ചുവന്ന കണ്ണീരുകൾ [സഞ്ജയ്‌ പരമേശ്വരൻ] 90

“ഞാൻ നാടിന് വേണ്ടി കാവൽ നിൽക്കുമ്പോൾ; നാട് എനിക്ക് വേണ്ടി കാവൽ നിൽക്കും.”

    പൊയ്തൊഴിയുന്ന കണ്ണീരുകൾക്കിടയിലും ആ വാക്കുകളോട് അവൾക്ക് പുച്ഛമാണ് തോന്നിയത്.

           ഇതെല്ലാം കണ്ടുകൊണ്ട് ഹാളിലെ ചുവരിൽ ചില്ലുകൂട്ടിൽ അകപ്പെട്ട ഒരു പട്ടാളക്കാരൻ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എല്ലാം കണ്ട് നിസ്സഹായനായി ചിരിക്കാൻ മാത്രം കഴിയുന്ന ഒരാൾ. മരിച്ചിട്ടും മരിക്കാത്ത ഓർമകളുമായി ശാലിനിയുടെ മനസ്സിൽ ജീവിക്കുന്നവൻ. മുറിയിൽ പടർന്ന ചോരത്തുളളികളിൽ ചിലത് ആ കണ്ണുകളിലും എത്തിയിരുന്നു. അശ്രുക്കൾ പോൽ അവയും ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

— ശുഭം —