ദക്ഷാർജ്ജുനം 12 [Smera lakshmi] 216

രാവിലെ ആയതും വിശ്വൻ വേഗം എഴുന്നേറ്റ് കൃഷ്ണനെ വിളിച്ചു.

ഒറ്റബെല്ലിന് തന്നെ കൃഷ്ണൻ ഫോണെടുത്തു.

 

എന്താടാ അതിരാവിലെ ഒരു കാൾ.

എന്തേ ശ്രീമതിയുമായി പിണങ്ങിയോ?

എങ്കിൽ എന്നത്തേയും പോലെ ഇങ്ങു പോരെ….നമുക്കൊന്നിച്ചു കഴിക്കാം.

എപ്പോഴും അതല്ലേ പതിവ്.

 

കൃഷ്ണൻ വിശ്വനെ കളിയാക്കി ചോദിച്ചു.

 

“കൃഷ്ണാ നിന്റെ കോമഡി കേൾക്കാനല്ല ഞാൻ വിളിച്ച്.

എനിക്ക് സീരിയസ്സായി കുറച്ച് കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കാനുണ്ട്.”

നരേന്ദ്രനേയും കൂട്ടി വൈകീട്ട് ബാറിലേക്ക് വാ….ഞാനിന്ന് ലീവാ.

 

ആ പിന്നെ ശേഖരൻ ഇന്നലെ നിന്നെ വിളിച്ചോ?

 

വിശ്വൻ ചോദിച്ചു.

 

ഇല്ല….ശേഖരൻ വിളിച്ചില്ല.

നിനക്കെന്താടാ പറ്റിയത്.

ഞാനങ്ങോട്ട് വരണോ?

 

ഏയ് വേണ്ട കൃഷ്ണാ….നമുക്ക് വൈകീട്ട് കാണാം.

 

ഹ്മ്മം…. ശരി.

 

വിശ്വൻ ഫോൺ വച്ചു.

 

ഇവനെന്തുപ്പറ്റി ശബ്ദമൊക്കെ വല്ലാതായിട്ടുണ്ട്.

അവന്റെ ഫ്ലാറ്റിലേക്കൊന്ന് പോയാലോ?

 

കൃഷ്ണൻ ആലോചിച്ചു.

 

ഹാ….ഇനിയിപ്പോൾ വേണ്ട.

വൈകീട്ട് കാണാം എന്നല്ലേ പറഞ്ഞത്.

 

“നിങ്ങളെന്താ മനുഷ്യാ ഇങ്ങനെ അന്തംവിട്ട് നില്ക്കുന്നെ

ആരാ വിളിച്ചത്?”

 

കൃഷ്ണന്റെ നിൽപ്പ് കണ്ട് അങ്ങോട്ട് വന്ന കൃഷ്ണന്റെ ഭാര്യ യമുന ചോദിച്ചു.

 

ഒന്നുമില്ലെടി..

 

വിളിച്ചത് വിശ്വനാ അപ്പോൾ ഞാൻ വെറുതെ ഒന്നാലോചിച്ചു നിന്നതാ.

 

എന്താടോ എനിക്കൊന്ന് ആലോചിക്കാനും സ്വാതന്ത്രമില്ലേ?

 

കൃഷ്ണൻ തമാശരൂപേണ യമുനയോട് ചോദിച്ചു.

 

ഹ്മ്മം….ഈയിടെയായി തമാശ കുറച്ച് കൂടുന്നുണ്ട്.

 

“രാത്രിയിലുള്ള വൈകി വരവ് നിർത്തുന്നതാവും നിങ്ങൾക്ക് നല്ലത്.

പണ്ടത്തെ പ്രായമല്ല അതോർമ്മ വേണം.

പറഞ്ഞില്ലെന്നു വേണ്ട.”

 

ഒരു ചിരിയോടെ അതുംപറഞ്ഞ് യമുന അവിടെ നിന്നും പോയി.