*പ്രണയമഴ…!!💛*2 301

 

“അച്ഛാ… ഞാൻ… എനിക്ക്… പറ്റില്ല…” കരഞ്ഞ് പോയിരുന്നു അവൾ…

 

 

“പിന്നെ നിന്നെയും നോക്കി ഞങ്ങളുടെ ജീവിതം ഹോമിക്കണം എന്നാണോ നീ പറയുന്നത്… ഈ വയസ്സ് കാലത്ത് മനുഷ്യനെ ശല്യപ്പെടുത്താൻ…”മുഖം തിരിച്ച് കൊണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞതും കരഞ്ഞ് കൊണ്ട് മാനസി മുറിയിലേക്ക് ഓടി… അവളുടെ അമ്മ അവൾ പോവുന്നതും നോക്കി നിറക്കണ്ണുകളോടെ അയാളെ നോക്കി…

 

 

“എല്ലാം അവളുടെ നല്ലതിന് വേണ്ടി അല്ലേ… നീ സമാധാനിക്ക്…”അവരെ ചേർത്ത് പിടിച്ച് കൊണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു…

 

 

__________________________💛

 

 

“ഞാനൊരു ശല്യം ആയിരുന്നോ ഇവർക്ക്… അല്ലെങ്കിലും തന്റെ താളത്തിനൊത്ത് തുള്ളി അച്ഛനും മടുപ്പ് തോന്നി കാണും…” കണ്ണാടിക്ക് മുന്നിൽ നിന്ന് കൊണ്ട് സ്വന്തം പ്രതീചായയിലേക്ക് നോക്കി അവൾ ഓർത്തെടുത്തു… കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി…

 

 

അവൾക്ക് സ്വയം തന്നോട് തന്നെ പുച്ഛം ആണ് തോന്നിയത്… ചിലതെല്ലാം മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ച് കൊണ്ട് അവൾ കണ്ണുകൾ അമർത്തി തുടച്ച് മുറിയിന് വെളിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി… അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും മുറിയിൽ ഒന്ന് തട്ടി കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് കയറി…