ദക്ഷാർജ്ജുനം 12 [Smera lakshmi] 216

“എന്തിനാടാ എന്നെ ഭയക്കുന്നത്.

അന്ന് ഞങ്ങളെ കൊല്ലാൻ വന്നപ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് നല്ല ധൈര്യമായിരുന്നല്ലോ….

 

ഇപ്പോൾ ആ ധൈര്യം എവിടെപ്പോയി?

ഞാനിനി ഒരിക്കലും തിരിച്ചു വരില്ല എന്നു കരുതി.

ഇത്രയും കാലം ജീവിതം ആസ്വദിച്ചു കഴിയുകയായിരുന്നു അല്ലേടാ….

 

ദക്ഷ അയാളുടെ കഴുത്തിൽ കുത്തിപ്പിടിച്ച് റൂഫ് ടോപ്പിന്റെ ഒരു സൈഡിലേക്ക് എടുത്തെറിഞ്ഞു.

 

ഒരു നിലവിളിയോടെ വിശ്വൻ അവിടേയ്ക്ക് അലച്ചു വീണു.

 

“ദക്ഷ  കൊടുങ്കാറ്റ് പോലെ അയാൾക്കരികിലെത്തി.

മാംസം കരിഞ്ഞ അസഹ്യമായ ദുർഗന്ധം അവളിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് ഒഴുകി.”

 

വിശ്വന് മനംപുരട്ടി.

 

ദക്ഷ വീണ്ടും അയാളെ എടുത്തുയർത്തി.

എന്നിട്ട് വേദനയോടെ പറഞ്ഞു.

 

“നിങ്ങൾക്ക് മാത്രമല്ല….ഈ ഭൂമിയിൽ എനിക്കും എന്റെ അർജ്ജുനേട്ടനും ഉണ്ടായിരുന്നു ജീവിക്കാനുള്ള അവകാശം.’

“നിങ്ങൾ ഞങ്ങളോടതു ചെയ്തില്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ ഇന്ന് ഞങ്ങളും ജീവിക്കുമായിരുന്നില്ലെടാ….”

 

“ദക്ഷയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണുനീർ ഒഴുകി ഇറങ്ങി.”

 

ഞങ്ങളെ ഇല്ലാതാക്കിയതിനു ശേഷവും നിങ്ങൾ എല്ലാവരും കൂടി  “ഞങ്ങൾക്ക് നേരെ ചെയ്ത എല്ലാ കർമ്മങ്ങളും പാഴായി പോയതൊന്നും” അറിഞ്ഞില്ല അല്ലേ….

 

“എന്നെ ഒന്നും ചെയ്യരുതെ…”