അഥർവ്വം 5 [ചാണക്യൻ] 159

അതു കവിളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങി താടിയിൽ നിന്നും ഞെട്ടറ്റു വീണ് മടിയിൽ ഉള്ള അനന്തുവിന്റെ കവിളിൽ ചെന്നു പതിച്ചു.

ആ അശ്രു കണം അവനെ ചുട്ടു പൊള്ളിച്ചു.

അനന്തു പൊടുന്നനെ എണീറ്റു മാലതിയെ കെട്ടിപിടിച്ചു ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

അമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ അവൻ പതിയെ അമർത്തി തുടച്ചു.

മാലതി അനന്തുവിന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് പതിയെ ചാരിയിരുന്നു.

അവൻ അമ്മയുടെ നെറുകയിൽ പതിയെ തഴുകി.

ശിവ വിഷാദത്തോടെ ഭിത്തിയിലേക്ക് ചാരിയിരുന്നു.

“മാതു ഇനി വിഷമിക്കല്ലെട്ടോ എനിക്കും സങ്കടമാവുന്നു ”

അനന്തു ദുഖത്തോടെ പറഞ്ഞു.

അതു കേട്ടതും മാലതി ഞെട്ടലോടെ അനന്തുവിൽ നിന്നും വിട്ടു മാറി.

അവളുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു.

മിടിക്കുന്ന ഹൃദയത്തോടെ മാലതി അനന്തുവിന്റെ കണ്ണിലേക്കു ഉറ്റു നോക്കി.

“നീ എന്താ എന്നെ വിളിച്ചത്? ”

മാലതിയുടെ ശബ്ദത്തിലെ  ഇടർച്ച  അനന്തുവിന് മനസ്സിലായി.

“ഞാൻ എന്താ അമ്മേ വിളിച്ചേ? ”

അനന്തു ഒന്നും മനസ്സിലാകാതെ മാലതിയെ നോക്കി.

“നീ എന്നെ മാതു എന്ന് വിളിച്ചില്ലേ ? ”

മാലതി ആശ്ചര്യത്തോടെ അനന്തുവിനോട് ചോദിച്ചു.

“ഞാനോ? ”

“അതേ നീ വിളിച്ചില്ലേ മോനെ… സത്യം പറ എന്നെ നീ അങ്ങനെ വിളിച്ചില്ലേ ? ”

മാലതി അനന്തുവിന്റെ തോളിൽ പിടിച്ചു കുലുക്കി.

അനന്തു ഗത്യന്തരമില്ലാതെ ആണെന്ന് തലയാട്ടി.