അപൂർവരാഗം I [രാഗേന്ദു] 698

” അമ്മെ ഞാൻ..”

“അവളെ തേടി പോയതായെന്ന് എനിക്ക് അറിയാം..വിനു എല്ലാം പറഞ്ഞു.. ഇപ്പോളത്തെ നിന്റെ മനസികവസ്ഥ, ദേഷ്യം ഒക്കെ ഈ അമ്മക്ക് മനസിലാവും. പക്ഷെ എന്റെ മോൻ ദൈവത്തിനു നിരക്കാത്തത് ഒന്നും ചെയ്യരുത്. ഇങ്ങോട്ട് തിരിച്ചു പോര്. ”

ഇടറുന്ന ശബ്ദം..ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല..മിണ്ടാൻ സാധിച്ചില്ല..

“മോനെ അവരൊക്കെ വലിയ ആളുകൾ ആണ്.. നിന്നെ ഞങ്ങൾക് നഷ്ടപ്പെടാൻ വയ്യ.. ഞങ്ങൾക്ക് നി മാത്രമേ ഉള്ളു. ”

അമ്മ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്റെ മനസ് പൊടിഞ്ഞു..ഞാൻ ശ്വാസം ഒന്ന് ആഞ്ഞു വലിച്ചു.. മനസൊന്നു തണത്തു..

“പേടിക്കേണ്ട ഞാൻ.. ഞാൻ അരുതാത്തത് ഒന്നും ചെയ്യില്ല.. അവളെ കണ്ട് സംസാരിച്ചു വരാം.. എന്തിനു ഈ ചതി എന്നോട് ചെയ്തു എന്നെനിക്ക് അവളുടെ മുഖത്തു നോക്കി ചോദിക്കണം ഇല്ലെങ്കിൽ എനിക്ക് ഒരു സമാധാനം ഉണ്ടാവില്ല..

പിന്നെ അച്ഛൻ.. അച്ഛനോട് പറ ഞാൻ ഒരു തെറ്റും ചെയ്‌തട്ടില്ല എന്ന്. ഞാൻ കാരണം നാട്ടുകാരുടെ മുൻപിൽ..”

എനിക്ക് മുഴുമിക്കാൻ സാധിച്ചില്ല വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കുടുങ്ങി കിടന്നു..നിറഞ്ഞു വന്നു കണ്ണുകൾ..

“നാട്ടുകാർ എന്ത് വിചാരിക്കും എന്ന പേടി ഇല്ല.. നി എന്റെ മകൻ ആണ്. ഒരു പെണ്ണിനെ എന്നല്ല ആരെയും ചതിക്കാൻ എന്റെ മകന് സാധിക്കില്ല എന്ന എന്റെ വിശ്വാസം. സംസാരിച്ചു പെട്ടെന്ന് ഇങ് വാ.അച്ഛന് അങ്ങനെ നിന്നോട് മിണ്ടാതെ ഇരിക്കാൻ ആവില്ല.. നി എന്നാൽ ജീവൻ ആണ്..”

“മ്മ്മ്..”

ഒന്നു മൂളുക മാത്രമേ എന്നെക്കൊണ്ട് സാധിച്ചുള്ളൂ..

ഫോണ് കട്ട് ചെയ്ത് ബൈക്കിൽ കയറി. സമാധാനം തോന്നി.. അവളെ കൊല്ലാനുള്ള ദേഷ്യം ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കിലും അമ്മയുടെ ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ എന്തോ മനസ്സ് ഒന്ന് ശാന്തം ആയത് പോലെ..