യക്ഷി 2 [അപ്പു] 296

തറവാട്ടുമുറ്റത്ത് നിന്ന് കാർ പുറത്തേക്ക് നീങ്ങുമ്പോൾ രണ്ടുപേരാണ് കാവിന്റെ വശത്തേക്ക് നോക്കിയത്… അപ്പുവും ഇന്ദ്രജിത്തും… രണ്ടുപേർക്കും രണ്ട് ഭാവങ്ങൾ….

അങ്ങനെ ആ തറവാട് വിട്ട്, ആ നാട് വിട്ട് അവർ എറണാകുളത്തേക്ക് തിരിച്ചു… കാറിലിരിക്കുമ്പോൾ അപ്പുവിന്റെ അവസ്ഥ കണ്ട് ഇന്ദുവിന് വലിയ സങ്കടമായി… ആദ്യമായാണ് അവനോട് ഇങ്ങനെയൊക്കെ പെരുമാറുന്നത്… അവൾ അന്ന് രാവിലെ ഇന്ദ്രജിത് പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ അവൾ ഓർത്തു…

“കാവിൽ ഇന്നലെയും അതിന് മൂന്നുള്ള ദിവസങ്ങളിലും യക്ഷീസാന്നിധ്യം ഉച്ചസ്ഥായിയിലാണ്… അപ്പു… അവൻ ആ ദിവസങ്ങളിൽ അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു…. അവൻ അവളുടെ ആകർഷണത്തിലാണ്….!!

എത്രയും പെട്ടന്ന് അവനെ ഇവിടെ നിന്ന് മാറ്റണം… ഇന്ന് മുതൽ ഉച്ചടനാവാഹന കർമ്മങ്ങൾ ഞാൻ തുടങ്ങാൻ പോവുകയാണ്….. അവളുമായി അവൻ ശാരീരികമായി അടുക്കുന്നതിന് മുൻപ് അവനെ അകറ്റണം ബാക്കി ഞാൻ നോക്കിക്കോളാം….”

‘മറ്റൊന്നിനും വേണ്ടി കള്ളം പറയേണ്ട ആവശ്യം ഏട്ടനില്ല… മാത്രമല്ല പറയുന്നത് മന്ത്രതന്ത്രങ്ങൾ അറിയാവുന്ന സ്വന്തം ഏട്ടൻ… അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ അപ്പു…. ‘ അവൾ പിന്നെയൊന്നും ആലോചിച്ചില്ല മാധവനോടും കാര്യങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കി പോകാനുള്ള ഒരുക്കങ്ങളെല്ലാം ചെയ്തു… ഇപ്പോഴിതാ യാത്രയിൽ…

എറണാകുളത്ത് എത്തിയപ്പോൾ വൈകുന്നേരമായി… അപ്പു ആകെ തകർന്ന അവസ്ഥയിലായിരുന്നു…. ക്ഷീണവും തളർച്ചയും കൂടെ സങ്കടവുമായപ്പോൾ അവൻ മുറിയിലേക്ക് പോലും പോവാതെ ഫ്ലാറ്റിലെ ബാൽക്കണിയിൽ ഇരുന്നു… നെഞ്ചിനുള്ളിൽ നിന്ന് എന്തോ പറിച്ച് മാറ്റപ്പെട്ട അവസ്ഥയിലായിരുന്നു അവൻ…

അന്ന് അവനോട് ഇന്ദുവും മാധവനും സംസാരിച്ചില്ല… ‘അവൻ അവിടെ ഇരുന്നോട്ടെ ശല്യം ചെയ്യണ്ട’ എന്ന് മാധവൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ പിന്നെ ഇന്ദുവും അങ്ങോട്ട് ചെന്നില്ല….

യാത്രാക്ഷീണവും വിഷമവും കൊണ്ട് അവൻ ബാൽക്കണിയിലെ ചാരുകസേരയിൽ കിടന്നുറങ്ങിപ്പോയി… ഉറങ്ങാൻ മുറിയിലേക്ക് പോവുന്നതിനു മുന്നേ അവൻ ഉറങ്ങുന്നത് ഇന്ദു കണ്ടു… പക്ഷെ വിളിച്ചില്ല… അവൾ മുറിയിലേക്ക് പോയി….

ഒരു നോക്ക് കൂടി കാണാനാഗ്രഹിച്ച് യാത്ര പറയാനാഗ്രഹിച്ച് കിടന്ന അവന്റെ അരികിൽ രാത്രിയുടെ ഏതോ യാമത്തിൽ സ്വപ്നത്തിൽ അപൂർണ്ണമായ രൂപത്തോടെ അവൾ വന്നു… ഉറക്കത്തിൽ പോലും അവന്റെ മനസ്സ് സന്തോഷം കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു….

“അപ്പു എപ്പോഴാ തിരിച്ച് വരണേ…?? എനിക്കവിടെ ഒറ്റക്ക് വയ്യ… നമ്മുടെ കാവിൽ നമ്മുടെ സമയങ്ങളിൽ നമുക്ക് മാത്രായി ഞാനെന്തൊക്കെയാ ഒരുക്കി വെച്ചിരുന്നത്…!!… പറ എപ്പോഴാ വരുന്നത്…??” രൂപമില്ലാതെ എങ്ങുനിന്നോ മുഴങ്ങിയ ശബ്ദത്തിൽ അവളുടെ കൊഞ്ചലുണ്ടായിരുന്നു…

“വരാം ഞാൻ വരാം…!!” ഉറക്കത്തിലും അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ അറിയാതെ ചലിച്ചു…

“കാത്തിരിക്കും ഞാനിന്ന്… തടസ്സങ്ങളെല്ലാം നീക്കി.. അപ്പു വരുന്നതും കാത്ത് നമ്മുടെ മണിയറയിൽ ഞാനുണ്ടാവും…!!”

അതും പറഞ്ഞ് അവ്യക്തമായ ആ രൂപത്തോടൊപ്പം ശബ്ദവും നേർത്ത് നേർത്ത് ഇല്ലാതായി…. വീണ്ടും വീണ്ടും അവൾ അകന്നു പോവുകയാണോ….?? അവന് വീണ്ടും സങ്കടം തോന്നി… അവൻ കണ്ണ് തുറക്കും മുന്നേ അവന്റെ ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്തു… അവൻ ഫോൺ നോക്കി…പരിചയമില്ലാത്ത നമ്പറാണ്…

“ഹലോ…!!” അവൻ ഫോൺ ചെവിയോട് ചേർത്തു….

“ഹലോ… ആ മോനെ അപ്പൂ… ഞാനാ ജയരാജ്‌… എടാ ഏട്ടൻ മരിച്ചു…. ഹാർട്ട്‌ അറ്റാക്കായിരുന്നു നീ ചേച്ചിയോടും മാധവട്ടനോടും പറഞ്ഞ് എത്രയും പെട്ടന്ന് നിങ്ങൾ ഇങ്ങോട്ട് വാ….!!” അയാൾ വളരെ സങ്കടത്തിലായിരുന്നു…

“ഹാ ശെരി ചെറിയച്ഛാ ഞാൻ പറയാം…!!”

അവൻ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു….. പെട്ടന്നുള്ള മരണവാർത്ത കേട്ട് അവൻ കസേരയിലേക്ക് ചാരിയിരുന്നു…

‘കാത്തിരിക്കും ഞാനിന്ന്… തടസ്സങ്ങളെല്ലാം നീക്കി.. അപ്പു വരുന്നതും കാത്ത് നമ്മുടെ മണിയറയിൽ ഞാനുണ്ടാവും……..’ അവളുടെ ശബ്ദം അവന്റെ കാതിൽ മുഴങ്ങികൊണ്ടിരുന്നു…..

(അവസാനിച്ചു…..)

ആദ്യഭാഗത്തിന് തന്ന വലിയ സപ്പോർട്ടിന് ഒരുപാട് നന്ദി…. എത്രത്തോളം നന്നായി എന്നറിയില്ല എങ്കിലും ഒരുപാട് നീട്ടിയാൽ ക്ലിഷേ ആവുന്ന കഥയാണിത് അതുകൊണ്ട് ഇവിടെ നിർത്തുന്നു… നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായങ്ങളും നിർദ്ദേശങ്ങളും അറിയിക്കണം… വായനക്കാരുടെ നല്ല രണ്ട് വാക്കുകളാണ് എഴുതുന്നവന്റെ പ്രതിഫലം…

1. ഒരുപാട് സ്നേഹത്തോടെ അപ്പു ❤❤