന്നിൽ നിന്നൊരു കത്തി അവന്റെ പിൻകഴുത്തിലൂടെ തുളഞ്ഞുകയറി മുൻവശത്തെത്തിയിരുന്നു… അവൻ നിലം പതിക്കുന്നത് കണ്ടുനിന്ന എല്ലാവരെയും ഭീതിയുടെ കൊടുമുടിയിലെത്തിച്ചു… സുരേന്ദ്രന്റെ കൈകൾ അവളുടെ മേലുള്ള പിടി അയഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിരുന്നു… മായ പേടിയോടെ കണ്ണുകൾ പൊത്തി നിലത്തിരുന്നു… എങ്ങും നിശബ്ദത… അതിനിടയിൽ സുരേന്ദ്രൻ ഉമിനീരിറക്കാൻ പോലുമാവാതെ നിൽക്കുകയായിരുന്നു…രണ്ടു തല ഹാളിന്റെ തറയിലൂടെ ഉരുണ്ടുവരുന്നത് കണ്ട് അയാൾ ചുറ്റും കണ്ണുകൾ പരതി… കയ്യും കാലും അനങ്ങാത്ത അവസ്ഥ..

ആ അവസ്ഥയിലും ജുനൈദിന്റെ ചുണ്ടുകളിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു… ഗുണ്ടകളിൽ നിന്നും പിടിവിട്ടുപോയ ജുനൈദ് നിലത്തേക്ക് കമിഴ്ന്നടിച്ചു വീണുകഴിഞ്ഞിരുന്നു… അപ്പോഴും ആശ്വാസത്തിന്റെ ഒരു പുഞ്ചിരി ആ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്നു…

പകപ്പോടെ തന്നെ തന്റെ അനുയായികളോട് വിറയോട് കൂടിയാണെങ്കിലും അവൻ അലറി…..

“ആരായാലും വെറുതെ വിടരുതവന്മാരെ… തീർക്കെടാ….”

എന്നാൽ തുരുതുരെ മെഷീൻ ഗണിൽ നിന്നും വരുന്ന വെടിയുണ്ടകളുടെ ഒച്ച കേട്ട് അവൻ നടുങ്ങി… ദിക്കറിയാതെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും പായുന്ന തന്റെ അനുയായികൾ ഒന്നിന് പുറകെ ഒന്നായികൊണ്ട് നിലംപതിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാഴ്ച സുരേന്ദ്രന്റെ സമനില തെറ്റിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു…

“ധൈര്യമുണ്ടെങ്കിൽ മുന്നോട്ട് വാടാ പട്ടികളെ…”

എന്നാൽ അപ്പോഴേക്കും വെടിയൊച്ച നിന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു….