അഥർവ്വം 5 [ചാണക്യൻ] 159

“അയ്യോ വേണ്ട കുഞ്ഞേ ഞമ്മള് സൈക്കിളില് പൊക്കോളാ ”

“അതു പറ്റില്ല… എന്റെ കൂടെ ബൈക്കിൽ കയറ്”

അനന്തു ശാഠ്യം പിടിച്ചു.

നിവൃത്തിയില്ലാതെ ബഷീർ അനന്തുവിന്റെ പുറകിൽ കയറി.

അയാൾ തന്റെ ബീവിയെ ഒന്ന് പാളി നോക്കി.

ജമീല സംഭ്രമത്തോടെ അയാളെ ഉറ്റു നോക്കി.

“പോകാം ”

“ശരി കുഞ്ഞേ ”

അനന്തു ഗിയർ മാറ്റി ബൈക്ക് മുന്നോട്ട് എടുത്തു.

ബഷീർ താഴെ വീഴാതിരിക്കാനായി അവനെ വട്ടം ചുറ്റി പിടിച്ചു.

ചെമ്മൺ പാതയിലൂടെ ബൈക്ക് പതിയെ ഇറക്കി റോഡിലേക്ക് കയറ്റിയ ശേഷം അനന്തു തറവാട് ലക്ഷ്യമാക്കി പായിച്ചു.

റോഡിനു ഇരു വശത്തുമുള്ള പ്രകൃതി ഭംഗിയും പച്ചപ്പും ആസ്വദിച്ചു കൊണ്ട് അവൻ ബുള്ളറ്റ് ഓടിച്ചു.

വല്ലാത്തൊരു അനുഭൂതി തന്നിൽ വന്നു നിറയുന്നതായി അവനു തോന്നി.

ഏതൊരു ബൈക്ക് ആദ്യം എടുക്കുമ്പോളും അപരിചിതത്വം തോന്നുമെങ്കിലും ഈ ബുള്ളെറ്റിനോട് മാത്രം അവനു തോന്നിയത് മുൻ പരിചയം മാത്രമാണ്.

ഒരുപാട് പ്രാവശ്യം ഓടിച്ചു പരിചയമുള്ളതുപോലെ.

തന്റെ യജമാനനെ വീണ്ടും കണ്ടു മുട്ടിയ സന്തോഷത്തിൽ ബുള്ളറ്റ് തറവാട് ലക്ഷ്യമാക്കി കുതിച്ചു.

കവലയിലേക്ക് എത്തിയതും ഒരു വലിയ ആൽമര ചുവട്ടിൽ അനന്തു ബുള്ളറ്റ് നിർത്തി.

ബഷീറിക്ക അതിൽ നിന്നും പതുക്കെയിറങ്ങി.

“ശരി കുഞ്ഞേ ”

ബഷീറിക്ക നന്ദി സൂചകമായി അവനെ നോക്കി കൈകൾ കൂപ്പി.

“ആയ്കോട്ടെ”

അനന്തു അയാളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവിടെ നിന്നും യാത്രയായി.

ബഷീറിക്ക തിരിഞ്ഞു നോക്കിയതും കുമാരേട്ടന്റെ ചായക്കടയിൽ ഒത്തു കൂടിയ 4, 5 പേർ തന്നേ പ്രതീക്ഷിച്ചു നിക്കുന്നതായി അയാൾക്ക് തോന്നി.

ബഷീർ സാവധാനം അങ്ങോട്ടേക്ക് കയറി.