നിഴൽക്കുത്ത്‌ [Shana] 150

” പാർത്ഥ നിനക്കറിയുമോ നീ എന്നോട് മരണത്തെ കുറിച്ചു പറയുമ്പോഴൊക്കെ ഞാൻ പിൻവലിഞ്ഞിരുന്നു കാരണം മരണം നിഴൽ പോലെ കൂടെയുണ്ടെന്നറിയാം ഞാൻ അതിനെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നെങ്കിലും മരണത്തെ എനിക്ക് ഭയമായിരുന്നു മരിക്കാൻ ഭയം അല്ലേ പാർത്ഥ ”

” ഇന്നിപ്പോൾ ആ ഭയം എന്നിൽ നിന്നും വിട്ടൊഴിഞ്ഞു പോയി പക്ഷെ അത് നിന്നെ ബാധിച്ചു അതുകൊണ്ടാണ് നിന്റെ നെറ്റിയിൽ വിയർപ്പുകണങ്ങൾ പൊടിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് ” മിഴികൾ അവന്റെ മുഖത്തുനിന്ന് അവൾ വ്യതിചലിപ്പിച്ചില്ല

“സ്വാതി നീ പറഞ്ഞതൊക്കെ ശെരിയാണ് പക്ഷേ ഒരിക്കൽപോലും നീ അങ്ങനെ ചെയ്യുമെന്ന് കരുതിയില്ല ” അസ്സ്വസ്ഥതയോടെ അവൻ പറഞ്ഞു

“ചിലതിങ്ങനെയാണ് പാർത്ഥ നമ്മളുടെ ഇഷ്ടമില്ലായ്മയെ മാറ്റിപ്രണയിപ്പിക്കാൻ ചിലർക്കൊരു കഴിവുണ്ട്. അത് നിന്നിലും ഉണ്ട് അതുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ അതിലേക്ക് വഴുതി വീണത് ”

“നിനക്കറിയോ ആദ്യം എനിക്കിരുട്ടിനെ ഭയം ആയിരുന്നു . ഇരുട്ടിൽ മരണം ആണ് ഞാൻ കണ്ടത് എല്ലാരും പറയും പോലെ എനിക്ക് മരണത്തെ ഭയമില്ലെന്ന് ഞാൻ വിളിച്ചുപറയുമായിരുന്നു പക്ഷെ ഉള്ളിന്റെയുള്ളിൽ മരണമെന്ന് കേൾകുന്നതേ ഒരു വിറയൽ ആണ്. മരണം നടന്ന വീടുകളിൽ പോയാൽ ദേഹി വിട്ടൊഴിഞ്ഞ ദേഹത്തെ ഞാൻ നോക്കാറില്ല അവിടെ ഉയരുന്ന കർപ്പൂരത്തിന്റെയും ചന്ദനത്തിരിയുടെയും ഗന്ധം എന്നെ വലം വെക്കുംപോലെ തോന്നാറുണ്ട്. ഇന്നും മരണത്തിന്റെ ഗന്ധം അതുതന്നെയാണെന്നാണ് ഞാൻ കരുതുന്നതും ” യാന്ത്രികമായി അവൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു

അവൾ വേറെവിടെയോ എത്തിപ്പെട്ടത് പോലെ അവനു തോന്നി

“സ്വാതി നമുക്ക് വേറെ വല്ല വിഷയവും സംസാരിക്കാം അതല്ലേ നല്ലത്….” ഉള്ളിലെ വിറയൽ അടക്കിവെച്ചു അവൻ ചോദിച്ചു