ആയിഷ ❤❤❤ [നൗഫു] 3605

എന്റെ ആയിഷു.. അവൾ…

 

❤❤❤

 

“ഇക്കാ… മക്കൾ അനേഷിക്കില്ലേ നമ്മളെ…”

 

“അനേഷിക്കും എന്നെ അല്ല, നിന്നെ…”

 

“അങ്ങനെ അല്ല.. ഉപ്പയോടാ അവര്ക് ഏറ്റവും ഇഷ്ട്ടം…”

 

“ഇഷ്ട്ടം എന്നോടാവും.. പക്ഷെ അവർക്കു നി ഇല്ലാതെ പറ്റില്ലല്ലോ… ഫിലു ഇന്നലെ മുതൽ ഒരു തുള്ളി വെള്ളം പോലും കുടിച്ചിട്ടില്ല…”

 

“ഇക്കാ, എന്റെ മക്കൾ..”

 

“മക്കളെ മാത്രമേ ഓർക്കുന്നുള്ളു പെണ്ണെ…”

 

❤❤❤

 

 

“പ്രഷർ കൂടിയതാണ് അക്ബർ..”

കൂട്ടുകാരനായ ഹരീഷ് കൈകളിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു…

 

“ഹരീഷ് ഇനി,.. എനിക്ക് എന്റെ ആയിഷു വിനെ തിരികെ വേണം… എത്ര പണം വേണമെകിലും ഞാൻ തരാം, പക്ഷെ നി എന്റെ ആയിഷു വിനെ തിരികെ നൽകണം.. പ്ലീസ്..”

തന്റെ കൈയിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഒരു കുഞ്ഞിനെ പോലെ കരയുന്ന അക്ബറിനെ എങ്ങനെ ആശ്വസിപ്പിക്കുമെന്ന് അറിയാതെ ഹരീഷ് നിന്നു..

 

“അക്ബർ ഞങ്ങൾ വേണ്ടത്തെല്ലാം ചെയ്യുന്നുണ്ട്.. ബാക്കി മുകളിലുള്ളവൻ കൂടി തീരുമാനിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ.. പ്രാർത്ഥിക്കുക.. മനസ്സ് നിറഞ്ഞു ചോദിക്കുക്ക.. ആയിഷു വിനു ഒന്നും വരുത്തല്ലേ എന്ന്…”

 

❤❤❤

 

“ഉപ്പാ…. ഉമ്മ”

തന്റെ രണ്ട് മക്കളും ICU വാർഡിന് മുമ്പിലേക് എത്തിയ അക്ബറിനെ കെട്ടിപിടിച്ചു കരയുവാൻ തുടങ്ങി…

 

ഉമ്മ, ആരുടെയോ ചുമലിൽ തല ചായ്ച്ചു കിടക്കുന്നുണ്ട്… ഒരടി പോലും ഇനി മുന്നോട്ട് ചലിപ്പിക്കാൻ കഴിയാതെ അക്ബർ അവിടെ ഇരുന്നു… തന്റെ രണ്ട് പൊന്നു മക്കളെ ചേർത്തിരുത്തി കൊണ്ട്…