നിഴൽക്കുത്ത്‌ [Shana] 150

“നിനക്ക് ഭയമാണ് പാർത്ഥ… മരണത്തെ ഭയം മരണത്തോടുള്ള എന്റെ പ്രണയത്തെ പരിപോഷിപ്പിച്ചത് നീയല്ലേ , പിന്നെ ഇപ്പോ നീ എന്തിനു ഭയക്കുന്നു , നീ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടില്ലേ മരണം നേരിട്ടു കണ്ടാസ്വദിക്കണമെന്ന് എന്നിലൂടെ നിന്റെ ആ ആഗ്രഹം സാധ്യമാകുമ്പോൾ സന്തോഷിക്കുകയല്ലേ വേണ്ടത് ” ഏതോ ലഹരിക്കടിമപ്പെട്ട പോലെ അവൾ പറഞ്ഞു

“പക്ഷേ ഞാൻ… അല്ല നീ … ” അവന്റെ വാക്കുകൾ മുറിഞ്ഞു

“ഞാനും നീയുമല്ല പാർത്ഥ ഞാൻ ഞാൻ മാത്രം. ” അവളുടെ വാക്കുകളിൽ ദൃഢത കൈവന്നു

“സ്വാതി നമുക്ക് എന്തുവേണമെങ്കിലും ചെയ്യാം പക്ഷെ ഇപ്പോ ഈ നിമിഷം വേണ്ട …” അവന്റെ വാക്കുകൾ വിറകൊണ്ടു

സ്വാതി അവനെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി ഇന്നുവരെ കണ്ട പ്രണയഭാവമല്ല അവന്റെ നീല കണ്ണുകളിൽ ഭയം മാത്രം… ആ നോട്ടം തുടർന്നുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു

” എന്തുകൊണ്ട്? എനിക്ക് ഭയമില്ലല്ലോ പിന്നെന്താണ് , ഇപ്പോ ഞാൻ സ്വബോധത്തിൽ തന്നെയാണ് , മരണമെന്നെ പുണരുന്നത് ഓരോ അണുവിലും അറിയണമെന്നുണ്ട് അതുകൊണ്ടുതന്നെ പൂർണ്ണ ബോധത്തോടെ ഞാൻ അതിലേക്ക് ഇറങ്ങാൻ ആഗ്രഹിച്ചു. ഇനിയെന്നെ പിന്തിരിപ്പിക്കാൻ നിനക്കാവില്ല … ”

അവളുടെ വാക്കുകൾ കേൾക്കുമ്പോൾ എ സി മുറിയിൽ ഇരുന്നിട്ടും പാർത്ഥൻ വിയർത്തുരുകാൻ തുടങ്ങി ഒരു ആശ്രയമെന്നോണം സിഗരറ്റ് എടുത്തു തീ കൊളുത്തി ചുണ്ടോടു ചേർത്തു

“പാർത്ഥ നമ്മുടെ സൗഹൃദം എങ്ങനെ തുടങ്ങിയെന്നത് ഓർമ്മയുണ്ടോ ” അവന്റെ പ്രവർത്തികൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു

യാന്ത്രികമായി അവൻ തലയനക്കി… ഊതി വിടുന്ന പുകച്ചുരുൾ അന്തരീക്ഷത്തിൽ ലയിച്ചു ചേർന്നു

“അക്ഷരങ്ങൾ അതായിരുന്നു നമുക്ക് സൗഹൃദം ഒരുക്കിത്തന്നത്.. ഞാൻ കോറിയിട്ട വരികളിൽ മരണം നിത്യവും കടന്നുവന്നപ്പോൾ നീയാണ് മരണത്തോടുള്ള എന്റെ ഭയം മാറ്റിയത് ”